Ξέρεις, πολλά αλλάζουν μετά από ένα χωρισμό. Είτε ήσουν αυτός που βαρέθηκε, του πέρασε, βρήκε κάτι καλύτερο ή απλά δεν ήταν πια σε φάση είτε αυτός που έμεινε πίσω, κάτι άλλαξε μέσα σου. Κάτι συνέβη κι όσα κάποτε σε γέμιζαν, τώρα σου περνούν αδιάφορα. Στην αρχή ασυνείδητα, μα όσο περνάει ο καιρός όλο και πιο συνειδητά καταλαβαίνεις ότι γίνεσαι δυστυχισμένος. Δεν είναι απαραίτητα όλα συνδεδεμένα με τη σχέση σου. Πολλά πράγματα την επηρεάζουν κι ας μην έχουν καμιά σχέση μ’ αυτή -φαινομενικά.
Κι αφού λοιπόν κάτι σου λείπει, φεύγεις. Εύκολα ή δύσκολα δεν έχει σημασία. Ίσως είναι κι η πιο σωστή πράξη αυτή. Μια δόση ειλικρίνειας προς υπεράσπιση των όσων ζήσαμε. Καμιά φορά, όταν το σκέφτομαι, σε θαυμάζω. Λίγοι αντέχουν να κόψουν δεσμούς -πόσω μάλλον κόμπους ολόκληρους- και να συνεχίσουν σε όσα τους τρίζουν τα δόντια. Θέλει γερό στομάχι για να απομακρυνθείς απ’ τα σίγουρα όταν πια αυτά δε σου είναι αρκετά και τίποτα κατακριτέο δεν υπάρχει σ’ αυτό. Μόνο παράδειγμα μπορούμε να παίρνουμε από τέτοιες πράξεις. Άλλη κουβέντα όμως αυτή, μη μακρηγορώ.
Μετά από ένα χωρισμό, λοιπόν, πολλά συμβαίνουν. Όπως άλλαξες εσύ και θέλησες νέα πράγματα, έτσι αναγκάστηκα να αλλάξω κι εγώ. Μάλλον όχι, δε μου αρέσει αυτή η λέξη. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, μόνο διαμορφώνονται αναλόγως των συνθηκών. Είμαστε ευμετάβλητα όντα βλέπεις. Έτσι κι εγώ, μπροστά σε νέες συνθήκες κι ας μην τις επέλεξα, έπρεπε να προσαρμοστώ.
Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τις αλλαγές. Το αντίθετο μάλιστα, πάντα τις απολάμβανα. Με κούραζε το στάσιμο και ποτέ μου δεν αγάπησα οτιδήποτε έφερε την ταμπέλα του σταθερού, του σίγουρου. Μια οφθαλμαπάτη το θεωρούσα πάντα. Ένα μαξιλάρι ασφαλείας που μερικοί, μπορεί και πολλοί, να το μπερδεύουν με θεμέλια και μάλιστα γερά. Γι’ αυτό βλέπεις ανθρώπους να τσακίζονται, να διαλύονται μετά από ένα χωρισμό. Γιατί προσπάθησαν να κάνουν τα πούπουλα τσιμέντο, μα αυτά δεν τους έκαναν τη χάρη.
Δε θα σου κρύψω όμως ότι πόνεσα μ’ αυτή την ξαφνική αλλαγή. Όσο και να ήθελα να πατήσω γερά στο έδαφος κάπου-κάπου ξεχνιέσαι και η λογική παίρνει τον κατήφορο. Δεν πειράζει, αποδέχομαι ότι όλα στο παιχνίδι είναι. Έχει κι η κόλαση τη χάρη της, στο έχω ξαναπεί. Πέρασα μάλιστα και τα πέντε στάδια της θλίψης μέχρι που έφτασα στην αποδοχή και σίγουρα γρηγορότερα απ’ όσο πίστευα. Μπήκα στη θέση σου και κατέληξα ότι θα έκανα ακριβώς τις ίδιες κινήσεις. Αστείο έτσι; Κι όμως αληθινό.
Άλλαξα, λοιπόν, αν το θες, όπως άλλαξες κι εσύ. Μια νέα καθημερινότητα πήρε τη θέση της παλιάς κι εσύ αντικαταστάθηκες από άλλους ανθρώπους. Φίλοι και συγγενείς ήρθαν να καλύψουν το κενό που δημιούργησε η φυγή σου μα δεν είχαν καμιά τύχη. Ξέρεις όμως τι κατάλαβα; Δε χρειαζόταν κιόλας. Άλλοι έρωτες ήρθαν στη ζωή μου, έφεραν κι εκείνοι τις δικές τους ιστορίες και μοιραστήκαμε όσα μας ένωναν αλλά κι όσα μας χώριζαν.
Μεγαλώσαμε κι άλλο μαζί, γελάσαμε, κλάψαμε, μοιραστήκαμε στιγμές αλλά και αναμνήσεις. Και κάπως έτσι διαμορφώθηκα λίγο διαφορετικά. Η σκέψη μου πήρε μια άλλη μορφή, αναθεώρησα κάποιες θέσεις μου και βεβαιώθηκα για κάποιες άλλες. Έχασα ανθρώπους απ’ τη ζωή μου, κράτησα τους δικούς μου ακόμα πιο κοντά μου και στη διαδρομή ανακάλυψα κι άλλους που θα με συντροφεύουν για όσο. Να, βλέπεις; Ξέχασα το «για πάντα». Δε μου ταιριάζει πια. Όπως και άλλα πολλά, μα αυτό είναι κουβέντα μεγάλη και δεν αρμόζει σ’ αυτή τη στιγμή.
Με βλέπεις τώρα, λοιπόν. Με κοιτάς, με αναγνωρίζεις, αλλά δε με γνωρίζεις. Όπως δε σε γνωρίζω πια κι εγώ. Δεν ξέρω αν θες να με μάθεις ξανά και για να είμαι ειλικρινής λίγο με ενδιαφέρει πια. Τα πισωγυρίσματα δεν τα συμπάθησα όσες ευκαιρίες κι αν τους έδωσα. Αν θες να γνωριστούμε ξανά, πρέπει να τα πάρουμε όλα απ’ την αρχή. Το μόνο που δεν έχει αλλάξει είναι το όνομά μου και το χαμόγελό μου. Αντέχεις να μάθεις ξανά όλα τα υπόλοιπα;
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
