Κανείς δεν ξέρει από πού προέρχεται ένα αγέλαστο πρόσωπο. Κανείς δεν ξέρει τι έχει περάσει εκείνο το παιδί που δε γελάει πια, που σου μιλάει κακότροπα, που σου φαίνεται περίεργο στα δικά σου μάτια. Στάσου λιγάκι. Δεν ξέρεις και δεν μπορείς να φανταστείς ακριβώς τι του συμβαίνει, τι του συνέβη κι έπαψε να δείχνει τα δοντάκια του και το πλατύ του χαμόγελο.
Μπορεί και να έγινε ξαφνικά μπορεί και να του πήρε χρόνο, δεν ξέρεις. Δεν μπορείς να ξέρεις απλώς κοιτώντας τον. Αυτά τα παιδιά που δε χαμογελάνε εύκολα, που σου φαίνονται δύσκολα κάτι κρατάνε μέσα τους. Κρυμμένο για να μην το δεις εσύ κι εγώ. Κανένας μας.
Το χαμόγελό του το χαρίζει συγκεκριμένα κι ιδιαιτέρως. Η άμυνά του είναι το στραβωμένο του μουτράκι για να τον προστατέψει. Δε θέλει να πληγωθεί άλλο. Έπαθε κι έμαθε. Και προσέχει πλέον πού θα ανοίξει την ψυχή του και θα σου πει την πιο παράξενη κι ανήκουστη ιστορία.
Τέτοια παιδιά, αν τα πλησιάσεις και τα νοιαστείς πραγματικά, τους δείξεις εμπράκτως πως τα αγαπάς, θα σου ανοίξουν διάπλατα την αγκαλιά τους, θα σου χαμογελάνε κρυφά κι αληθινά και θα σε βάλουν στον κόσμο τους που τόσο καλά έχουν κρύψει από το φως.
Σκοτεινά βλέμματα που κρύβουν πληγές. Πληγές που δε γιατρεύτηκαν παρά μόνο κρύφτηκαν βαθιά μέσα τους. Τις κουβαλάνε ακόμη, γι’ αυτό δε σου χαμογελάνε. Χρειάζεται εμβάθυνση και μπόλικη μα μπόλικη αγάπη για να ξανανοίξουν την καρδιά τους σε σένα.
Είναι τα πολύ ευαίσθητα παιδιά, που έχτισαν κάστρα και κάποιος τους τα τσαλαπάτησε. Είναι τα παιδιά που ονειρευόντουσαν ήλιους, αστέρια κι ουρανούς και κάποιος τους γκρέμισε τα όνειρα. Ποιος ήταν αυτός; Καμία σημασία δεν έχει για σένα που τους κοιτάς απ’ το μπαλκόνι σου χαζεύοντας.
Σημασία έχει για όσους θέλουν να πλησιάσουν και να αγκαλιάσουν ένα στραβωμένο μουτράκι και να τους κάνουν μια τεράστια αγκαλιά μη γνωρίζοντας το γιατί τους. Ανιδιοτέλεια στο μεγαλείο της. Ενσυναίσθηση χωρίς εξήγηση. Απλότητα και καλοσύνη. Όχι οίκτο. Τον μισούν τον οίκτο σου. Τον μυρίζονται από χιλιόμετρα. Δεν έχουν ανάγκη απ’ αυτόν, έχουν το δικό τους οίκτο για τους ίδιους κι είναι αρκετός για δυο ζωές. Αγάπη και κουβέντα ζητούν. Μια αγκαλιά και τ’ αυτάκια σου ανοιχτά διάπλατα.
Σκληρά δυστυχήματα που οδήγησαν σε σκληρά πρόσωπα. Θυμωμένα βλέμματα που κρύβουν τεράστιο πόνο. Περίπλοκες καταστάσεις που δεν αντιλαμβάνεται το γυμνό μάτι.
Εσύ που κοιτάς απ’ το μπαλκόνι σου, χαμογέλασέ τους χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση. Το χαμόγελό σου τους εξηγεί πως ο κόσμος δεν είναι μόνο εκείνος που βίωσαν μέχρι σήμερα οι ίδιοι.
Η ζωή έχει κι άλλα πράγματα ανήλιαγα και πρωτόγνωρα για εκείνους που έχουν μάθει στα δύσκολα. Εξήγησε μ’ ένα χαμόγελο. Με μια ματιά σου φωτεινή. Με μια αγκαλιά ζωντανή κι αληθινή. Μπορεί να τους πάρεις τη λύπη μακριά και να τους χαρίσεις ένα ολόγιομο και φωτεινό χαμόγελο. Δείξε τους πως υπάρχει παραπέρα από αυτό που μέχρι τώρα μπορούν να δουν.
Αυτό που έχουμε ανάγκη, είναι η ενδυνάμωση κι η αλληλοϋποστήριξη τις δύσκολες ώρες. Φαντάσου να είχες ζήσει μόνο δύσκολες στιγμές κι αναρωτήσου, θα είχες χαμόγελο να τους προσφέρεις;
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Αστυρακάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέλλα Αστυρακάκη
