«Οφείλεις να είσαι τέλειος σε όλα». Φράση που, ακόμα κι αν δεν την ακούς αυτή καθ’ αυτή, ηχεί κατά τακτά χρονικά διαστήματα μέσα στ’ αυτιά σου σε διάφορες παραλλαγές. Λίγες λέξεις που σε στοιχειώνουν, καθορίζουν τις αποφάσεις και τις πράξεις σου.
Κάνεις ό,τι μπορείς για να διαπρέπεις. Σε όλα. Ταυτόχρονα πολλές φορές. Πασχίζεις να αριστεύεις με οτιδήποτε καταπιάνεσαι. Κι όταν δεν το πετυχαίνεις, πασχίζεις ακόμα περισσότερο. Και πεισμώνεις. Βάζεις το κεφάλι κάτω και συνεχίζεις την προσπάθεια. Κι ας καίγεται ο κόσμος δίπλα σου, εσύ προσηλωμένος πάντα στους στόχους σου.
Και κάπου πάνω στην προσπάθειά σου, χάνεις και λίγο εσένα. Καταπιάνεσαι με όλα με την ελπίδα – ή την ψευδαίσθηση; – ότι θα ασχοληθείς με όλα όσα γουστάρεις να κάνεις στη ζωή σου. Χαλάρωσε. Πάρε μια ανάσα κι αναρωτήσου. Γουστάρεις εν τέλει να κάνεις όλα όσα κάνεις; Σκέψου μήπως υπάρχει κι η πιθανότητα να κυνηγάς όνειρα και φιλοδοξίες άλλων. Κι αν η απάντηση είναι όχι, τότε σε χαίρομαι ρε φίλε. Κι αν πάλι είναι ναι, τώρα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
Αλλά γιατί να θες να είσαι τέλειος; Γιατί σε κατατρέχει αυτή η ψυχαναγκαστική τελειότητα; Εγώ δεν μπορώ να το δικαιολογήσω κάπως αλλιώς. Μάλλον περί ψυχαναγκασμού πρόκειται, από τη στιγμή που δεν αφήνεις τον εαυτό σου σε ησυχία μέχρι να πετύχεις το τέλειο. Που μεταξύ μας τώρα, δεν πιστεύεις ότι το καταφέρνεις και ποτέ. Κι όμως προσποιείσαι. Καμιά φορά μ’ επιτυχία, καμιά φορά αποτυγχάνοντας παταγωδώς να πείσεις ακόμα και τον εαυτό σου.
Θέλει κότσια να παραδεχθείς ότι δεν είσαι τέλειος. Κανείς δε λέει πως είναι εύκολο. Το αντίθετο μάλιστα. Θέλει αντοχές να πεις ότι κάπου υστερείς, κάποιος σε ξεπερνά σε κάτι ή απλά ότι κάτι δεν κάνεις καλά ρε φίλε. Να παραδεχθείς σε κάποιον άλλο ότι υπερτερεί. Όχι μόνο σε θέματα δουλειάς ή καριέρας. Και στα άλλα, τα λίγο πιο ανθρώπινα.
Θέλει δύναμη ψυχής να πεις στα ίσια ότι δεν είσαι ο καλύτερος άνθρωπος, ο καλύτερος φίλος ή ο καλύτερος γκόμενος. Θέλει μαγκιά να αναγνωρίσεις τα λάθη σου. Ν’ αναγνωρίσεις λανθασμένες συμπεριφορές που ξεροκέφαλα κι εγωιστικά διατηρούσες για καιρό.
Το δυσκολότερο όμως είναι να παραδεχθείς όλα τα παραπάνω για σένα. Να κάτσεις μπροστά στον καθρέφτη σου και να μιλήσεις στα ίσια για όλα τα στραβά σου. Για τα ελαττώματά σου, για τις παραξενιές σου και τις παιδιάστικες αντιδράσεις σου. Ν’ αφήσεις επιτέλους τον εαυτό σου να νιώσει ότι δεν είσαι τέλειος χωρίς εγωισμούς. Να πετάξεις από πάνω σου την ανάγκη για τελειότητα και τη μανία που σε πιάνει να δείχνεις μια εικόνα ατσαλάκωτη προς τα έξω. Έναν εαυτό χωρίς πάθη, χωρίς λάθη, χωρίς ανησυχίες και φόβους.
Να καταλάβεις ότι εν τέλει δεν υπάρχει κανένας λόγος να δείχνεις αλώβητος όλη την ώρα. Δεν έγινε και τίποτα αν δείξεις τι αισθάνεσαι, ακόμα κι αν αυτό είναι κάτι αρνητικό. Είναι εντάξει να αποδεχθείς πως ούτε υπεράνω είσαι, ούτε τόσο ανεκτικός όσο δείχνεις και σίγουρα ούτε τόσο μαλάκας όσο φαίνεσαι μερικές φορές. Είσαι ό,τι είσαι εν πάσει περιπτώσει και δε χρειάζεται να δικαιολογηθείς γι’ αυτό ούτε να του βάλεις ταμπέλα.
Αναρωτήθηκες λοιπόν ποτέ γιατί είναι τόσο δύσκολο να τσαλακώσεις την εικόνα σου; Εγώ πολλές φορές κι ακόμα δεν κατέληξα κάπου.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
