4 κουλές ιστορίες που έζησα στα McDonald's

Κάθε δουλειά έχει και την ιστοριούλα της, έχει δικές της διαδικασίες που πρέπει να τηρείς, χαρακτήρες που θα συνεργαστείς και πολλές φορές θα συναντήσεις ανθρώπους που, διαφορετικά, ίσως και να μην τους μιλούσες ποτέ και θα κληθείς να τους εξυπηρετήσεις. Απαιτεί υπευθυνότητα και σοβαρότητα, μιας κι είναι κι αυτή ένας ρόλος της ζωής. Κάποιες δουλειές χαρακτηρίζονται βαρετές, άλλες επώδυνες κι απαιτητικές ή πιο χαλαρές κι ευέλικτες, σίγουρα, ωστόσο, κάθε μία έχει να μας διηγηθεί ή να μας πει κάτι μη σοβαρό κι αστείο, ή πολύ σοβαρό και καθόλου μα καθόλου αστείο.
Ακολουθούν ιστορίες μη σοβαρότητας, μα 4 κουλές ιστορίες που έζησα ως εργαζόμενη στα Mcdonalds.

1. Οι οθόνες αφής κι ο ζουρλομανδύας

Ήταν καλοκαίρι κι ούσα έναν χρόνο στη δουλειά, θα μας έφερναν τα μεγάλα κεφάλια των γραφείων, κάτι πρωτοποριακό. Οθόνη αφής για να παραγγέλνεις, να μην περιμένεις στην ουρά και στην τελική, να μην έχεις επαφή με κανέναν. Όλα καλά κι όλα ωραία. Για να το προμοτάρουμε όλο αυτό, τα τζιμάνια του γραφείου σκέφτηκαν να βγάλουν άτομα ώστε να καθοδηγούν και να διευκολύνουν τους πελάτες γι’ αρχή μέχρι να μάθουν. Έμπαινε ο κόσμος μέσα, τσουπ πήγαινες κοντά του σαν τον χάρο και ξεκίναγες το ποίημα, ώστε να μην παραγγείλουν στο ταμείο, μα στην οθόνη. «Μα δεν έχει κανέναν μέσα το μαγαζί» μας έλεγαν, ναι και τι μ’ αυτό αγαπητέ μου, εμάς έτσι μας είπαν ότι πρέπει να κάνουμε, όσους περισσότερους μπορούμε, να τους κάνουμε να μάθουν να παραγγέλνουν μόνοι τους. Και φαγητό κι εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Όντως αγχωνόμουν τότε γι’ αυτό και μάλιστα πολύ. Και δυστυχώς όχι μόνο εγώ, αλλά όλα τα παιδιά, για να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας. Όχι, ακόμη δε σας έχω πει το κουλό: Ήμασταν υποχρεωμένοι να έχουμε τα χέρια μας πίσω στην πλάτη, σαν να φοράμε ζουρλομανδύα, για να μη νιώθουν οι πελάτες απειλή. Ε, κάπως έτσι στεκόμασταν σαν αγάλματα με περίσσιο χαμόγελο να υποδεχόμαστε τους πελάτες και να τους πιέσουμε να παραγγείλουν από την οθονίτσα στο άδειο μαγαζί.

2. Τρία λεπτά

Ποιος δεν έχει περάσει από ένα mac drive με το αμαξάκι του; Ωραία θα ήταν να μας έπαιρνε παραγγελία κι ο Αργυρός, όπως στη διαφήμιση, όμως δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα ήταν οι χρόνοι, αφού έπρεπε μέσα σε 3 λεπτά -μπορεί να λέω και πολλά- από τη στιγμή που παίρναμε την παραγγελία, να την έχουμε παραδώσει. Θυμάμαι, τότε, όλο το προσωπικό ήταν ανάστατο καθώς αυτές ήταν εντολές από πάνω και θα ερχόντουσαν να μας ελέγξουν, αν μάθαμε να το κάνουμε σωστά. Εγώ ένα θα σας πω: Η πατάτα για να ψηθεί ήθελε 2 με 2,5 λεπτά, βγάλτε εσείς τα συμπεράσματά σας. Και βέβαια, είχαν τοποθετήσει οι αθεόφοβοι και καταγραφέα για κάθε αμάξι που περνούσε, μην τυχόν κι έκανες 3 και 1′. Βέβαια κι αυτό μετά από λίγο ήταν αδύνατο να γίνει, καθώς ειδικά Παρασκευή και Σάββατο, δεν προλάβαινες ούτε τουαλέτα να πας.

3. Φάε κάτι και θα περάσει

Ήταν μεσημεράκι, θυμάμαι ήταν Απρίλης κι είχε μέτρια δουλειά. Κάποια στιγμή, έχω έναν πόνο κάτω από το στομάχι. Λέω εντάξει, ίσως είναι στομαχικό, θα πάω τουαλέτα και θα περάσει. Όμως, γίνεται ένας οξύς πόνος που με αναγκάζει να πάω στον μάνατζερ της βάρδιάς μου και να του το πω, ώστε να φύγω. Μου είπε να πάω λίγο έξω να φάω κάτι και να μη φύγω. Νευρίασα λίγο, γιατί αν ήταν ασήμαντο δε θα το ζητούσα καν. Με τα πολλά, βγήκα έξω κι ο πόνος συνεχιζόταν. Αποφασίζω να φύγω γιατί πονάω. Με τα πολλά και με τα λίγα, σε δυο ώρες βρισκόμουν στο νοσοκομείο με σκωληκοειδίτιδα. Το αστείο της υπόθεσης όταν με παίρνανε για την εγχείρηση  κι εγώ τους έλεγα αν θα έχω βγει μέχρι την Πέμπτη γιατί δουλεύω!  Το κουλό κι αξιοπερίεργο της υπόθεσης, όμως, το έμαθα από κολλητό του διευθυντή. Δε με πίστευαν, επειδή ήταν Πάσχα και νόμιζαν πως θέλω να κάνω διακοπές! Προφανώς πήγα τα χαρτιά του νοσοκομείου. Μήπως έπρεπε να πάω με κοντή μπλούζα και χαμηλό παντελόνι μπας και δουν τα ράμματα; Τώρα είναι αργά γι’ αυτή την σκέψη.

4. Bρέχει φωτιά στη στράτα μου

Πρωινή βάρδια κι έξω έριχνε του καλού καιρού. Οι πρωινές εξωτερικές κι εσωτερικές εργασίες φυσικά και γνώριζα ποιες ήταν, όμως θεώρησα πως κάποιες φορές, λόγω καιρού, μετατίθενται τουλάχιστον μέχρι να κόψει, γιατί θα ήταν και μάταιο. Γιατί είχαμε τα μπουφάν θα μου πεις, για την κατάψυξη θα σου απαντήσω. Ωστόσο, μου ζήτησαν να το φορέσω και να βγω στην καταιγίδα να καθαρίσω τα τραπέζια που ήταν μούσκεμα στη βροχή. Θα πρέπει να ήταν πολύ αστείο, αλλά δεν υπήρχε άνθρωπος να το δει γιατί έβλεπες σε μια ακτίνα 2 οικοδομικών τετραγώνων μόνο εμένα με το μπουφάν, με μια σκούπα κι ένα φαράσι, να σκουπίζω τη βροχή, όπως άλλοι σφουγγαρίζουν τη θάλασσα ένα πράγμα. Δεν μπορώ να θυμηθώ μήπως έβγαλα και λάστιχο- καθόλου απίθανο.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική, για να ξέρετε δηλαδή!