Πώς καταλαβαίνεις αν θες να κάνεις παιδί με τον άνθρωπό σου;

Θέλω ή δε θέλω παιδί; Θέλω να κάνω οικογένεια ή όχι; Ο άνθρωπος με τον οποίο είμαι, είναι ο ιδανικός σύντροφος ζωής; Άραγε θα δουλέψει καλά αν κάνουμε μαζί οικογένεια; Όλες αυτές οι ερωτήσεις και πολλές περισσότερες, έρχονται στο μυαλό μας, ιδίως όταν είμαστε πολύ καιρό μαζί με τον άνθρωπο που αγαπάμε. Η απάντηση, δυστυχώς, δεν είναι καθόλου εύκολη. Ωστόσο, έρχεται πολλές φορές κι από εκεί που δεν το περιμένουμε.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Η απόφαση του να κάνεις παιδί δε θα σε ανεβάσει επίπεδο, όπως πολλοί θεωρούν. Διαλέγεις ένα διαφορετικό μονοπάτι ζωής, το οποίο ποτέ μα ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε οδηγήσει. Έρχονται στιγμές που φανταζόμαστε με τον σύντροφο που έχουμε δίπλα μας να μεγαλώνουμε ένα, δύο και τρία παιδιά, κι όταν βλέπουμε πώς παίζει με ένα παιδάκι, παρακολουθούμε την ιδέα να γίνουμε γονείς να γεννιέται μέσα μας. Σκεφτόμαστε ένα αγοράκι που να του μοιάζει, ένα κοριτσάκι που θα της μοιάζει, τη ζωή μας ως οικογένεια.

Η αλήθεια είναι ότι μεγαλώνουμε με την αντίληψη ότι τα παιδιά φέρνουν μόνο ευτυχία, ατελείωτη ευτυχία, χωρίς σταματημό, για πάντα, οπότε είναι λογικό να μας φαίνεται οξύμωρο να μην κάνουμε αυτή την επιλογή. Ευτυχία, όμως, είναι αυτό που διαλέγεις ως αυτό που νιώθεις καλύτερο για σένα. Δεν κάνεις παιδί για χάρη κάποιου άλλου. Δεν κάνεις παιδί επειδή το λέει η κοινωνία. Θα το κάνεις επειδή είσαι ξεκάθαρος με τον εαυτό σου και τα θέλω σου κι επειδή θέλεις πραγματικά να συμβεί με αυτόν τον άνθρωπο. Αυτή είναι η επιλογή ευτυχίας που έχεις. Άλλωστε, για τον εαυτό σου αποφασίζεις.

Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν αρκετά ζευγάρια, είναι ότι δημιουργούν οικογένεια γιατί πολύ απλά «έτσι πρέπει». Είμαστε καιρό μαζί, περνάνε τα χρόνια, παντρευτήκαμε, ε ας κάνουμε κι ένα παιδί. Αυτό συμβαίνει γιατί ακόμη και στις μέρες μας, τα ζευγάρια χωρίς παιδί, κακά τα ψέματα, αντιμετωπίζουν κοινωνικό στίγμα. Θεωρούμε ότι η οικογένεια, για να λέγεται υγιής, επιβάλλεται να έχει παιδί. Το κίνημα child-free, τα ζευγάρια δηλαδή που δε θέλουν παιδιά στη ζωή τους, αποκτά μέλη που αυξάνονται και πληθύνονται με γοργούς ρυθμούς και πρέπει να γίνει σεβαστό από όλους μας πως ναι, υπάρχει κι αυτή η δομή οικογένειας.

Το θέμα παιδί, αντιμετωπίζει κι άλλο ένα κοινωνικό στίγμα, αφού κατά κόσμον δεν έχει την ίδια βαρύτητα για τους άντρες όσο έχει για τις γυναίκες. Βλέπετε, οι άτεκνες γυναίκες είναι εκείνες που έρχονται αντιμέτωπες με την κοινωνική κριτική και καχυποψία. Όχι οι άντρες. Στις γυναίκες γίνεται η ερώτηση «τι πήγε στραβά στη ζωή της και δεν έκανε παιδί». Οι γυναίκες, που ήταν πάντα απόλυτα ταυτισμένες με τη μητρότητα.

Το παιδί σε ένα ζευγάρι πρέπει να είναι συνειδητή επιλογή, δεν πρέπει να τυχαίνει, αλλά να προκύπτει από την πραγματική επιθυμία και των δύο. Μαζί με τη χαρά, το παιδί θα φέρει και κάποια προβλήματα, σίγουρα όμως δε θα λύσει θέματα που μπορεί να προϋπάρχουν. Πρέπει να στεκόμαστε γερά στα πόδια μας ως άτομα και σαν ζευγάρι για να αναλάβουμε τον νέο ρόλο και να μην ελπίζουμε τόσο ότι η θεά τύχη θα μας τα φέρει όλα όπως επιθυμούμε. Δεν ωριμάζουμε όταν κάνουμε παιδί, πόσω μάλλον θεαματικά, όπως θέλει να πιστεύουμε η κοινωνία μας. Ο ίδιος ανασφαλής και κακόμοιρος άνθρωπος παραμένουμε. Δε γίνονται υπεράνθρωποι οι γονείς. Μερικοί, μάλιστα, βγάζουν κι ακόμα χειρότερο εαυτό κι ας μην αναφερθώ σε τέτοια παραδείγματα, όλοι μας ξέρουμε τουλάχιστον από ένα.

Η γνωστή συγγραφέας και blogger, Caroline Beaulieu, σε μια συνέντευξή της στην ερώτηση αν τελικά αξίζει τον κόπο να αποκτήσει κανείς παιδί, απάντησε: «Το να έχεις μωρό είναι σαν να χάνεις το πόδι σου και να κερδίζεις το λαχείο ταυτόχρονα. Το ότι κέρδισες το λαχείο, δε θα σου φέρει το πόδι πίσω, αλλά θα σου δώσει τη δύναμη για να μην τρελαθείς. Ναι, σου λείπει ένα πόδι, αλλά έχεις ένα προσωπικό γιοτ. Το πόδι μου λείπει, αλλά πρέπει να περπατάω ξανά και να χορεύω και να κάνω όλα όσα ήξερα να κάνω και πριν. Κέρδισα όμως το λαχείο κι αυτό θα με βοηθήσει.»

Γενικά, δεν κάνεις παιδί για να βελτιωθεί η δική σου ψυχική κατάσταση, για να μάθεις εσύ ή για να αναπτυχθείς. Δε θα βρω λόγους για να σε πείσω να κάνεις παιδί, ο καθένας έχει τους δικούς του. Σίγουρα όμως δεν πρέπει να είναι εγωκεντρικοί. Δεν ξέρω πόσοι γονείς θα συμφωνήσουν ή θα διαφωνήσουν με τα παραπάνω λόγια, εκείνο που ξέρω είναι ότι το γνωστό «περιμένουμε μέχρι να είμαστε έτοιμοι», δεν ισχύει. Δε νιώθεις ποτέ έτοιμος για κάτι τέτοιο. Όταν έρχεται αυτό το μικρό πλασματάκι, δεν υπάρχουν διλήμματα, δεν υπάρχει ερώτημα, κατά πόσο αξίζει ή όχι. Το μόνο που υπάρχει είναι τι θα κάνεις γι’ αυτό το ανθρωπάκι να αξίζει.