Ξέρεις αυτούς τους ανθρώπους που γίνονται κολλιτσίδα και δεν ξέρεις πώς να τους ξεφορτωθείς; Είναι οι τύποι ανθρώπων, που σε κάνουν να αγανακτείς με την επιμονή τους σε τέτοιο βαθμό ώστε η κατάσταση να καταντά γελοία. Χειρότερα, δε, γίνονται τα πράγματα όταν ο κολλιτσίδας είναι το έτερον ήμισυ. Με λίγα λόγια, κλαφ’ τα Χαράλαμπε.
Άντε να εξηγήσεις στον άλλο, που πιστεύει πως είσαι το άλλο του μισό, ότι εσένα σου πέρασε ο ενθουσιασμός. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ούτε καν ονειρεύεσαι γάμους και παιδιά. Αντίθετα, θες να φύγεις όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Και κάπου εκεί σε όλο τον πανικό σου να εξηγήσεις τα ανεξήγητα πετάς τις ατάκες-διαμάντια. «Όχι, δε φταις εσύ, φταίω εγώ». «Ίσως αν σε είχα γνωρίσει σε κάποια άλλη φάση, σε κάποια άλλη ζωή αυτό να πετύχαινε μεταξύ μας». «Σου αξίζει κάτι καλύτερο από μένα». « Δεν είμαι εγώ ο κατάλληλος για σένα». «Δεν είμαι έτοιμη ακόμα για σχέση». Επικαλείσαι θεούς, αγίους και ό,τι άλλο γνωρίζεις, προκειμένου να σου δώσεις ένα ελαφρυντικό και να ζητήσεις άφεση αμαρτιών όσο πιο ανώδυνα γίνεται από τον καημένο που αφήνεις μόνο παρέα με τις ψευδαισθήσεις του.
Δεν υπάρχει λόγος να αισθανθείς, άσχημα. Σαφώς φταις που δεν ξεκαθάρισες από την αρχή τη θέση σου. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Και ακόμα προφανέστερα φταίει κι αυτός που βιάστηκε να αφεθεί και πίστεψε ότι κάθε βάτραχος γίνεται πρίγκιπας αν τον φιλήσεις. Μεγάλα λάθη κι από τις δυο πλευρές.
Είμαι σίγουρη ότι όλοι έχετε να αφηγηθείτε τέτοιου είδους ιστορίες. Όλοι έχουμε υπάρξει αναξιόπιστοι κάποια στιγμή στη ζωή μας κι όλοι έχουμε κάνει πράγματα χωρίς να σκεφτόμαστε τις αντιδράσεις των άλλων. Ναι, ξέρω, πολύ άσχημο. Μη βιαστείς να ισχυριστείς ότι «όχι, εσύ ποτέ, πράγματα του σατανά αυτά». Ο μόνος που καταφέρνεις να κοροϊδέψεις, είναι ο εαυτός σου.
Όλοι τα κάναμε, οι περισσότεροι τα έχουμε μετανιώσει ήδη, για τους υπόλοιπους θα έρθει κι αυτών η ώρα τους. Η αλήθεια είναι όμως, για να επανέλθω, πως δυστυχώς δεν έχουμε πάντα μια πειστική απάντηση. Κάτι που να προσδιορίζει ακριβώς γιατί μας τελείωσε και τι έγινε στην πορεία κι έκοψε το γλυκό. Απλά συνέβη. Και για μένα είναι απόλυτα λογική η απάντηση «γιατί έτσι» στην ερώτηση «γιατί χωρίζουμε;».
Όσο ανώριμο κι αν ακούγεται σε μερικούς, δυστυχώς δεν μπορείς να τραβήξεις το συναίσθημα από τα μαλλιά. Να το επεκτείνεις μέχρι εκεί που τραβάει η όρεξη του άλλου. Δεν είναι φαγητό που περίσσεψε και θα το ξαναζεστάνεις. Οπότε, προκειμένου να δώσεις ένα τέλος, θα πεις ό,τι μαλακία σου κατέβει στο κεφάλι, όποια κλισέ ατάκα σου έχει μείνει από ελληνικές ταινίες του ’40 για να κατευνάσεις τις αντιδράσεις και να ξεγλιστρήσεις όσο το δυνατόν ευκολότερα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως θα τα σκέφτεσαι μετά και θα γελάς με τις παρέες και ίσως, κάπου-κάπου, να σε τσιμπάνε και οι ενοχές και οι τύψεις σου. Δεν πειράζει όμως. Κι αυτό εποικοδομητικό είναι.
Eπιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
