Πολλές φορές μέχρι σήμερα, θα ‘χεις ακούσει το ρητό «Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει» ή εκείνο που περιγράφει συμπεριφορές και συνήθειες ανθρώπων και δεν είναι άλλο απ’ το «Κατά μάνα, κατά κύρη». Απλό στο άκουσμά του, λογικό στην εξήγησή του μα συγχρόνως τόσο μεγαλειώδες ν’ αποδέχεσαι πως είμαστε οι ρίζες μας, αλλά κι οι ιστορίες μας.
Ξεκινώντας απ’ τις ρίζες μας, βρισκόμαστε συχνά σε μια περίεργη διερεύνηση των προγόνων μας, ανακαλύπτοντας σοβαρές ομοιότητες, όχι μόνο ως προς την εξωτερική μας εμφάνιση, που συνήθως μαρτυρά κανείς εύκολα κι αβίαστα, αλλά κυρίως ως προς το χαρακτήρα μας, τη συμπεριφορά μας, τα όνειρα και τις εσωτερικές μας αναζητήσεις.
Αρχικά λοιπόν, βασιζόμενοι στην αδιαμφισβήτητα γονιδιακή αλληλουχία της οικογενείας απ’ την οποία προερχόμαστε, παρατηρούμε ή μας παρατηρούν κι οι γύρω μας. Αν δηλαδή εμφανίζουμε παρόμοιες, αν όχι ίδιες, συμπεριφορές με τους προγόνους μας, όπως τον τρόπο σκέψης μας ή ακόμη και τα κουσούρια που αναγνωρίζονται επάνω μας κι υπενθυμίζουν πως είσαι η μετέπειτα εξέλιξη ενός ή πολλών προγόνων σου συνάμα.
Δε μας περνάει συχνά απ’ το μυαλό πόσο ιδιαίτερα ξεχωριστή είναι αυτή η διαδοχικότητα και γονιδιακή μετάβαση από γενιά σε γενιά. Κι αυτό συμβαίνει συνήθως, γιατί τα μάθαμε και τα καταλάβαμε όλα στο μάθημα της Βιολογίας.
Παρ’ όλα αυτά δεν παύουν να ενισχύονται μ’ ένα μαγικό τρόπο τα αισθήματά σου κι η συγκίνηση που σε διαπερνά, όταν θ ακούσεις μια παλιά ιστορία του παππού σου ή του προπάππου σου, η οποία θα προδίδει το ίδιο ακριβώς πείσμα, εξυπνάδα, καλοσύνη ή κι αναποδιά που ρέει στο αίμα σου τούτη ακριβώς την στιγμή.
Απ’ τη μια μεριά λοιπόν, υπάρχουν οι ρίζες μας, που μας ορίζουν πριν καν γεννηθούμε και υπάρξουμε κι απ’ την άλλη οι ιστορίες οι δικές μας, αυτές που φτιάξαμε εμείς οι ίδιοι με τους γύρω μας και θα εξακολουθούμε να φτιάχνουμε για όσο ζούμε κι αναπνέουμε.
Μιλώντας για τις προσωπικές ιστορίες του καθενός, τα δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά από εκείνα που συναντάμε στις ρίζες. Οι ιστορίες σου είχαν, έχουν και θα έχουν ως κεντρικό πρωταγωνιστή εσένα. Μερικές φορές είθισται να έχεις το ρόλο του «πομπού» και να εκπέμπεις εσύ τα σήματα και τα κύματα για να ορίσεις, όσο καλύτερα μπορείς, την ιστορία σου.
Τις υπόλοιπες φορές συνήθως κατέχεις απλώς το ρόλο του δέκτη, ο οποίος είναι εξίσου σημαντικός μ’ εκείνον του πομπού, αν και εφόσον τα σήματα και τα κύματα που δέχεσαι, πρόκειται να επηρεάσουν το «είναι» σου και τελικά το βίωμα αυτό καταλήξει να γίνει ιστορία σου.
Με το χέρι στην καρδιά, θα ονόμαζα τον καθένα από μας μια μοναδική γευστική συνταγή. Μια συνταγή τόσο ξεχωριστή με διαφορετικές δοσολογίες αλατιού και πιπεριού, που το αλάτι θα είναι οι ρίζες του και το πιπέρι οι ιστορίες του. Με ‘κείνους που ταιριάζεις θα φαντάζεις πάντα «νόστιμη» και για τους υπόλοιπους θα φαντάζεις πάντα «άνοστη». Το ίδιο θα νιώθεις κι εσύ για τις υπόλοιπες «συνταγές» του κόσμου.
Παρά ταύτα, οι ρίζες σου θα σε κρατούν πάντα βαθιά στη γη σου κι οι ιστορίες σου θα δυναμώνουν τα κλαδιά του «δέντρου» σου.
Επιμέλεια κειμένου Στέλλας Αστυρακάκη: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Στέλλα Αστυρακάκη
