Μήπως εμπιστεύεσαι τους φίλους σου πιο πολύ από σένα;

Σίγουρα οι φίλοι είναι δίπλα μας για τα εύκολα, αλλά πιο πολύ για τα δύσκολα. Θέλουμε να μας λένε τα λάθη μας, αλλά και τα σωστά μας. Υπάρχει όμως κάποιο όριο; Σίγουρα και πρέπει να υπάρχει, γιατί αρκετές φορές ξεπερνάνε τη γραμμή της οικειότητας και μας φέρνουν σε δύσκολη θέση. Μπορεί πολλές φορές η αλήθεια να είναι σκληρή, αλλά μπορεί να μας γλυτώσει από μεγαλύτερους μπελάδες αν δεν ειπωθεί, γιατί κανένας δε γνωρίζει όλες τις παραμέτρους για τη ζωή μας όπως τις γνωρίζουμε εμείς. Δεν είναι ότι έχουν κακές προθέσεις, απλώς δεν μπορούν να κατανοήσουν τη μεγαλύτερη εικόνα που ενδεχομένως βλέπουμε εμείς, ή δεν μπορούν να καταλάβουν το κέρδος που μπορεί να έχουμε από το να πάρουμε το οποιοδήποτε ρίσκο. Προσπαθούν έτσι, καμιά φορά, να μας αποτρέψουν  το να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας, όχι φυσικά με κακό σκοπό, αλλά θεωρώντας πως θα μας προφυλάξουν.

Μεγάλο ποσοστό των φίλων λένε ”θα αποτύχεις”, ”θα απογοητευτείς” μπροστά σε μια μεγάλη απόφαση κι αυτό είναι πολύ κακό για την ψυχική μας ηρεμία. Μπροστά στον φόβο τους να είμαστε καλά, δε σκέφτονται ότι οι αποτυχίες είναι απλώς εμπόδια προς την επίτευξη ενός στόχου, ή ότι δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο τι δυσκολίες συναντάς μπροστά σου, αν στο τέλος επιτύχεις. Έτσι λοιπόν λαμβάνοντας σοβαρά τις συμβουλές των φίλων, ίσως μπούμε στο τριπάκι της φοβικότητας κι ούτε θα το καταλάβουμε, αφού εμπιστευόμαστε τυφλά την κρίση τους. Θα πρέπει, ωστόσο, να αξιολογούμε τις συμβουλές των ανθρώπων μας, να τις λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας, αλλά η τελική απόφαση να είναι δική μας.

Το ίδιο ισχύει και στις περιπτώσεις που επιλέγονται υπεραπλουστεύσεις ή γενικεύσεις. Για παράδειγμα, μια συμβουλή του τύπου, μην ανησυχείς κι όλα θα πάνε καλά, δε μας καθησυχάζει, σκεπτόμενοι ότι η κατάσταση τελικά είναι πολύ πιο σοβαρή από ό,τι πιστεύαμε. Το ίδιο συμβαίνει κι όταν μας συμβουλεύουν για την αποτυχία στη σχέση μας, λέγοντάς μας, να πάρουμε τον χρόνο μας, ή να πιέσουμε για απαντήσεις. Έτσι όμως δε μας βοηθάνε, ίσα ίσα, μας αγχώνουν ακόμη πιο πολύ και νομίζουμε ότι επειδή δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε κάποιες καταστάσεις, είμαστε εμείς αυτοί που έχουν το πρόβλημα.

Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα που οι συμβουλές των φίλων μας λειτουργούν τελείως αρνητικά. Όπως για παράδειγμα σε περιπτώσεις χωρισμών που μας βιάζουν για να προχωρήσουμε κι έτσι, μια γρήγορη και πρόχειρη διαδικασία επούλωσης του τραύματός μας, μπορεί να δημιουργήσει μεγαλύτερο κακό. Άλλο κλασικό παράδειγμα, είναι όταν μας λένε να παρατήσουμε κάτι το οποίο έχουμε διαλέξει. Να απομακρυνθούμε μια θέση στη δουλειά με το που ζορίσει, να βγούμε από τη σχέση στην πρώτη δυσκολία, να κάνουμε καβγά με τον φίλο που έκανε χαζομάρα. Με αυτόν τον τρόπο όμως, νομίζουμε ότι δεν είμαστε άξιοι, δεν είμαστε αρκετοί εμείς να χειριστούμε μια δυσκολία, ενώ θεωρούμε πως εξ αρχής κάναμε κακή επιλογή. Μια συμβουλή του τύπου «παραιτήσου» συγνώμη αλλά μας αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο, γιατί πολύ απλά της λείπει το στοιχείο «και μετά, τι;».

Αν και είναι απαραίτητο να εκτιμάμε τις απόψεις των φίλων μας, πρέπει επίσης να είμαστε σκεπτικοί κι επιλεκτικοί ως προς τις συμβουλές που μας δίνουν. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ενώ οι φίλοι μας μπορεί να έχουν τις καλύτερες των προθέσεων όταν μας δίνουν συμβουλές, εναπόκειται σ’ εμάς να αξιολογήσουμε τις συμβουλές που λαμβάνουμε και να καθορίσουμε αν είναι πραγματικά χρήσιμες ή σχετικές με την κατάστασή μας. Να εμπιστευόμαστε τα δικά μας ένστικτα, τις δικές μας διαισθήσεις και να μην αφήνουμε τις απόψεις των άλλων να θολώνουν την κρίση μας, όσο φίλοι μας και να είναι, γιατί υπάρχουν στιγμές που μας κάνουν χειρότερα. Πολλές φορές ίσως η σιωπή μπορεί να βοηθήσει πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε συμβουλή. Μ’ αυτόν τον τρόπο ίσως μπορέσουμε να προστατεύσουμε την ψυχική μας ηρεμία και να λαμβάνουμε πιο τεκμηριωμένες αποφάσεις που αφορούν, τελικά, τη δική μας ζωή. Κι όσοι μας αγαπούν, σίγουρα θα το καταλάβουν.