Ξέρεις, έχω ακούσει πολλούς να δίνουν μαγικές συνταγές για να πετύχει μια σχέση. Συμπεριφορές, στρατηγικές, κανόνες που υποτίθεται πως πρέπει να ακολουθούμε για να πετύχουμε επιτέλους τη χρυσή τομή. «Μην απαντάς αμέσως στα μηνύματα», «παιξ’ το μυστήριο κι αδιάφορο ατομάκι και θα πέσει σίγουρα». «Μην το κάνετε στο πρώτο ραντεβού, πρόσεχε πώς μιλάς, πρόσεχε πώς θα καθίσεις, μην τρως λες και σε άφησαν νηστικό καμιά βδομάδα» και άλλα πολλά.
Και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ αν έχει σκεφτεί ποτέ κανείς πως οι ερωτευμένοι δεν παίρνουν χρόνο να σκεφτούν. Κι επιτρέψτε μου να διαφωνήσω κάθετα με στρατηγικές περί έρωτος. Γιατί αν ένας ερωτευμένος βάζει μπροστάρισσα τη λογική και αφήνει το συναίσθημα στα μετόπισθεν κάτι πάει πολύ λάθος. Έχεις ακούσει ποτέ κανέναν εξάλλου να ευτυχεί σε μια σχέση χτισμένη σε σχέδια και στημένες συμπεριφορές; Ίσως για λίγο και σίγουρα όχι αληθινά.
Γι’ αυτό λοιπόν αγαπώ τα ζευγάρια που είναι αυθεντικά μεταξύ τους. Αυτά που είναι πρώτα φίλοι και μετά εραστές. Θαυμάζω όσους περνάνε καλά απολαμβάνοντας ο ένας τη συντροφιά του άλλου χωρίς απαραίτητα να υπάρχει κάτι σεξουαλικό όλη την ώρα μεταξύ τους. Φυσικά ο ερωτισμός πλανάται στην ατμόσφαιρα, αυτό κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί άλλωστε. Όμως υπάρχει κάτι σ’ αυτές τις σχέσεις που τις κάνει ένα τικ πιο όμορφες απ’ όσο θα μπορούσαν να γίνουν όλες οι άλλες. Τους δίνει μια αίγλη αλλιώτικη, μια γνησιότητα τόσο ακράδαντη, τόσο ακλόνητη που δε χωράει αμφιβολίες.
Είναι αυτή η άνεση που έχουν μεταξύ τους. Μπορούν να βρίσκονται στον ίδιο χώρο και να μην κάνουν τίποτα χωρίς όμως να νιώθουν άβολα. Δε βαριούνται, ούτε βολεύονται μέσα στη σχέση τους, όπως πολλοί θα βιαστούν αν τους προσάψουν. Σέβονται ο ένας το χώρο του άλλου και απολαμβάνουν μια συντροφικότητα που λίγες σχέσεις έχουν την τιμή να διεκδικούν. Γιατί πρώτα απ’ όλα είναι άτομα που νιώθουν καλά με το πετσί τους και δεν έχουν ανάγκη από μια συνεχή επιβεβαίωση.
Μπορούν να κάνουν σαν μικρά παιδιά και ταυτόχρονα να ψαρώνουν ο ένας τον άλλο, χωρίς να σκέφτονται πως κάποιος εκ των δύο θα παρεξηγηθεί. Ίσως να ενστερνίζονται και λίγη απ’ αυτή την παιδική αθωότητα που ψάχνουμε όλοι τόσο. Ναι, μπορούν να συμπεριφέρονται τόσο αθώα όσο τα παιδιά γνωρίζοντας πως μοιράζονται στιγμές τόσο ατόφιες και μοναδικές. Μπορούν να παίζουν, να κυνηγιούνται, να φωνάζουν και να γελάνε τόσο δυνατά μέχρι να τους πιάσουν τα κλάματα κι ας έχουν πατήσει τα άντα -όσα κι αν είναι αυτά. Πίστεψέ με, δε θα δεις πιο όμορφη εικόνα ενηλίκων απ’ αυτή.
Είναι αυτά τα ζευγάρια που ίσως σε ανησυχήσουν με τις στιχομυθίες τους. Που δε θα καταλάβεις αν είναι ερωτευμένοι ή απλώς φίλοι, που θα αναρωτηθείς αν μαλώνουν ή κάνουν πλάκα. Αυτοί που προδίδονται από ένα μικρό γελάκι, τόσο μικρό που κρατάει μόνο μια στιγμή, και μόνο αυτοί μπορούν να εντοπίσουν. Αυτοί που μιλάνε μεταξύ τους για τα πάντα με την ίδια άνεση γιατί αποφάσισαν πως κούμπωσαν και στην τελική «γιατί να ντραπείς τον άνθρωπό σου;». Θα πειράξουν ο ένας τον άλλο, σε βαθμό που κάποιος άλλος θα μπορούσε να αισθανθεί άβολα κι όμως η μόνη αντίδραση είναι το γέλιο κι η απάντηση ένα ακόμα πείραγμα για να συνεχίσει αυτός ο «αγώνας επικράτησης».
Άλλοι θα το πουν καφρίλα, άλλοι θα το καταδικάσουν και κάποιοι λίγο πιο τυχεροί θα το αγκαλιάσουν. Όπως και να ‘χει, δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα απ’ το να νιώθεις άνετα δίπλα στον άνθρωπό σου. Όταν ξέρεις πως μπορείς να εκφραστείς όπως σου βγει, να πεις και μια κουβέντα παραπάνω, να τσαλακωθείς, να μουτρώσεις, να γκρινιάξεις χωρίς να φοβάσαι την κατακραυγή. Κι όταν αποφασίζεις να βάλεις φωτιά στους καθωσπρεπισμούς και να φερθείς όπως πραγματικά αισθάνεσαι, θα καταλάβεις πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη λύτρωση απ’ αυτή. Θα καταλάβεις πως δε θα μπορέσεις να δημιουργήσεις ομορφότερη σχέση απ’ αυτή κι ίσως, αν δε φοβηθείς, να αφήσεις και κάποιον να πλησιάσει πραγματικά στην ψυχή σου.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
