Δεν ήρθαν όλοι για να μείνουν, όπως δεν ήταν όλοι υποχρεωμένοι να κουμπώσουν. Βαλθήκαμε να ψαχνόμαστε για την τέλεια εφαρμογή, για τα έντονα αισθήματα, για πόδια που τρέμουν και για καρδιές που σκιπάρουν χτύπους. Πιεστήκαμε να ζητάμε πάντα το κάτι παραπάνω, να πάμε εκεί που φοβόμαστε, εκεί που τίποτα δεν είναι σίγουρο. Εκεί που η λέξη έρωτας θεοποιείται κι εμείς γινόμαστε ταπεινοί πιστοί ενός θεού-βασανιστή.
Χωθήκαμε μετά μανίας στο ψάξιμο για σχέσεις που μας κλονίζουν, που μας μετουσιώνουν, που αποκαλύπτουν έστω μια νέα εκδοχή του εαυτού μας. Πέσαμε με τα μούτρα σε ανθρώπους, κοτσάραμε και την ταμπέλα της σχέσης κι αυθυποβάλαμε τους εαυτούς μας σε συναισθήματα που δεν υπήρχαν εξαρχής και σίγουρα δε δημιουργήθηκαν στη συνέχεια. Αυτή μας η ανάγκη να στεριώσουμε, αυτή η σιχαμένη αίσθηση του ανήκειν που αναζητάμε διακαώς που περισσότερο μας αποξενώνει παρά μας φέρνει κοντά.
Καταλήξαμε άνθρωποι μίζεροι με την επίγνωση ότι εμείς το προκαλούμε στους εαυτούς μας. Κανείς δεν είπε ότι είναι λάθος να εξελίσσεσαι σε μια σχέση. Ακριβώς το αντίθετο μάλιστα. Αυτοσκοπός κάθε σχέσης είναι η εξέλιξη μέσα απ’ αυτή. Καμιά φορά όμως τα πράγματα δεν είναι μόνο άσπρο-μαύρο. Ειδικά στον έρωτα δε χωράνε άκρα. Το συναίσθημα είναι κάτι πηγαίο, βαθύ και μοναδικό. Κανένα συναίσθημα δεν είναι ίδιο με το άλλο, γι’ αυτό δεν μπορείς να νιώθεις για κάθε άνθρωπο τα ίδια. Και δεν μπορείς να νιώθεις για κάθε άνθρωπο.
Παρόλα αυτά θα κάνεις και σχέσεις με ανθρώπους που δε σε κάνουν να νιώθεις. Ναι, μπορεί να σε εξιτάρουν, να θαυμάζεις το μυαλό τους, τη δουλειά τους, να απολαμβάνεις την παρέα τους, να πηδιέστε καλά. Όλα αυτά όμως δε σε υποχρεώνουν να νιώθεις. Μπαίνουμε πολλές φορές σε αυτόματο πιλότο ακόμα και στις σχέσεις που φωνάζουμε ότι ζούμε όσο πιο έντονα και γνήσια γίνεται. Γι’ αυτό θα υπάρξουν και σχέσεις που θα σου περάσουν αδιάφορες. Θα τις καταλάβεις όταν θα τελειώσουν. Εκεί, το μόνο που πονάει είναι η απώλεια της συνήθειας. Τίποτα άλλο.
Δε γίνεται να ζούμε συνεχώς σε έντονους ρυθμούς. Υπάρχουν ακόμα και φορές που δεν το έχουμε κι ανάγκη. Αντίθετα, αναζητάμε λίγη ηρεμία, λίγη συντροφιά ή και τίποτα απ’ αυτά. Δεν είμαστε πάντα διατεθειμένοι να επενδύσουμε συναισθηματικά και στην τελική δεν είναι κατακριτέο. Κάπως έτσι δημιουργούμε σχέσεις-σταθμούς, όχι απ’ αυτούς με τις εκρήξεις και τα πυροτεχνήματα. Άλλους πιο ήσυχους, μακριά απ’ τη φασαρία. Σχέσεις-τσιρότα που μπαλώνουν όσα κακώς άνοιξαν για να προχωρήσουμε μετά παρακάτω.
Μη βιαστείς να καταδικάσεις αυτές τις σχέσεις. Κατά βάθος, κανείς δεν εκμεταλλεύεται κανέναν. Κι οι δύο έχουν ανάγκη από κάτι που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο το καλύπτουν. Είναι η σιγουριά που χρειάζεσαι για να ανασυνταχθείς ή να αφιερώσεις το χρόνο σου σε κάποιον. Είναι το διάστημα που έχεις ανάγκη λίγη συντροφιά ή έχεις ανάγκη να δώσεις λίγο απ’ το χρόνο σου σε κάποιον άλλο. Κανείς δε ρίχνεται, κανείς δε χάνει, κανείς δεν εκμεταλλεύεται κανέναν. Κι αν ισχυριστεί κάποιος το αντίθετο, υπάρχουν κι οι άνθρωποι που εθελοτυφλώντας αδυνατούν να κατανοήσουν όσα διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια τους μ’ εκείνους πρωταγωνιστές.
Στην τελική, αν όλα αυτά ακούγονται φανφάρες, τότε τις έχουμε ανάγκη αυτές τις σχέσεις για να τις στήσουμε στον αντίποδα. Να τις συγκρίνουμε με τις άλλες, τις εντονότερες, αυτές που ξεχειλίζουν από συναίσθημα και να τους βάλουμε πρόσημο θετικό στις μεν κι αρνητικό στις δε. Τις χρειαζόμαστε ως μέτρο απόδοσης σωστής ποσότητας συναισθήματος. Σ’ αυτές τις σχέσεις τόσο, σ’ αυτές λίγο περισσότερο, στις άλλες καθόλου. Γιατί δεν είναι όλοι εξίσου σημαντικοί και δε θα ‘πρεπε να μας υποχρεώνει κανείς να νιώθουμε άσχημα γι’ αυτό. Όσο νωρίτερα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
