Αλήθεια δεν μου είπες; Δεν πιστεύω να νομίζεις πως επειδή ο σύντροφος σου είναι παθητικά κι αβυσσαλέα ζηλιάρης αυτό σημαίνει πως είναι και τέρμα ερωτευμένος μαζί σου; Όχι, δεν μπορεί να πιστεύεις κάτι τέτοιο. Ειδικά, αν έχεις βιώσει παθητική ζήλια απ’ το σύντροφό σου, θα έχεις παρατηρήσει ότι έχει να κάνει με πολλά και διάφορα πράγματα που ονομάζονται «συμπλέγματα» του συντρόφου σου κι απέχει παρασάγγας απ’ τον έρωτα και την αγάπη.
Συμπλέγματα απ’ το παρελθόν, ιστορίες που έχει ακούσει ή του έχουν συμβεί, αγκαλιές που τον πρόδωσαν ή τις πρόδωσε εκείνος, ανασφάλειες απ’ τη μαμά και το μπαμπά κι εγωισμό -μην τυχόν και τον προσβάλλεις και μπορώ να μιλάω με τις ώρες και ν’ απαριθμώ αιτίες-.
Καταρχήν, εφόσον γνωρίζεις βαθιά μέσα σου πως εσύ δεν προκαλείς με τη στάση σου, όταν βρίσκεσαι σε σχέση, τότε δε φταις. Κατά δεύτερον, όταν κάτι λογίζεται ως «παθολογική ζήλια», τότε δεν τίθεται θέμα πως ευθύνεσαι καν γι αυτό.
Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν υπάρχει λόγος. Γιατί έτσι. Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, κι εύχομαι να γνωριστούν μεταξύ τους και να προσπαθήσουν να συμβαδίσουν. Διότι, καλώς ή κακώς, είμαστε τόσο κοντόφθαλμοι μερικές φορές για να μην πω σχεδόν πάντα, που μόνο αν μας συμβεί κάτι μπορούμε να το αντιληφθούμε εξ’ ολοκλήρου.
Η παθολογική ζήλια δεν έχει να κάνει μόνο με την ανασφάλεια, αλλά και με την κτητικότητα, τον εγωκεντρισμό του «μη μου πειράξεις το παιχνίδι μου», λες κι εσύ δεν είχες ποτέ προσωπική ελευθερία, οντότητα, προσωπικότητα, ταμπεραμέντο.
Λες κι είσαι ένα όμορφο αρνάκι άσπρο και παχύ, που σ’ ορίζει κι ορίζεσαι απ’ τη σχέση σου. Οκ, δε λέω. Ωραίο πράγμα το ένα και το μαζί, αλλά οι σχέσεις είναι κατά βάση εγωιστικές, αγάπη μου. Αν εγώ δε σου καλύπτω τις ανάγκες σου κι εσύ τις δικές μου, τότε δεν μπορούμε να κάνουμε χωριό. Λυπούμεθα κι ευλόγησον.
Επίσης, σημαντικό χαρακτηριστικό της παθολογικής ζήλιας είναι ο ανταγωνισμός μεταξύ σας. Μα γίνεται, βρε πουλάκι μου, ν’ ανταγωνίζεστε μεταξύ σας; Τι φάση; Πάμε πόλεμο; Λυπάμαι, αλλά μπα. Ένας παθητικά ζηλιάρης σύντροφος δε θέλει να πετύχεις εσύ, αν δεν έχει πετύχει αυτός. Δε θέλει να γελάς, αν δεν σου το έχει προκαλέσει αυτός. Και για να μη μακρηγορώ, βασικά σταμάτα ν’ αναπνέεις όταν πνίγεται αυτός. Πήρες ανάσα; -Σε είδα. Θα του το πω-.
Έχουμε μπερδευτεί λίγο και δεν ξέρουμε τα όρια της εύλογης ζήλιας με της παθολογικής. Η ειδοποιός διαφορά είναι πως η πρώτη σε κολακεύει, ενώ η δεύτερη σε πνίγει. Αναρωτήσου λοιπόν, με τι είδους ζήλεια έχεις να κάνεις.
Μας συμβαίνουν αυτά που διεκδικούμε. Πολλές φορές βέβαια, διεκδικούμε κάποιον τόσο δυνατά κι έντονα που μας είναι δύσκολο να εντοπίσουμε το ελάττωμα στον άνθρωπο που ποθούμε. Ό,τι ζήλια και να μας κάνει, μας γοητεύει, χωρίς να είμαστε σε θέση να βάλουμε όρια, να τονίσουμε την ύπαρξη ορίων και να θέσσυμε την έννοια του σεβασμού και της εμπιστοσύνης μεταξύ των συντρόφων.
Άλλωστε, κανείς από εμάς δεν είναι μαζόχας. Κανείς δε θέλει να του κάνουν σκηνές χωρίς να υπάρχει ουσιώδης λόγος. Ε; Καλέ, απαντήστε μου! Γιατί δεν απαντά κανείς; Παράλογο;
Επιμέλεια κειμένου Στέλλας Αστυρακάκη: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Στέλλα Αστυρακάκη
