Ένας άντρας μιλάει για τους άντρες

Τόσα χρόνια συζητάμε, δηλώνουμε και λέμε, πόσο περίεργα πλάσματα είναι οι γυναίκες, πόσο δεν μπορούμε να τις καταλάβουμε εμείς οι άντρες κι άλλα τέτοια “κουλά”, θα μου επιτρέψετε την έκφραση. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, κυρίες μου και κρυβόμαστε πίσω από το άλλοθι πως δεν έχουμε ωριμάσει. Λες κι είμαστε μαμόθρεφτα, αναποφάσιστα κι ανόητα παιδάκια.

Φίλοι μου άντρες, έχετε προσέξει να φανταστώ, πως οι γυναίκες δε δυσκολεύονται καθόλου, να παίξουν τους -και καλά παραδοσιακούς- δικούς μας ρόλους (δύναμη, αποφασιστικότητα, συνέπεια), ενώ εμείς δεν μπορούμε να αναλάβουμε ούτε ένα μικρό κομμάτι από τους υποτιθέμενους δικούς τους ρόλους (συμπάθεια, τρυφερότητα, φροντίδα); Εμείς λοιπόν κι αν είμαστε περίεργα όντα! Λέμε ότι οι γυναίκες δεν ξέρουν τι θέλουν, ωστόσο είναι σε πλήρη αρμονία με τον συναισθηματικό τους κόσμο. Κάτι παραπάνω ήξεραν οι Αρχαίοι Έλληνες που έλεγαν, πως αν χωρίσεις την ερωτική ικανοποίηση σε δέκα κομμάτια, οι γυναίκες θα πάρουν τα εννέα κι εμείς οι άντρες το ένα (μάλλον άλλο νούμερο θα μας ταίριαζε, αλλά ας μην γίνω κι αισχρός). Για να μας δώσω κι ένα ελαφρυντικό πάντως, εσείς οι γυναίκες έχετε έναν σύμμαχο που σας ειδοποιεί ότι ενηλικιωθήκατε κι ότι ξεκινάει η φάση της ωριμότητας κι αυτός ο σύμμαχος δεν είναι άλλος από την περίοδο. Εμείς δεν έχουμε κανέναν· ίσως γι’ αυτό κάποτε, στις φυλές των αγρίων, παραμόρφωναν τα σώματα των νέων, για να τους δείξουν ότι πλέον είναι άντρες κι όχι έφηβοι.

Ήρθε λοιπόν η στιγμή να πούμε αλήθειες, φίλοι μου, και ν’ αναρωτηθούμε ορισμένα πράγματα, γιατί μόνο έτσι θα περάσουμε, μετά από πολλά-πολλά χρόνια, από την εφηβεία στην ενηλικίωση, από την άρνηση στη συνειδητότητα, χωρίς πάλι να είναι κι αυτό σίγουρο. Βουτηγμένοι στην τοξική αρρενωπότητα, συχνά ψάχνουμε το τετράπτυχο, πόρνη-σύζυγος-νοικοκυρά-αυτοσυντηρούμενη κι αν ποτέ τη βρούμε, θα την κάνουμε τη βλακεία μας γιατί θεωρούμε πως βρισκόμαστε σε θέση προνομίου. Κι αυτό δεν είναι κάτι που το καταλαβαίνει κανείς απαραίτητα, είναι κωδικοποιημένο μέσα μας, από όλα εκείνα που κατά καιρούς στην ιστορία μας δόθηκαν επειδή απλώς γεννηθήκαμε λευκοί, στρέιτ κι άντρες.

Βουτηγμένοι λοιπόν μέχρι τον λαιμό στην ίδια άρρωστη εικόνα περί ανδρισμού, φοβόμαστε να ζητήσουμε συγνώμη, να δείξουμε τις ευαισθησίες μας, φοβόμαστε ακόμη και να δεχθούμε συμβουλές. Γιατί; Για να μη μας πούνε ότι δεν είμαστε άντρες. Γιατί από τα μπράτσα και τη δύναμη φαίνεται ο άντρας αρχέγονα κι από τις αρχηγικές κι ηγετικές τάσεις στον σύγχρονο κόσμο. Δεν ξέρουμε να χάνουμε και δεν παραδεχόμαστε ποτέ μα ποτέ τα λάθη μας -άλλωστε είναι γνωστό, πως για τα πάντα φταίνε οι γυναίκες. Ασχέτως του αν η συντριπτική πλειοψηφία, αρχηγών κρατών, υπουργών, βουλευτών, δικαστών, ήταν κι είναι άντρες, πάει κι αυτό το επιχείρημα, φτου!

Εκεί που δεν το συζητώ με τίποτα είναι στους χωρισμούς. Τότε που γυρίζουμε δεξιά κι αριστερά να βρούμε κάποιον ν’ ακούσει τις δικαιολογίες μας, πόσο άδικα μας φέρθηκε, πόσο δίκιο έχουμε εμείς, πόσο αχάριστη είναι και διάφορα άλλα. Μιλάμε σε φίλους, γνωστούς, συγγενείς, ακόμη και στον ψιλικατζή της γειτονιάς μας, προσπαθώντας να βρούμε το δίκιο μας και κατά έναν περίεργο τρόπο, ίσως επειδή ξέρουμε πού πάμε και τα λέμε μη μας κάνουν καμιά κριτική και σωριαστούμε, μας δίνουν δίκιο. Κι αν κάναμε καμιά μεγάλη βλακεία, και πάλι θα βρεθεί κανείς να πει πως “εντάξει ρε φίλε, δεν τη σκότωσες κιόλας”. Ολόκληρη η επιστήμη της ιατρικής και της ψυχολογίας, σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Γυρίζουμε από τη δουλειά μας κι αν έχει υπάρξει κάποιο πρόβλημα, έστω και το πιο μικρό, μπαίνουμε στο σπίτι, βρίζοντας θεούς και δαίμονες, τον διευθυντή μας, τον υπεύθυνό μας, τον συνάδελφο που δεν έκανε σωστά τη δουλειά του και τώρα το πληρώνουμε εμείς, χωρίς να μας νοιάζει αν καίγεται ο πλανήτης ο ίδιος. Γιατί αν έχουμε εμείς κακή μέρα, είναι αδύνατον να έχει η σύντροφός μας χειρότερη, δεν παίζει αυτό το σενάριο. Όπως ακριβώς συνέβαινε και με τη μανούλα μας, άλλωστε.

Πίσω από κάθε μισογύνη κρύβεται ένας αδύναμος, τρομαγμένος κι ανικανοποίητος άντρας. Ας παραδεχτούμε λοιπόν, έστω για μία φορά, έστω κατά τύχη, έστω κι από καθαρή σύμπτωση, βρε αδερφέ, ότι έχουν δίκιο οι γυναίκες. Και πως ευτυχώς, ο αγώνας των γυναικών για ισότητα κι ελευθερία προχωράει με γοργούς ρυθμούς, με γερά και σταθερά βήματα και δε μας χρειάζονται για να το καταφέρουν. Θα ήταν ωραίο, όμως, αν επιτέλους αποφασίζαμε να είμαστε δίπλα τους αντί γι’ απέναντί τους. Δεν ξέρω, πάω να ρωτήσω τον ψιλικατζή να μου πει.