4η Ιουλίου. Αν κι ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει ότι αυτή η ημερομηνία είναι αποκλειστικά για την ημέρα ανεξαρτησίας της Αμερικής, κάπου στον χάρτη υπάρχει μια μικρή χώρα που έχει τους δικούς της λόγους για να γιορτάζει κι αυτή δεν είναι άλλη από την Ελλάδα μας. 4 Ιουλίου του 2004, έγινε ένα αθλητικό και πιο συγκεκριμένα ποδοσφαιρικό θαύμα. Μια μικρή χώρα κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης. Από τις λίγες φορές που αισθανθήκαμε υπερήφανοι ως Έλληνες· γνωρίζω ότι οι κάτω των 30 ετών μπορεί να πούνε τώρα ότι υπερβάλλω για μερικούς τύπους που κλοτσάνε μια μπάλα. Καλό θα ήταν σε αυτή την περίπτωση να ρωτήσουν κάποιους από εμάς που το ζήσαμε, πόσα εκατομμύρια κόσμου είχαν ξεχυθεί στους δρόμους , με τη γαλανόλευκη αγκαλιά και με τα πρόσωπά μας βαμμένα στο χρώμα της σημαίας μας. Εκείνη την ημέρα που μια παρέα Ελλήνων με αρχηγό έναν Γερμανό, ανάγκασε όλη την Ευρώπη να υποκλιθεί -ίσως- στη μόνη χώρα στον κόσμο που, παρά τις πολλές δυσκολίες πάντα καταφέρνει να φέρνει εις πέρας όσα μοιάζουν ακατόρθωτα. Ας θυμηθούμε όμως κάποια highlights και κάποια συνθήματα εκείνου του αθλητικού ταξιδιού, που όμοιό του δεν είχε ξαναγίνει.
1. Πρεμιέρα: Εκείνο το βράδυ, εκατομμύρια ζευγάρια μάτια από όλο τον κόσμο έβλεπαν για πρώτη φορά, μέχρι τότε, την οικοδέσποινα ενός Euro να χάνει μέσα στο σπίτι της. Θύμα η Πορτογαλία του Φίγκο και του νεαρού τότε Ρονάλντο και θύτης η Ελλάδα του Ζαγοράκη και του Καραγκούνη. Όσοι τότε άκουγαν ραδιόφωνο, θα θυμούνται την ατάκα του Κου Γεωργίου Χελάκη «Να το, να το, το Πειρατικό!» που αργότερα έγινε viral.
2. Να σας θυμίσω ότι εκείνη την εποχή έγινε γνωστός και ο Σάββας Πούμπουρας, που πρωταγωνιστούσε σε μια διαφήμιση, όπου σε μια σκηνή (τύπου κάμπινγκ), στάθηκε απέναντι από τον Πορτογάλο σερβιτόρο να του λέει, “Σάββας καφέ”.
3. Αυτό που δε θυμούνται ή ίσως και να μην ξέρουν αρκετοί, είναι ότι στα λεωφορεία όλων των αποστολών που είχε χορηγήσει για τις μετακινήσεις τους, η Πορτογαλική Ομοσπονδία, υπήρχαν κάποια μηνύματα. Αυτό που ξεχώριζε ήταν το δικό μας λεωφορείο που έγραφε: «Η Αρχαία Ελλάδα είχε δώδεκα θεούς, η σύγχρονη έντεκα.»
4. Προημιτελικός με τη Γαλλία, ένα από τα φαβορί τότε για την κατάκτηση του τροπαίου. Στο γήπεδο πλέον υπήρχαν πολλοί Έλληνες κι ένα πανό που ήταν περιμετρικά κρεμασμένο έγραφε μια Ποντιακή φράση «Γαλλία ελθών και τέσον η σειρά σου, ναϊλή εσέ» (Γαλλία ήρθε και η δικιά σου σειρά, αλίμονό σου)». Όπως και έγινε, 65ο λεπτό, αξέχαστη σέντρα του αρχηγού Θοδωρή Ζαγοράκη, κεφαλιά ο Χαριστέας και 1-0. Τρέλα!
5. Από εκείνο το παιχνίδι και μετά έγιναν και κάποια συνθήματα ευρέως γνωστά, κάποια από αυτά να είναι απίστευτα εμπνευσμένα και κάποια ακατάλληλα για ανηλίκους. «Σήκωσέ το, το γ@@@μένο, δεν μπορώ να περιμένω (τα πνευματικά δικαιώματα όμως ανήκουν στους φιλάθλους του ΠΑΟΚ, οι οποίοι το είχαν πει πρώτοι έναν χρόνο πριν το 2003 στον τελικό κυπέλλου με τον ΑΡΗ), αλλά και το σύνθημα- τραγούδι που το έλεγαν μέχρι και οι ποδοσφαιριστές, το «Ελλάς ολέ-ολέ δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ». Φυσικά υπήρχαν και τα ακατάλληλα για ανηλίκους τα οποία όμως πρέπει να ομολογήσω ότι δεν υστερούσαν σε τίποτα από τα προηγούμενα, όπως το «Πάρε μου μία π@@α για να φύγω, Λουίς Φίγκο, Λουίς Φίγκο», ή το «είναι βαριά βαριά η π@@@σα του τσολιά».
6. Ημιτελικός με την Τσεχία. Το παιχνίδι πήγε στην παράταση λόγω ισόπαλου αποτελέσματος της κανονικής διάρκειας του αγώνα. Οι κανονισμοί για την παράταση είχαν αλλάξει: όποιος βάλει πρώτος γκολ, τελειώνει το παιχνίδι. Λίγοι το γνώριζαν, μέσα σε αυτούς που δεν το γνώριζαν (πιο πιθανό λόγω της έντασης εκείνης της στιγμής) κι ο προπονητής μας Ότο Ρεχάγκελ. Όπου μετά τον γκολ του Τραιανού Δέλλα, έκανε χειρονομίες να ηρεμήσουν οι παίκτες γιατί έχει ακόμη δρόμο το παιχνίδι, μέχρι να τον ενημερώσουν ότι το παιχνίδι έχει λήξει.
7. Ημέρα Τελικού. Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο. Χιλιάδες Έλληνες είχαν ταξιδέψει στην Πορτογαλία, χωρίς εισιτήριο κι αυτός είναι ο Έλληνας, δεν τον ενδιαφέρει αν θα ξοδέψει χρήματα και στο φινάλε δει τον αγώνα σε μια καφετέρια, αρκεί να είναι εκεί, να είναι κοντά. Η Πορτογαλική Κυβέρνηση, βλέποντας ότι αρκετοί Έλληνες (μιλάμε για χιλιάδες) θα έμεναν εκτός γηπέδου, έβαλε σε 2-3 πλατείες τεράστιες γιγαντο-οθόνες, προκειμένου να δούνε τον τελικό όσοι είχαν ταξιδέψει και δεν είχαν εισιτήριο. Μάλιστα, είχαν προνοήσει να υπάρχει και κέτερινγκ, με όλα κερασμένα.
8. Βραδιά Τελικού. Τι να πρωτοθυμηθείς από εκείνο το βράδυ; Το «αγγελικό γκολ»; Κόρνερ ο Άγγελος Μπασινάς, κεφαλιά ο Άγγελος Χαριστέας και δάκρυα χαράς σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, όπου υπήρχε Έλληνας. Το κλάμα του Ρονάλντο; Τον Ότο Ρεχάγκελ να τρέχει σαν μικρό παιδί, αλλά έτρεχε προς την πλευρά των φιλάθλων της Πορτογαλίας; Τα λόγια του δημοσιογράφου που περιέγραφε τον αγώνα του κυρίου Κώστα Βερνίκου που την ώρα της απονομής έλεγε «Είναι αλήθεια, η Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης, στον έβδομο ουρανό όλοι αδέρφια, στον έβδομο ουρανό» (ακόμη ανατριχιάζω).
Στιγμές υπερηφάνειας, χαράς, ενθουσιασμού, σε κάθε γωνία της Ελλάδος, όπου υπήρχαν Έλληνες, οι σκηνές απίστευτες. Εγώ το έβλεπα τότε σε κάμπινγκ στη Χαλκιδική και δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ εκείνην την ημέρα. Αλήθεια, εσείς πού ήσασταν όταν ζήσαμε το όνειρο;
Συντάκτης: Φώτιος Λαμπαδάριος
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
