Η αίσθηση της ανατριχίλας που σου προκαλούν ορισμένα πράγματα. Δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει ποτέ. Είναι άλλωστε λιγάκι απροσδιόριστη αίσθηση. Ίσως μικρά πραγματάκια που δεν τα καταλαβαίνεις εξαρχής αλλά σου αφήνουν μια νότα ευχαρίστησης. Αυτές οι κάποιες στιγμές που δημιουργούνται συναισθήματα χωρίς κάποιο προφανή λόγο, παρόλα αυτά εσύ τα βιώνεις και με το παραπάνω.
Ένα καλό βιβλίο. Το νιώθεις απ’ το εξώφυλλο κιόλας πως μπορεί να σε συναρπάσει. Να σου δημιουργήσει εικόνες που θα σε μεταφέρουν σε μια άλλη πραγματικότητα. Να σου δημιουργήσει συναισθήματα. Να νευριάσεις, να κλάψεις, να γελάσεις, να λυπηθείς. Να ερωτευτείς χαρακτήρες φανταστικούς και να μισήσεις άλλους, λες κι είναι άνθρωποι απ’ τη ζωή σου. Να ταυτιστείς ή ίσως και ν’ απορήσεις με τη ροή της ιστορίας. Και στην τελευταία σελίδα να τρομάξεις με το πόσο σε συνεπήρε και ν’ αναρωτηθείς πώς στο καλό το αποκύημα της φαντασίας ενός ανθρώπου κατάφερε και σε συγκλόνισε τόσο.
Ένα καλό τραγούδι. Από τις πρώτες κιόλας νότες νιώθεις ένα ρίγος να σε διαπερνά. Είναι οι νότες ή ίσως κι ο στίχος που σε μεταφέρει σε κάποια άλλη πραγματικότητα. Που σε αναγκάζει έμμεσα να παρασυρθείς αν του δώσεις τη δυνατότητα να αφεθείς. Η ταύτιση, η αίσθηση πως κάποιος παρακολουθεί τη ζωή σου και την καταγράφει λέξη-λέξη.
Ο πρώτος φθινοπωρινός αέρας. Αυτή η ανάσα δροσιάς που μυρίζει βροχή και φέρνει κάτι από καλοκαίρι και χειμώνα ταυτόχρονα. Η θέα των φύλλων που μαράθηκαν κι έπεσαν από τα δέντρα που σου υπενθυμίζει πως είναι ώρα για ξεσκαρτάρισμα. Τα πρωτοβρόχια που παίρνουν μαζί τους κι αμαρτίες και δάκρια, χαράς και λύπης. Τα σύννεφα που σιγά-σιγά πιάνουν μεγαλύτερη έκταση στον ουρανό απ’ ότι ο ήλιος κι αναγκάζουν τη θερμοκρασία να κατέβει.
Και το πρώτο χάδι ή το πρώτο φιλί. Η πρώτη σαρκική επαφή με έναν άνθρωπο που σου ταράζει το είναι χωρίς να χρειαστεί να κάνει και πολλά, απλά να βρίσκεται εκεί κοντά. Το πρώτο διαπεραστικό βλέμμα, το πρώτο πείραγμα κι εν τέλει η πρώτη επαφή. Η ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά που μόνη της είναι αρκετή για να σε παρασύρει σε σκέψεις απίθανες. Η προσμονή πριν το πρώτο άγγιγμα που έχει την ίδια ακριβώς επίδραση.
Κι όλα αυτά είναι μόνο μερικά απ’ τα πράγματα που μπορούν να σε κάνουν να ανατριχιάσεις, να σκιρτήσεις. Πράγματα που σου προκαλούν συναισθήματα αλλόκοτα, που σε συνταράσσουν. Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάτι μεγάλο. Συνήθως άλλωστε τα μικρά πράγματα στη ζωή μας συναρπάζουν. Κι ακόμα συνηθέστερα -να προσθέσω εγώ- τα αναπάντεχα πράγματα είναι αυτά που μας ταρακουνούν περισσότερο.
Είναι λίγο περίεργο αν το σκεφτείς. Πώς γίνεται κάποιες στιγμές ή πράγματα ασήμαντα να σου προκαλούν τέτοια αισθήματα; Είναι ίσως το αναπάντεχο, αυτό που δεν το περιμένεις που έρχεται και σε χτυπάει από το πουθενά. Είναι το απρόσμενο που σε εκπλήσσει άλλοτε ευχάριστα κι άλλοτε δυσάρεστα. Κι αν το σκεφτείς στην τελική δεν είναι και τόσο κακό. Πολλές φορές αυτή η αίσθηση ανατριχίλας που σε ταράζει είναι κάτι θετικό. Σε ταρακουνάει, σε βγάζει απ’ τα νερά σου για λίγο και σε ωθεί να δεις την πραγματικότητα με άλλο μάτι. Προκάλεσέ το λοιπόν όσο μπορείς.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
