Πώς ξεκινάει μια συνομιλία; Κάποιοι λένε πως ακόμα και από απόσταση οι άνθρωποι δεν έρχονται τυχαία κοντά, ενώ άλλοι πιστεύουν σε μία μορφή ενεργειακής σύνδεσης μεταξύ των ανθρώπων που συναντιούνται. Όλοι, είτε έρχονται για λίγο είτε για πολύ, σίγουρα κάτι μας αφήνουν. Οι άνθρωποι πλέον έχουμε τη δυνατότητα να έρθουμε κοντά με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να επικοινωνούμε με άτομα από κάθε γωνιά της γης.
Απασχολείς το μυαλό σου με κάτι άλλο και ξαφνικά έχεις μήνυμα στο messenger. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Ο ένας εκ των δύο κάνει την πρώτη κίνηση. Λίγο πολύ, οι περισσότεροι έχουμε έρθει σε θέση να πληκτρολογήσουμε ένα μήνυμα σε κάποιον που δε γνωρίζουμε ως τώρα δια ζώσης ή να λάβουμε μήνυμα από πρόσωπο με το οποίο ως τώρα δεν είχαμε επαφή. Τσεκάρουμε το άτομο που βρίσκεται στην άλλη πλευρά, ξεψαχνίζοντας εικόνα προφίλ, ώστε να δούμε αν κάτι θα μας κεντρίσει το ενδιαφέρον -έστω οπτικά- για αρχή. Εντωμεταξύ, η κουβέντα έχει ξεκινήσει κάπως διαφορετικά από τα καθιερωμένα. Τι είναι άραγε αυτό που μας τραβάει σε έναν εντελώς άγνωστο άνθρωπο, σε σχέση με άλλους που δε θέλουμε να δώσουμε ούτε σημασία;
Η συνομιλία με έναν άγνωστο είναι μια καινούρια εμπειρία που εμφανίζεται από το πουθενά. Στην αρχή είμαστε κάπως διστακτικοί, όμως συνεχίζοντας την κουβέντα, αν υπάρχει χημεία, μπορεί να νιώσουμε ακόμα πιο ενθουσιασμένοι για τη γνωριμία. Βλέπουμε τον ίδιο ενθουσιασμό και απ’ την απέναντι πλευρά, και γεμίζουμε με χαμόγελο και ανυπομονησία για την επόμενη φορά, την επόμενη συνομιλία, για το τι καινούριο θα μάθουμε για το άλλο άτομο. Ξεκινάμε τα ηχητικά μηνύματα, ώστε να γίνει πιο οικεία η επικοινωνία. Νιώθουμε τη ζεστασιά της φωνής, την ηρεμία και τα πρώτα συναισθήματα μιας γνωριμίας.
Νιώθουμε πως μέσα σε λίγες μέρες έχουμε αγγίξει ο ένας την ψυχή του άλλου, όπως δε μας έχει συμβεί με ανθρώπους που είμαστε μαζί χρόνια. Αυτό που ψάχναμε από έναν άνθρωπο παίρνει σάρκα και οστά μέσα σε μια στιγμή. Δεν το πολυ-πιστεύουμε, λέμε πως δε γίνεται να έχουμε τόση καλή επικοινωνία με κάποιον που ούτε ξέρουμε, να νιώθουμε τόσο κοντά παρά την απόσταση. Πως αυτά είναι μόνο για σενάρια και στην πραγματική ζωή δε χωράνε. Αρχίζει και πεταρίζει η καρδούλα μας μόλις λαμβάνουμε την καλημέρα που μέχρι πρότινος δεν είχαμε, ένα ενδιαφέρον που αισθανόμαστε αληθινό και αμφίπλευρο, κι όχι ότι υπάρχει για να υπάρχει. Συζητάμε με το πρόσωπο ώρες, ουσιαστικά, χωρίς να μένουμε σε ερωτικού περιεχομένου ανταλλαγή μηνυμάτων. Ο άλλος μας ανοίγει την καρδιά του κι εμείς τη δική μας, σαν να γνωριζόμαστε χρόνια, σαν να μην έχουμε τίποτα απολύτως να κρύψουμε.
Υπάρχουμε βέβαια κι εμείς που είμαστε αρκετά επιφυλακτικοί σε μια τέτοια γνωριμία και έτσι ρισκάρουμε να χάσουμε μια όμορφη συζήτηση ή -γιατί όχι;- έναν πολύτιμο άνθρωπο από τη ζωή μας. Μας μοιάζει αδύνατο να επικοινωνήσουμε με έναν άγνωστο, πόσο μάλλον να συνδεθούμε μαζί του. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί είμαστε φοβόμαστε πιθανούς κινδύνους, γιατί είμαστε ντροπαλοί ή γιατί δε μας γεμίζει αυτός ο τρόπος, μιας και προτιμούμε τα κάπως πιο παραδοσιακά, δηλαδή τη δια ζώσης πρώτη επαφή.
Πόσες φορές έχουμε ζήσει ή νιώσει κάτι τόσο όμορφο, που μοιάζει ίσως παιδικό; Την ανυπομονησία που νιώθαμε παιδιά, τη χαρά, την αθωότητα των λεγομένων μας και της καθαρής μας ψυχής. Τελικά, ακόμα και χωρίς προσωπική πρώτη επαφή, οι άνθρωποι όταν είναι να έρθουμε κοντά ερχόμαστε, όταν είναι να γνωριστούμε, έρχεται από το πουθενά, δίνοντάς μας την ελπίδα πως δεν έχουμε χάσει ακόμα την αυθεντικότητά μας και μπορούμε να ανοιχτούμε όταν νιώσουμε πως κάποιος είναι εκεί να αισθανθεί όπως εμείς.
Συντάκτης: Φωτεινή Γιαμά
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
