Εργασία και χαρά!

Ένα βιβλίο κάποτε μίλησε για την καρδιά μου και τους απρογραμμάτιστους  χτύπους της και μ’ έκανε να φωνάξω δυνατά: «Ό,τι δημιουργείς, να το αγαπάς απαραίτητα!».  Έτσι, ένα ωραίο φοιτητικό πρωινό, μέσα στα κιτάπια της διπλωματικής μου και του αγαπημένου πλέον, Daniel Goleman, γνώρισα την έννοια της Συναισθηματικής Νοημοσύνης (EQ) και με τον καιρό, συνειδητοποίησα πόσο σημαντικός θα ήταν ο ρόλος της σε οποιαδήποτε εργασία επρόκειτο  ν’ ασχοληθώ από τότε και στο εξής.

Για αμέτρητα χρόνια στην ιστορία της Γης, αντιλαμβανόμασταν τη συναισθηματική νοημοσύνη, σαν κάποιο άγραφο νόμο ή κι ηθικό φραγμό, σαν ένα φάντασμα που στοίχειωνε τη μιλιά μας, τις σωστές ή τις λάθος πράξεις κι αντιλήψεις μας, ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ενίοτε καταστάσεις κι ανθρώπους που μας προκαλούν θετικά ή αρνητικά συναισθήματα.

Αργήσαμε. Αργήσαμε πολύ να καταλάβουμε πως όλες αυτές οι συναισθηματικές μας αλληλεπιδράσεις ορίζονται και μετριούνται πλέον μέσα απ’ την έννοια της  συναισθηματικής νοημοσύνης.

Αγκαλιά μ’ εκείνη, λοιπόν, μαθαίνεις ν’ αναζητάς την ευτυχία στον εργασιακό σου χώρο, εκπαιδεύοντας εμπράκτως τα χαρακτηριστικά που την πλαισιώνουν όπως ο αυτοέλεγχος, η αυτογνωσία, η δύναμη της πρωτοβουλίας, οι κοινωνικές δεξιότητες και κυρίως η υπέροχη ενσυναίσθηση.

Αυτογνωσία διαθέτεις όταν μπορείς να αντιληφθείς και να παραδεχτείς  στο αφεντικό σου αλλά κυρίως σε συνεργάτες σου πως «Ναι, κυρίες και κύριοι, έκανα λάθος!». Το να προσπαθείς να κρύψεις κάτι με υπερφίαλες δικαιολογίες για να μπερδέψεις τον διπλανό σου, το μόνο που καταφέρνεις είναι να δείχνεις απλά γελοίος και συμπλεγματικός.

Μη μιλήσουμε για αυτοέλεγχο, γιατί εδώ  τα πράγματα είναι δυσκολότερα. Είναι πολύ πιο ζόρικο γι’ ανθρώπους που λειτουργούν με γνώμονα το συναίσθημα, να μπορούν παράλληλα να το κοντρολάρουν σε στιγμές εξάρσεων. Θα πρέπει κανείς να κατέχει ή να αποκτήσει τη δυνατότητα να διαχειρίζεται τα συναισθήματα που μπορεί να προκληθούν από μία στενάχωρη έκβαση στη δουλειά του.

Η λατρεμένη  ενσυναίσθηση, αποτελεί το σημαντικότερο συστατικό της συνταγής μας, διότι δείχνει ανιδιοτέλεια κι ανυπέρβλητη κατανόηση  στο πρόβλημα του συνεργάτη σου ή ακόμη καλύτερα του εργοδότη σου. Μπες στα παπούτσια του εργοδότη σου και κάνε αυτό που θα έκανε ο ίδιος για την επιχείρησή του. Παραλλήλισε τη δουλειά σου με το δικό σου σπιτικό. Το κλειδί δεν είναι άλλο απ’ το να φροντίζεις και να επιμελείσαι τις εργασιακές σου δραστηριότητες,  με τον ίδιο κι απαράλλακτο τρόπο, όπως ακριβώς θα λειτουργούσες  για το νοικοκυριό σου.

Όποιος πιστεύει, βέβαια, πως έχει κατακτήσει κι έχει αποδώσει στο έπακρο όλα τα παραπάνω , είναι μεγάλο ψώνιο και κεφάλας. Κι έχουμε πήξει από δαύτους.  Κανείς δεν είναι τέλειος και κανείς δεν μπορεί ν’ αναγνωρίσει τα παραπάνω χαρακτηριστικά από τον ίδιο του τον εαυτό και μόνο, χρειάζεται απαραίτητα  και τη «βοήθεια του κοινού».

Αλήθεια, για πες, πόσο ανυπέρβλητα σημαντικά πιστεύεις πως είναι όλα αυτά για να είσαι υγιής κι ευτυχής στην εργασία σου;  Απ’ την άλλη πλευρά, αξίζει να διαθέτεις όλα τα παραπάνω σε υψηλά επίπεδα, όταν η εποχή προστάζει υποταγή και δόλο;

Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια βέβαια, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα,  ακόμη κι αν φροντίζεις  με την ίδια επιμέλεια κι ανησυχία τα «της δουλειάς»,  όπως και τα «του σπιτιού» , να μην αναγνωρίζεται και να μην ανταμείβεται η εκάστοτε προσπάθειά σου και αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ένας εργοδότης. Μπορεί να μην ταιριάζετε ή να μην αφουγκράζεστε τα ίδια δεδομένα.

Αδιαμφισβήτητα, όμως, όποιος μπορεί  ν’ αγαπάει αυτό που καταπιάνεται, δεν πρόκειται να πάει χαμένος. Κράτα τη μύτη χαμηλά και τα στάνταρτ σου ψηλά. Προσπάθησε να είσαι ταπεινός στο πρωτόγνωρο, με ανοικτά αυτιά σε τυχόν παρατηρήσεις. Να μαθαίνεις απ’ την πείρα και να μοιράζεσαι ό,τι έχεις μάθει. Κανείς δε φύτρωσε παρά μονάχα έγινε.

Αγνοώντας τα δεδομένα του σημερινού εργασιακού «γίγνεσθαι», που επιθυμεί να μας μεταλλάξει σε ασταμάτητες μηχανές και πειθαρχημένα στρατιωτάκια, προτείνω ανεπιφύλακτα να φωνάξετε κι εσείς δυνατά: «Ό,τι δημιουργώ, θα το αγαπώ απαραίτητα!».