Σε σκεφτόμουν σήμερα. Δεν είχα ιδιαίτερο λόγο. Ούτε είδα κάποιον περαστικό που σου έμοιαζε ούτε μύρισα το άρωμά σου. Ούτε βράδυ ήταν για να πω πως μου έλειψες και σε αναζήτησα μέσα στα σκοτάδια. Καταμεσήμερο ήταν κι έπηζα στη δουλειά, μη σου πω δεν είχα χρόνο να πάρω ανάσα.
Και στην αρχή μαγκώθηκα. Το στομάχι μου σφίχτηκε λίγο παραπάνω απ’ την πίεση και πήγαν να με πιάσουν οι συναισθηματισμοί πάλι. Και κάπου εκεί νευρίασα. Με σένα, με μένα, με όλους. Όλα μου έφταιξαν. Οι άλλοι που με αποσυντόνιζαν, εσύ που δεν ήσουν ό,τι ήλπιζα κι εγώ που φέρθηκα σαν μαλάκας. Και σε μένα και σε σένα.
Και ξέρεις πού κατέληξα ρε γαμώτο; Πως δε σε συγχωρώ. Για όλα τα βράδια που σε περίμενα. Για όλα τα ξενύχτια και τα καρδιοχτύπια που χαλάλισα για σένα. Για όλες εκείνες τις μέρες που ξεθέωνα τον εαυτό μου για να μη σε σκέφτομαι και τρελαθώ. Για τα χαμόγελα που μου στέρησες και για τα δάκρυα που τόσο απλόχερα μου χάρισες. Για το γαμημένο τον εγωισμό μου που τον πάτησες τόσο εύκολα κάτω. Για τον άνθρωπο που μου επέτρεψα να γίνω εξαιτίας σου.
Για τις ελπίδες που μου έδωσες χωρίς να έχεις τα κότσια να δώσεις τέλος. Για όσα με άφησες να σκέφτομαι σε σημείο παράνοιας. Για την αδιαφορία που έδειξα σε όσους ανθρώπους ήρθαν μετά από σένα. Που δεν μπόρεσα να εμπιστευτώ κανέναν τους και τους γάμησα την ψυχολογία χωρίς λόγο.
Για τους φίλους μου που βαρέθηκαν ν’ ακούν για σένα. Που βαρέθηκαν να βλέπουν εμένα να ασχολούμαι με μια σχέση χωρίς μέλλον. Που αγανάκτησαν να βγαίνουν μαζί μου κάθε βράδυ και να πίνουν στην υγεία μου κι εγώ στην πάρτη σου.
Για όλα όσα πέρασα μαζί σου που δε θέλω να τα μετανιώσω. Για όλο το χρόνο που έδωσα κι ακόμα δεν μπορώ να σε βρίσω και να ισχυριστώ πως δεν άξιζες. Γιατί άξιζες γαμώτο.
Για το χρόνο που χρειαζόσουν μακριά μου. Για τις σκέψεις που ήθελες να κρατήσεις κρυφές από μένα, τον άνθρωπό σου. Που δε μ’ άφησες να σε βοηθήσω, να σου δείξω πως είμαι εδώ και θα προσπαθώ ό,τι και να γίνει. Δε σου υποσχέθηκα και τίποτα παραπάνω εξάλλου ποτέ.
Για όλα αυτά που ήθελα να σου δώσω και δεν πρόλαβα. Για την υπομονή που δεν είχα μαζί σου. Να σου εξηγηθώ για τις πράξεις μου, να σου δώσω να καταλάβεις τι έχω μέσα στο κεφάλι μου. Γι’ αυτή μου την αφέλεια πως όλα θα μου τα συγχωρείς. Για όλες τις φορές που έτρεξες από πίσω μου κι εγώ δεν έκανα βήμα προς το μέρος σου. Για όλα όσα υπέμεινες κι εγώ δεν αναγνώρισα ποτέ.
Βλέπεις; Μου είναι δύσκολο να το παραδεχτώ, αλλά ίσως δεν είχες σε όλα άδικο. Μπορεί και να μη φέρθηκες τόσο σκάρτα όσο σου προσάπτω με τόση ευκολία. Ίσως τελικά να μη φταις που έφυγες. Το πιθανότερο είναι ότι είχες κάθε καλή δικαιολογία για να πάρεις δρόμο.
Τι σημασία έχει όμως; Λες και θ’ αλλάξει κάτι. Λες και θα παραδεχτώ ποτέ ότι καλά έκανες που έφυγες! Δε μου το επιτρέπει ο εγωισμός μου, αγάπη μου.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
