Θέλω να πιστεύω ότι έζησα έντονα μέχρι να βρεθείς στο δρόμο μου. Κι είμαι περήφανη για το παρελθόν μου. Για τις σχέσεις, τις ξεπέτες, τις φιλίες μου. Αυτούς που έχασα κι αυτούς που έδιωξα. Για τίποτα δε μετανιώνω, ούτε ντρέπομαι. Καλά κι άσχημα, σωστά και λάθος.
Όσους κι αν ερωτεύτηκα, με όσους κι αν ενθουσιάστηκα· ακόμα κι αν έκλαψα και χτυπήθηκα στα πατώματα γι’ αυτούς για μέρες, εβδομάδες ή και μήνες. Για τίποτα απ’ αυτά δε λυπάμαι.
Τώρα που κάνω τον απολογισμό μου, νομίζω ότι χρωστάω ένα «ευχαριστώ» σε όλους όσους πέρασαν απ’ τη ζωή μου. Κι ένα ακόμα μεγαλύτερο σε αυτούς που με πλήγωσαν.
Όλα εξυπηρέτησαν το σκοπό τους. Χωρίς αυτά, δε θα ήμουν αυτή που ερωτεύτηκες. Δε θα ήξερα να υποχωρώ εκεί που πρέπει και να διεκδικώ όταν κρίνω ότι χρειάζεται. Δε θα ήμουν ώριμη αρκετά για να σ’ αγαπώ γι’ αυτό που είσαι κι όχι για αυτό που θες να δείχνεις.
Ούτε εσύ θα ήσουν ίδιος χωρίς το παρελθόν σου. Βλέπω πάνω σου όλα όσα έζησες και σε διαμόρφωσαν. Δεν ξέρω πολλά για το παρελθόν σου, μόνο κάποιες σκόρπιες φράσεις. Δε ρώτησα ποτέ και δε θέλω να μάθω. Δε με αφορά, εξάλλου, ποιος ήσουν και τι έκανες, με πόσες πήγες και πόσες σε πλήγωσαν. Όλα αυτά σε έκαναν τον άντρα που είσαι τώρα. Με τα καλά σου που αγαπώ και με τα στραβά σου που λατρεύω.
Και ξέρεις κάτι; Ευχαριστώ όσες πέρασαν απ’ την ζωή σου πριν από μένα.
Ξέρω ότι είσαι δύσκολος χαρακτήρας, δε σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου και θες ο λόγος σου να είναι ευαγγέλιο. Ταύρος με τα όλα σου όταν θυμώνεις. Μαζί μου όμως μαλακώνεις. Σε βλέπω, τρελαίνεσαι όταν φωνάζω και προσπαθώ να επιβληθώ. Πώς να σου δώσω να καταλάβεις τι έχω μέσα στο κεφάλι μου; Εδώ καλά-καλά δεν κατάλαβα πότε σε έβαλα πάνω απ’ εμένα. Ηρεμείς πρώτος και με αγκαλιάζεις μέχρι να επανέλθουν οι παλμοί μου.
Κι αν αυτό δε στο έμαθε καμιά, σου έδωσαν όσα χρειαζόταν για να το καταλάβεις μόνος σου και να το κάνεις όποτε νιώσεις πως αξίζει. Πώς λοιπόν να μη χαίρομαι για όσες γνώρισες πριν από μένα;
Το παρελθόν μας, μας έφερε κοντά. Όλοι όσοι αγαπήσαμε και προδώσαμε, όσοι μας πόνεσαν κι όσοι διώξαμε. Αυτοί μας έφεραν κοντά. Χωρίς αυτούς δε θα είχαμε βρεθεί. Ή ακόμα κι αν είχαν συναντηθεί οι δρόμοι μας, ίσως τότε να μην υπήρχε συνεννόηση ή να μην ήταν το σωστό timing – αν υπάρχει κάτι τέτοιο.
Τώρα δε θα με αγκάλιαζες, ούτε θα μου έλειπες κάθε φορά που δε σε βλέπω. Χωρίς το παρελθόν μου, δε θα ήξερα πως είναι να θες κάποιον απεγνωσμένα. Να θες να τον φιλήσεις, να τον δαγκώσεις, να τον νιώσεις μέσα σου, σαν κομμάτι δικό σου. Μια προέκταση του κορμιού σου, των σκέψεων, των αισθήσεων και των συναισθημάτων σου.
Πώς μπορώ λοιπόν να μη χαίρομαι για όσους γνώρισα και χώρισα; Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Καταλάβαινα ότι κανείς δεν είναι αυτό που ψάχνω. Εφήμεροι ενθουσιασμοί που τους μπέρδευα για έρωτες.
Δεν ήξερα μάτια μου. Αν δεν το νιώσεις, αν δεν το έχεις ζήσει, πώς θα το αναγνωρίσεις; Τώρα, όμως, που τα έχω ζήσει όλα αυτά τα εφήμερα, τα δήθεν, τις αγάπες και τους έρωτες της μιας βραδιάς, τώρα μωρό μου είμαι έτοιμη.
Όχι να με αγαπήσεις εσύ, αλλά να σε αγαπήσω εγώ.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
