Πόσα δεν έχετε κρατήσει μυστικά από ντροπή; Ακόμα και στους πιο δικούς σας ανθρώπους, είναι φορές που δεν μπορείς να εξιστορήσεις ή να περιγράψεις αυτό που έζησες. Πόσες φορές αισθάνθηκες πως αυτό που σου συνέβη εκείνο το βράδυ σε κάνει να νιώθεις ντροπή και λύπηση για τον ίδιο σου το εαυτό;
Πώς να περιγράψεις τι σου προκάλεσε ο θυμός , η ζήλια, η αντίδραση ή η έκρηξή του; Τι σου είπε ή έκανε ακριβώς και πόσο δύσκολο είναι ακόμη και για ‘σένα να συνειδητοποιήσεις ; Τι σου συνέβη και δεν μπορείς ν’ αρθρώσεις λέξη;
Εσύ που έχεις ανθρώπους γύρω σου που σε νοιάζονται και σ’ αγαπάνε, εσύ που έχεις ζήσει τόσα όμορφα κι άσχημα με τους κολλητούς σου και δεν αντέχεις να ξεστομίσεις καν τι ακριβώς σου έχει συμβεί.
Νιώθεις μια τεράστια ντροπή να σε κυριεύει, μια απύθμενη κατάντια κι ένα τεράστιο ερωτηματικό σου γεμίζει το κεφάλι, γιατί ίσως ακόμη να μην έχεις καταλάβει τι ακριβώς σου έχει συμβεί. Είναι κάτι πάνω από σένα, κάτι που δεν ήξερες ότι υφίσταται, το άκουγες αλλά δεν το χες βιώσει στο πετσί σου ποτέ πριν. Και τώρα που όντως σου συμβαίνει, αδυνατείς να το αποδεχθείς ως γεγονός.
Το στόμα σου αδυνατεί να περιγράψει κι η καρδιά σου έχει σπάσει σε εκατομμύρια κομμάτια. Το κορμί σου σέρνεται και το μυαλό έχει κολλήσει σ’ εκείνο το βράδυ.
Πώς να κοιτάξεις τα αγαπημένα πρόσωπα των κολλητών σου στα μάτια και να τους πεις το κακό που σου προκάλεσε εκείνος, ένα πρόσωπο που λάτρεψες, που πίστεψες, που του χάρισες τις Κυριακές σου. Κι εκείνος, για αντίτιμο, ξεφτίλισε και βεβήλωσε ό,τι πιο όμορφο και καλό είχες μέσα σου για εκείνον.
Πώς να εξηγήσεις την κατάντια σου σε ανθρώπους που καθρεπτίζουν το μέσα και το έξω σου, γνωρίζουν την κάθε σπιθαμή της μέχρι τώρα πορείας σου; Αδύνατο για ‘σένα να το πεις. Ξέρεις πως αυτό που σου έκανε, δε χωρά συγχωροχάρτια μα ακόμα δεν ξέρεις αν θέλεις να τον συγχωρήσεις.
Δεν έχεις αποφασίσει, παλεύουν μέσα σου αγάπη και μίσος και δεν μπορείς να βγάλεις άκρη. Αλλά γνωρίζεις πολύ καλά, πως ακόμη κι αν εσύ αποφασίσεις να τον συγχωρήσεις, οι δικοί σου άνθρωποι δεν πρόκειται να το κάνουν κι ούτε θα το ξεχάσουν ποτέ. Ούτε κι εσύ θα τον συγχωρούσες αν ήσουν ένα τρίτο κι αγαπημένο σου πρόσωπο. Την ίδια στάση θα κρατούσες αν σκεφτόσουν μόνο με τη λογική και το συναίσθημά σου απέχει από τον άμεσα εμπλεκόμενο.
Τέτοιες ώρες, γεμάτες απόγνωση, ντροπή και κατάντια κοιτάς τα σύννεφα του μαυρισμένου σου ουρανού και περιμένεις να βρέξει απαντήσεις και λύσεις. Μα η απάντηση που αναζητάς θα έρθει μόνο από μέσα σου μάτια σου. Μόνο εσύ μπορείς να προσπεράσεις, να συγχωρήσεις ή ν’ αποδεχθείς τα γεγονότα και να διώξεις τις ερινύες.
Το χρωστάς σε ‘σένα που έφτασες μέχρι σήμερα εδώ, σε ‘σένα που χεις κάνει όνειρα και θες να τα φτάσεις, σε ‘σένα που προσπέρασες όποιο εμπόδιο στο παρελθόν σε ‘σένα που ωρίμασες απ’ τα λάθη και τα σωστά σου, σε ‘σένα που σε αγαπάς και σε νοιάζεσαι όπως σου πρέπει.
Θα νικήσεις κι αυτή τη μάχη. Θα τη νικήσεις όμως για ‘σένα και για κανέναν άλλον.
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Αστυρακάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέλλα Αστυρακάκη
