Θυμάσαι αυτές τις επισκέψεις σε συγγενείς, γιαγιάδες, παππούδες, θείους κι όποιον άλλο μπορείς να φανταστείς που γνωρίζει εσένα ή την οικογένειά σου απ’ τα πρώτα βήματα; Άνθρωποι που έχουν κλείσει εσένα κι όλους τους δικούς σου ανθρώπους στο κουβάρι των αναμνήσεών τους. Εκείνοι που αν περάσεις πάνω από δέκα λεπτά μαζί τους, θα ξεκινήσουν να εξιστορούν το πώς γνωρίστηκαν οι δικοί σου, τα ευτράπελα στο γάμο των θείων σου, το κλάμα σου στη βάφτισή σου κι όποια άλλη μικρή ανάμνηση ξεπηδήσει στο μυαλό τους εκείνη τη στιγμή.
Το ίδιο πράγμα ακριβώς θα συμβεί κι όταν βαλθείς να ψάχνεις σε παλιά οικογενειακά άλμπουμ. Αναμνήσεις – δικές σου ή των δικών σου – θα ξεκινήσουν να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια σου με ανάμεικτα συναισθήματα. Θα σκάσεις στα γέλια με δικές σου φωτογραφίες. Θα απορήσεις με κάποιες άλλες που δε θα αναγνωρίσεις κανέναν. Θα χαμογελάσεις κρυφά με κάποιες αναμνήσεις που δεν είναι δικές σου, αλλά έχεις ακούσει τόσες φορές ιστορίες γι’ αυτές, που πλέον φαντάζει σαν να ήσουν κι εσύ εκεί και να κρυφοκοιτούσες από κάποια γωνία.
Κάποιες από τη γέννησή σου, από τότε που ήσουν μια μάζα από κόκκινο δέρμα, τρίχες, κλαμένα μάτια απ’ την τρομάρα σου για τον κόσμο που αντίκρισες για πρώτη φορά. Ένα μωρό που δεν μπορείς να αναγνωρίσεις το φύλο του, παρόλα αυτά βρίσκεις κάτι γνώριμο. Άλλες από τη βάφτισή σου που θα απορήσεις με τα ρούχα που σου φόρεσαν, με τους καλεσμένους που ίσως δε θα αναγνωρίσεις και με άλλους που θα τρομάξεις να τους καταλάβεις μετά από τόσα χρόνια. Πρώτες τάξεις του σχολείου, αποφοιτήσεις, πτυχία. Ίσως κι ο δικός σου γάμος κι η βάφτιση των δικών σου παιδιών. Κι αν είσαι τυχερός κι έχεις κι αδέλφια, τότε κι οι αναμνήσεις οι δικές τους θα βρίσκονται φυλακισμένες κάπου μέσα στα φύλλα ενός άλμπουμ – μπορεί και πολλών.
Κι αν ψάξεις και λίγο πιο παλιά, τότε θα βρεις κι άλλους θησαυρούς που ούτε καν περίμενες πως υπάρχουν ακόμα. Φωτογραφίες ασπρόμαυρες, ξεθωριασμένες, με τσακισμένες γωνίες. Με ανθρώπους μιας άλλης εποχής, λιγότερο χαμογελαστούς στις φωτογραφίες, μα περισσότερο χαμογελαστούς στην καρδιά. Και τότε τρέχεις σε όποιον μπορεί να σου εξηγήσει τις ιστορίες πίσω απ’ τα πρόσωπα που δεν αναγνωρίζεις. Και βλέπεις την καθημερινότητα μιας άλλης εποχής. Και μέσα απ’ αυτές τις εικόνες βλέπεις την πορεία των ανθρώπων με τους οποίους μοιράζεσαι το ίδιο αίμα. Παππούδες απ’ την εποχή του πολέμου, γιαγιάδες με μαντίλια στα κεφάλια, παιδιά να παίζουν στις αλάνες μιας διαφορετικής Ελλάδας απ’ αυτήν που ξέρεις, γεμάτα χώμα και τσακισμένα γόνατα, μα τόσο χαμογελαστά που σε κάνουν να σαστίζεις μα και να θαυμάζεις.
Είναι λοιπόν ν’ απορείς με τη μανία μας να φωτογραφίζουμε τα πάντα γύρω μας; Είναι ο τρόπος μας να φυλακίζουμε για πάντα αναμνήσεις. Συναισθήματα, ανθρώπους, καταστάσεις κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς αποτυπώνετε τόσο εύκολα πλέον σε ένα κομμάτι χαρτί ή ακόμα και σε μια οθόνη και παραμένει εκεί για όσο θες. Μέχρι να αποφασίσεις να ανατρέξεις σ’ αυτό για να θυμηθείς τα παλιά. Ή μέχρι να έρθουν τα δικά σου παιδιά και τα δικά σου εγγόνια να ψαχουλέψουν για λίγο ένα κομμάτι των δικών σου αναμνήσεων. Και τότε να έρθει η στιγμή που εσύ θα εξιστορήσεις τους δικούς σου θησαυρούς σε δυο μάτια με την ίδια λαχτάρα που είχες κι έχεις ακόμα όταν ανατρέχεις στα παλιά οικογενειακά άλμπουμ.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
