Ό,τι κι αν κάνουμε στη ζωή μας επιφέρει κι ένα ανάλογο αποτέλεσμα. Φαινόμενο δράσης-αντίδρασης, 3ος νόμος εάν δεν κάνω λάθος, το ονομάσαμε και βαλθήκαμε να το ακολουθούμε κατά γράμμα μη τυχόν και ξυπνήσει ο Νεύτωνας και μας κυνηγάει σε περίπτωση που αφήσουμε και κάτι να πέσει κάτω.
Κάπως έτσι καταλήξαμε με συνοπτικές διαδικασίες ν’ αναζητάμε την αντίδραση στη δράση. Αφοσιωθήκαμε στο σχολιασμό του αποτελέσματος κι εγκαταλείψαμε σχεδόν παντελώς την αναζήτηση της αιτίας. Πάνω λοιπόν σ’ αυτή την τυπολατρική συνήθεια, χτίσαμε και κοινωνικά αποδεκτούς κώδικες συμπεριφοράς, από φόβο μήπως και σημειωθούν αποκλίνουσες συμπεριφορές και διαταραχθεί η φυσική ροή των πραγμάτων μας.
Σκέψου λίγο. Πόσες φορές έχει τύχει να σου αρέσει κάτι που στην πλειοψηφία του κατακρίνεται; Πόσες φορές αντιτέθηκες σ’ αυτή την κατακραυγή και το ακολούθησες πάραυτα; Σχεδόν καμιά. Αντίθετα, το απαρνήθηκες, του άνοιξες κι ένα λάκκο κι έθαψες την επιθυμία μέσα σου. Τάχθηκες με το σύνολο και το έκραξες, το ισοπέδωσες κι αρκέστηκες στο να το θαυμάζεις κρυφά, κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας απ’ τον όχλο. Καταπίεσες σε τόσο μεγάλο βαθμό τις επιθυμίες σου που πλέον ούτε καν εσύ ο ίδιος δεν τις αναγνωρίζεις. Ή μπορεί και να μη θες να τις αναγνωρίσεις.
Είναι ο φόβος της διαφορετικότητας, ίσως κι η ανάγκη ν’ ανήκεις κάπου. Γι’ αυτό κι έγινες ένα με το πλήθος. Το πλήθος που φοβάσαι για τη διαφορετικότητα του γούστου σου. Και μαζί μ’ αυτό, παραδειγματίζεις κι άλλους με την ίδια διαφοροποίηση που κρύβεις καλά απ’ τα μάτια του κόσμου. Όλα αυτά σε ένα κύκλο δίχως τέλος, όπως αρμόζει άλλωστε σε ένα σχήμα επαναλαμβανόμενο.
Δεν είναι βέβαια μόνο θέμα εγκεφάλου και συνείδησης. Ξέρετε, καμιά φορά μπαίνει και μία άρνηση στη μέση. Μια ξεροκεφαλιά που δε σ’ αφήνει να κατανοήσεις τα απλά. Ο αυτοπεριορισμός με λίγα λόγια είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Άφησες στην άκρη το ινδικό κι έγινες λάτρης της πίτσας. Σταμάτησες να βλέπεις ταινίες εποχής ή ασπρόμαυρο κλασσικό ελληνικό κινηματογράφο κι άρχισες τις περιπέτειες. Κι ας έχουν όλες το ίδιο σενάριο. Κατεβάζεις τα βιβλία σου στο τάμπλετ κι ας λατρεύεις τη μυρωδιά του χαρτιού. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί δεν τα εγκρίνει η μάζα. Υπερασπίσου την αγαπημένη σου μουσική, το φαγητό που σου αρέσει και άραξε με την παρέα που σε κάνει να γελάς και να περνάς καλά; Τι κι αν δε συμφωνούν όλοι με τις επιλογές σου; Δεν έχουμε έρθει σ΄ αυτόν τον πλανήτη για να κάνουμε χαρούμενους τους άλλους. Καλό είναι λοιπόν να μη δίνουμε και τρελή σημασία στο τι έχουν να πουν.
Γι’ αυτό και λένε ότι αυτό το ρεύμα των «haters» είναι στην τελική οι μεγαλύτεροι θαυμαστές. Καταπιέζοντας επιθυμίες, ο καθένας για δικούς του λόγους, καταλήγουμε να κράζουμε όχι μόνο πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις που δεν πολυγουστάρουμε, αλλά κι αυτά που μπορεί όντως να μας αρέσουν. Ίσως να μην το καταλαβαίνουμε, άλλωστε κάνουμε τόσα πολλά πράγματα ασυναίσθητα. Στο τέλος της ημέρας, πολύ θα γουστάραμε να κάνουμε τα πράγματα που στην πλειοψηφία τους καταδυναστεύουμε. Γιατί έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Κράζουμε ό,τι δεν έχουμε τα κότσια να κάνουμε. Ας παρηγορηθούμε. Εξάλλου κι η αλεπού όσα δε φτάνει, τα κάνει κρεμαστάρια.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
