Πολλοί οι χαρακτήρες των ανθρώπων, πολλές και οι αντιδράσεις τους πάνω στον τσακωμό. Άλλοι βρίζουν, άλλοι φωνάζουν, άλλοι κλαίνε κι άλλοι σιωπούν. Τρόποι εκτόνωσης οι τρεις πρώτοι, μα κάτι πήγε λάθος με τον τελευταίο και δεν έλαβε το μήνυμα. Κάποιος παρέλειψε να του εξηγήσει πως οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από έκφραση, κυρίως λεκτική γιατί είμαστε και άσχετοι με τα μηνύματα πίσω απ’ τις πράξεις και δεν τα πάμε καθόλου καλά με τη γλώσσα του σώματος.
Έκφραση συναισθημάτων αναζητάς μετά από μια διαμάχη και την ψάχνεις απεγνωσμένα. Είναι η ύστατη στιγμή για επιβεβαίωση, για καθησυχασμό. Θες να μάθεις τι ενόχλησε τον άλλο, τι τριγυρίζει στις σκέψεις του τώρα, αν όλα εξακολουθούν να είναι καλά ή αν μπήκε το πρώτο τούβλο στον τοίχο ανάμεσά σας. Θες λόγια αγάπης, λόγια που σε ηρεμούν και λόγια που δε σου αφήνουν καμιά αμφιβολία. Θες επιβεβαίωση την ώρα που εισπράττεις σιωπή και χειρότερο συναίσθημα δεν υπάρχει.
Είναι εκμετάλλευση η σιωπή. Είναι επίκληση στο συναίσθημα, που θα έλεγε ο φιλόλογός σου, αν σε έβλεπε από μια γωνιά. Αναγκάζεις το συνομιλητή σου, έχει δεν έχει δίκιο, σε απολογία. Τον εξαναγκάζεις να κάνει το πρώτο βήμα, να υποχωρήσει, να παρακαλέσει, να κάνει εν πάση περιπτώσει ό,τι χρειαστεί για να λυθείς και να συνεχίσεις να μιλάς. Είναι βασανιστήριο να έχεις απένταντί σου έναν άνθρωπο να στέκει σιωπηλός, όταν εσύ προσπαθείς να αποκρυπτογραφήσεις τα ανεξήγητα.
Ανεξήγητα, γιατί κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να σου εξηγήσει. Κανείς δεν προσπαθεί να καταλάβει, παρά μόνο κατεβάζει παρωπίδες και σ’ αφήνει μόνο σου να παίζεις σε μονόπρακτο. Να αναρωτιέσαι, να προσπαθείς, να ανησυχείς κι όλα αυτά μόνος σου γιατί για τον άνθρωπο που στέκεται απέναντι σαν να πάγωσε ο χρόνος. Κι είναι τόσο βασανιστικό να προσπαθείς μόνος. Να παλεύεις να γεφυρώσει ένα χάσμα που πάει να δημιουργηθεί κι ο άλλος να γκρεμίζει με τη σιωπή του όσα εσύ προσπαθείς να χτίσεις.
Όποιος είπε ότι η οργή πονάει, μάλλον δεν ένιωσε ποτέ πόσο πονάει η σιωπή. Σίγουρη η ρουφιάνα τσακίζει κόκαλα, αλλά μπαλώνει και πληγές. Γίνεται και χάδι πέρα από χαστούκι και ημερεύει θηρία ασταμάτητα. Και ναι, είναι προτιμότερο να φωνάξεις. Ας βρίσεις κιόλας αν χρειαστεί, μα θα μιλήσεις, θα εκφραστείς. Δε θ’ αφήσεις κανέναν να αναρωτιέται «γιατί» και «πώς», δε θα επιτρέψεις να λάβει τα δικά του μηνύματα πίσω απ’ τη σιωπή σου. Θα έχεις δώσει εσύ τα δικά σου όσο πιο σαφή μπορείς γιατί όταν αγαπάς δεν πληγώνεις τον άνθρωπό σου.
Πονάει η σιωπή γιατί δε δίνει ξεκάθαρα μηνύματα. Δε σου δίνει να καταλάβεις τι έχει ο άλλος στο κεφάλι του, τι τον απασχολεί και τι τον βασανίζει. Αυτά που ξέρεις λοιπόν σίγουρα μπορούν να σε ανησυχήσουν. Οι σκέψεις που κάνεις όμως όταν δεν ξέρεις, αυτές είναι που πονάνε περισσότερο. Τα σενάρια στο μυαλό σου δεν κοπάζουν με τίποτα κι εσύ πλέκεις ιστορίες με αγρίους προσπαθώντας να εκλογικεύσεις καταστάσεις.
Τίποτα χειρότερο και πιο βασανιστικό απ’ το να σιωπά ο άνθρωπός σου, λοιπόν. Όσο και να σε πληγώσουν τα λόγια, δε θα μείνεις ποτέ με την απορία. Θα ξέρεις. Κι όταν ξέρεις, πονάει πάντα λιγότερο. Σε πρώτη ανάγνωση, δε μετράει τόσο το περιεχόμενο όσο η ίδια η πράξη. Τα ερωτηματικά σιγά-σιγά φεύγουν κι εσύ ηρεμείς. Η σιωπή όμως είναι τιμωρία. Είναι απωθημένο και σε τρώει. Τρυπώνει στις σκέψεις σου και δε σ’ αφήνει να ησυχάσεις. Κι αν ήλπιζες έστω και για λίγο ότι ένας τσακωμός δεν οδηγεί στη ρήξη, σκέψου ξανά. Σιωπά μόνο όποιος δεν έχει κάτι άλλο να πει.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
