Ελισάβετ και Πέτρος: Tελικά, αγαπάμε με το μυαλό κι όχι με το σώμα

Έρωτας, αληθινός, τρυφερός χωρίς αυτό το γρήγορο τρεχαλητό της εποχής μας. Με μια σαφώς πρωτότυπη ιστορία που δε συναντάμε στην καθημερινότητα, όμως βρίσκουμε στοιχεία που μας κάνουν να ταυτιζόμαστε με την Ελισάβετ και τον Πέτρο από τη σειρά Μαύρο Ρόδο. Αγάπη κάπως πιο απλή, ίσως πιο ξεκάθαρη, μα ταυτόχρονα μεγαλειώδης.

Εκείνη, δόκιμη μοναχή, μεγαλωμένη από τα δώδεκά της στο μοναστήρι κι εκείνος, ευκατάστατος νέος αρχιτέκτονας με σπουδές στο εξωτερικό, βρίσκονται σε μια κοσμική συγκυρία έχοντας κι οι δύο προβλήματα μέσα στην οικογένειά τους. Στην αρχή της γνωριμίας τους, εκείνος βρίσκεται εντυπωσιασμένος από το νεαρό παρουσιαστικό της μέσα στο ράσο, όμως τον κερδίζει κυρίως το αγγελικό της πρόσωπο. Εκείνη, προσηλωμένη σ’ αυτό που ξέρει να υπηρετεί από μικρό παιδί, αρνείται ακόμα και να τον κοιτάξει. Μεταξύ τους γεννιέται μια έλξη την οποία δεν μπορεί να εξηγήσει ο Πέτρος· το μόνο που θέλει είναι να βρίσκεται κοντά της.

Μετά από πολλές προσπάθειές και πολλές απομακρύνσεις του από την Ελισάβετ κι από το ίδιο το μοναστήρι, φεύγει για λίγο από κοντά της έχοντάς την όμως στη σκέψη του. Από την άλλη πλευρά, βλέπουμε την Ελισάβετ σιγά-σιγά ν’ αρχίζει να βλέπει διαφορετικά τον Πέτρο και να υπάρχει στη σκέψη της ως κάτι περισσότερο. Ωστόσο, δεν έχει ζήσει την έξω ζωή, δεν ξέρει πώς είναι ο έρωτας, αφού δεν τον έχει βιώσει ποτέ σε αντίθεση μ’ εκείνον που, αν και δεν έχει ερωτευτεί πραγματικά, έχει ζήσει στο έπακρο όσα εμπεριέχει η ζωή. Μέσα την πλοκή της σειράς που δεν τους το κάνει καθόλου εύκολο, βλέπουμε πως έρχονται ξανά κοντά, έχοντας ο ένας για τον άλλον μια ακαταμάχητη έλξη, όχι τόσο ερωτικής φύσεως, όσο σαν μαγνήτης που ενώνει τον έναν με την ενέργεια και την αύρα του άλλου, μετατρέποντας σε αγνό έρωτα αυτό που νιώθουν, εστιάζοντας στο πώς ένας άνθρωπος μπορεί να βιώσει μια αθώα, σχεδόν εφηβική αγάπη, χωρίς καν να αγγίζει το αντικείμενο του έρωτά του.

Η φύση αυτής της σχέσης βασίζεται εξ ολοκλήρου στο πλατωνικό. Ένα νοιάξιμο, μια αίσθηση που έχουμε όταν βρισκόμαστε κοντά στον έρωτά μας, αλλά αντί να υποταχθούμε στη γήινη και ζωώδη πλευρά μας, αντιμετωπίζουμε το συναίσθημα με πνευματικότητα. Γινόμαστε άλλοι άνθρωποι, ηρεμεί το μέσα μας και θέλουμε να δείξουμε όσα μας συμβαίνουν χωρίς άγχος κι αγωνία, παρά με χαρά και καθαρότητα, σαν να προσφέρουμε ένα δώρο. Ίσως οι δυο ήρωες να καταφέρνουν απλώς μέσα από αντιξοότητες να ζήσουν αυτό που έχουμε ξεχάσει να ζούμε όντες μεγάλοι, θυμίζοντάς μας πως υπάρχει κι αυτός ο έρωτας, χωρίς το σεξουαλικό στοιχείο για πρωτεύον, χωρίς να θέλουμε να υπερέχουμε εμείς από τον άλλον, χωρίς να ζούμε κυνηγώντας μια ακόμη κατάκτηση.

Έχουμε δει έρωτες στην τηλεόραση πάμπολλες φορές, έχουμε παρακολουθήσει σκηνές με πάθος και και στιγμές σεξουαλικού ενδιαφέροντος που κρατάνε τον θεατή στην τηλεόραση, έχουμε ανατριχιάσει με παθιασμένα φιλιά και αποτυπώσεις λαγνείας. Αυτό που μας κάνει εντύπωση στη συγκεκριμένη σειρά, είναι το πώς ένας άνθρωπος μπορεί ν’ αλλάξει 180 μοίρες μέσα του, όταν αγαπάει αγνά. Πως ίσως αφήνεις το μόνο το οποίο αισθάνεσαι πως γι’ αυτό έχεις έρθει στη ζωή για κάτι άγνωστο που σε υπερβαίνει κι ας παλεύει μέσα σου παλεύει το θέλω με το πρέπει. Πως τελικά, αγαπάμε με το μυαλό κι όχι με το σώμα κι αυτό είναι που μας κρατάει κοντά, με τρόπο πιο ουσιαστικό κι υπέροχο, από το πιο μαγικό φιλί του κόσμου.