Περίεργες οι ανθρώπινες σχέσεις, δε βρίσκεις; Καμιά φορά καταφεύγουμε σε συμπεριφορές και λέμε πράγματα που υπό διαφορετικές συνθήκες δε θα κάναμε ποτέ. Πολλές φορές μάλιστα τα κράζαμε κιόλας. Όχι δε φταίει που είμαστε τέτοιοι σκατοχαρακτήρες. Φταίει που δεν έχουμε μάθει να συνυπάρχουμε στα δύσκολα και με την πρώτη στραβή κοιτάμε πώς θα ρίξουμε το φταίξιμο στον άλλο για να την κάνουμε μ’ ελαφρά πηδηματάκια. Γι’ αυτό πετάμε το μπαλάκι στον άλλο κι απειλούμε με τάσεις φυγής.
Φταίει το ξερό μας το κεφάλι που επιμένει να πιστεύει πως στον πρώτο τσακωμό η σχέση θα διαλυθεί, ο άλλος θα πάρει τα βουνά κι εμείς θα μείνουμε πάλι σύξυλοι με τα αισθήματά μας ανά χείρας προσπαθώντας να μαζέψουμε τα σπασμένα. Δεν έχουμε μάθει να τσακωνόμαστε στην τελική. Γι’ αυτό σ’ έναν καβγά δεν αναγνωρίζεις τον άνθρωπό σου. Έχουμε συνηθίσει σ’ όλη μας τη ζωή να μας χαϊδεύουν τ’ αυτιά και να ξεστομίζουν άλλα πράγματα απ’ αυτά που έχουν στο μυαλό τους.
Φυσικά και ακούγεται παράλογο, τι περιμένατε; Ότι στέκουμε καλά στα μυαλά μας; Φυσικά και όχι. Αναγκάζεσαι να είσαι και λίγο τρελός εδώ που τα λέμε για να επιβιώσεις από την ίδια την τρέλα που επικρατεί γύρω μας. Οπότε τάσεις σχιζοφρένειας κρύβουμε όλοι μέσα μας σ’ ένα βαθμό. Γι’ αυτό το «θα φύγω!» το ‘χουμε κάνει καραμέλα. Λες και μια -κατά τ’ άλλα κούφια- απειλή θα σώσει την κατάσταση.
Μάλλον είναι ανάγκη για επιβεβαίωση. Ούτε καν. Μαζοχισμός. Η απειλή πως θα φύγεις είναι ένα καμπανάκι για να δείξεις στον άνθρωπό σου ότι δεν αντέχεις άλλο. Μία υπενθύμιση ότι είσαι κι εσύ μέσα στη σχέση κι υπάρχουν πράγματα που δεν τα ανέχεσαι. Μία ύστατη – και ναι, ίσως και λίγο ανώριμη – προσπάθεια να ταρακουνήσεις για λίγο τα νερά, αφού τα επιχειρήματα και οι φωνές δε σε βγάζουν πουθενά.
Όσοι απειλούν πως θα φύγουν, μένουν μέχρι τελικής πτώσης. Άνθρωποι που παλεύουν ως το τέλος ακόμα και με το χειρότερο τρόπο. Άνθρωποι που παρακαλούν από μέσα τους να τρέξεις από πίσω τους, να τους σταματήσεις όταν γυρίσουν για να φύγουν. Που θα τους πιάσεις απ’ το χέρι για να μην τους αφήσεις ν’ απομακρυνθούν. Ατομάκια ίσως και λίγο ανασφαλή που δεν αντέχουν στη σκέψη να μην τους διεκδικεί συνεχώς ο άνθρωπός τους. Ακόμα και πάνω στον καβγά.
Δεν είμαστε εδώ για ωραιοποιούμε την αλήθεια. Σιγά μην ντραπούμε να παραδεχτούμε ανασφάλειες, ξεροκεφαλιές και μικρότητες. Φυσικά και τα κάνουμε όλα αυτά. Υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας; Παρακαλάς έμμεσα τον άνθρωπό σου να σε κυνηγήσει. Να ξυπνήσει λίγο και να ξεφύγει από τη λούπα του καβγά και να μιλήσει ανοιχτά μ’ αισθήματα.
Λίγο εκβιαστικό, δε θα πω το αντίθετο. Ποιος είπε όμως πως οι σχέσεις είναι εύκολες; Παλούκι είναι κι εμείς τις περισσότερες φορές ανώριμοι και ανέτοιμοι να τις διαχειριστούμε όπως τους αρμόζει. Ανίκανοι να μείνουμε ως το τέλος χωρίς εκφοβισμούς και παρακάλια. Ας είναι. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ταιριάζει και πολύ η αξιοπρέπεια. Για τον άνθρωπό σου τσαλακώνεσαι. Κι αν θες να είσαι απόλυτα ειλικρινής, επιβάλλεται να δείξεις και τη χειρότερη, την πιο ανασφαλή πλευρά σου. Κι ας ξέρεις πως ό,τι και να πεις, θα μείνεις μέχρι το τέλος.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
