Θυμάσαι αυτές τις πρώτες σας στιγμές; Τις ανούσιες συζητήσεις, τους χαζούς εκνευρισμούς για το τίποτα. Τα μηνύματα όλη μέρα κι όλη νύχτα. Η ανάγκη να πάρεις απ’ τον άνθρωπο αυτό όσα περισσότερα μπορείς. Ν’ απορροφηθείς από τις μικρές καθημερινές συνήθειες του νέου αυτού ανθρώπου που μπήκε στη ζωή σου.
Και μέρα με τη μέρα, νιώθεις όλο και μεγαλύτερη την ανάγκη να τον δεις, να τον αγγίξεις. Αποζητάς τη φωνή του για να σου μιλήσει με τρόπο που σε αποστομώνει και σε κάνει να χαζεύεις στο άκουσμά της. Μα πώς γίνεται αυτός ο άνθρωπος από το πουθενά να σου γυρίζει το στομάχι πέντε σβούρες; Να σου κόβονται τα πόδια στη σκέψη πως δε θα τον δεις ή ακόμα πως δε νιώθει όπως εσύ.
Και κάπως έτσι οι ζωές σας ξεκινούν να συγκλίνουν. Από ευθείες παράλληλες, γίνεστε τέμνουσες γραμμές που απεχθάνονται το διαχωρισμό. Σώματα κουβαριασμένα το ένα με το άλλο, χωρίς να υπάρχει χώρος και διάθεση για κάτι άλλο ανάμεσά σας. Αισθήματα γνήσια και τόσο δυνατά που μπορεί και να τρομάζουν. Περίεργο αίσθημα. Αταίριαστο στις απελευθερωμένες φύσεις σας.
Και δεν μπορείς να μην αναρωτιέσαι. Πώς ένας άγνωστος σου έγινε συνήθεια απ’ το πουθενά; Πώς γίνεται να σε συναρπάζει τόσο η σκέψη του και μόνο; Και σε ζώνουν τα φίδια. Σε πιάνει η ανάγκη σου για ελευθερία, δεν αντέχεις τα δεσμά που πάνε να σου επιβληθούν και πανικοβάλλεσαι. Και θυμάσαι μια φράση που άρπαξε κάποτε το μάτι σου. «Τα ωραία πρέπει να τελειώνουν όταν είναι ακόμα στα πάνω τους. Δεν πρέπει να ξεφτύσουν εντελώς».
Γι’ αυτό αποφασίζεις να νιώσεις όσο πιο πολύ μπορείς, να φτάσεις στο αποκορύφωμα μαζί με τον άνθρωπο αυτό. Να ζήσετε εμπειρίες ζωής σε μόνο λίγες στιγμές. Να χορτάσεις αρώματα, φωνές κι αισθήσεις. Τις μυρωδιές των κορμιών σας, τα γέλια σας και τον κόμπο στο στήθος στο κοίταγμά του. Να πάτε ταξίδια, με πλοία, αεροπλάνα ή τρένα. Ακόμα και με το μυαλό. Μ’ αυτό εξάλλου θα φτάσετε και πιο μακριά.
Κι όταν πια θα νιώθεις χορτασμένος απ’ όσα ζήσατε, το λήγεις. Έτσι απλά. Χωρίς εξηγήσεις, χωρίς να έχει γίνει κάτι σπουδαίο που θα οδηγήσει στο χωρισμό. Το μόνο που θα υπάρχει είναι η ανάγκη να αφήσεις κάτι πίσω σου πριν καταστραφεί -μπορεί και πριν το καταστρέψεις.
Είναι η ανάγκη να μείνει το αίσθημα κι η ανάμνηση ανέπαφη, αναλλοίωτη. Να μη χαλάσει αυτό που μαζί φτιάξατε, να μην προλάβει κανείς να σας το πάρει. Να μην μπουν ανάμεσά σας ζήλιες, τσακωμοί και φασαρίες. Γιατί ξέρεις ότι οι χαρακτήρες σας, τόσο εκρηκτικοί, τόσο ίδιοι, στο τέλος θα κατέστρεφαν αυτό που χτίζατε. Η ρουτίνα της καθημερινότητας που τόσο φοβάστε να ζήσετε θα έκανε την εμφάνισή της και θα σας αναστάτωνε τόσο που δε θα ξέρατε πως να το διαχειριστείτε.
Έτσι, πριν αφήσετε αυτό που έχετε να περάσει στην αφάνεια το καταστρέφετε. Το διαλύετε πριν προλάβει αυτό να διαλύσει εσάς και το παραμύθι σας. Χωρίς να υπολογίζετε πως αυτό το πικ συναισθημάτων που πιστεύτε πως φτάσατε μπορεί να μην είναι καν αυτό που φαντάζεστε. Μπορεί να μην φτάσατε και ποτέ σ’ αυτή τη φαινομενική κορυφή που πιστεύετε ότι κατακτήσατε.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
