Ένας καταραμένος εγωισμός κρύβεται πίσω από όλους τους καβγάδες. Αλλά φυσιολογικά κάποια στιγμή η ένταση θα περάσει και είναι εκείνη η αμήχανη στιγμή που κάποιος από τους δύο πρέπει να αρχίσει με αυτή τη πολύ μικρή αλλά δύσκολη να τη προφέρεις λεξούλα που λέγεται «συγγνώμη».
Όχι, δεν είναι δύσκολη φωνολογικά είναι το περιεχόμενο της που την κάνει να ακούγεται σπάνια. Είναι πιο δύσκολη και από το να πεις «Σ’αγαπώ» και να το εννοείς.
Ναι, για όλους μας είναι δύσκολο να αφήσουμε το εγώ μας για λίγο στην άκρη και να παραδεχτούμε το λάθος μας. Έτσι λίγο-πολύ προσπαθούμε να το αποφύγουμε και προσποιούμαστε ότι δεν έγινε απολύτως τίποτα. Είμαστε λίγο πιο καλοί από ότι συνήθως και προσπαθούμε να δείξουμε στον άλλο, αυτό που δεν του λέμε με λόγια, ότι φταίμε δηλαδή. Και ο άλλος το καταλαβαίνει και αποδέχεται σιωπηρά την νίκη του απολαμβάνοντας το χαμηλωμένο με τύψεις βλέμμα μας.
Σε αυτή την περίπτωση τη γλιτώνεις φτηνά θα έλεγα. Τι γίνεται όμως όταν ο άλλος ξέρει ότι έχει δίκαιο και επιμένει να φέρνει τη κουβέντα σε εκείνο το σημείο ξανά και ξανά; Μάταια προσπαθείς να ρίξεις στάχτη στα μάτια γιατί σου θυμίζει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες το καβγά σας λέξη-λέξη. Και εσύ επειδή θίγεται ακόμα περισσότερο ο εγωισμός σου αρπάζεσαι από μια λέξη για να θυμώσεις επιτόπου και να του δείξεις τελικά πόσο άδικο έχει. Μπορείς ακόμα να δημιουργήσεις πάνω σε αυτό και ένα στρατό από επιχειρήματα, να του χτυπήσεις ότι σου έχει κάνει, να το πονέσεις και στο αδύναμο σημείο του, να γυρίσεις και το volume της τσιρίδας σε κλάμα και απλά να περιμένεις πόσο θα αντέξει μέχρι να παραδοθεί.
Και λίγο-πολύ όλοι το έχουμε κάνει κάποιες φορές στη ζωή μας. Τι γίνεται όμως με αυτούς που το κάνουν συνέχεια; Που δεν θα παραδεχθούν ποτέ ότι έκαναν λάθος; Που δε θα τη ξεστομίσουν ποτέ αυτή τη μαγική λέξη και ας τους το έχεις αποδείξει ότι έκαναν λάθος; Με μαεστρία και μαθηματική ακρίβεια μπορούν να σου αποδείξουν το ακριβώς αντίθετο, ότι εσύ έκανες λάθος ή εσύ τους οδήγησες στο να κάνουν λάθος. Κάπου εκεί είναι που αρχίζει ο άλλος να τρελαίνεται, να αμφιβάλει και αυτός ακόμα στο τέλος αν έχει δίκαιο. Να ρωτάει γνωστούς και αγνώστους για να βεβαιωθεί.
Κάποια στιγμή όμως όλο αυτό καταντάει κουραστικό. Πόσες φορές να υποκύψεις εσύ για να μη ρίξει ο άλλος τον εγωισμό του; Γιατί να μην ακούσεις μια φορά «συγγνώμη, έκανα λάθος». Γιατί να ακούς και μουρμούρα με σαχλά επιχειρήματα; Είναι λογικό και επόμενο και ο «άλλος» να αγανακτήσει και να βάλει το δικό του εγωισμό μπρος. Και τότε τίποτα δεν θα το σταματήσει. Μπορεί να γίνει χειρότερος και από τον πρώτο στο τέλος. Θα θέλει να πάρει πίσω όλες τις συγγνώμες που έχασε ,μαζεμένες. Οι ρόλοι θα αντιστραφούν χωρίς σταματημό.
Γιατί όμως είναι τόσο δύσκολο για κάποια άτομα να παραδεχθούν τα λάθη τους; Γιατί είναι εκείνα τα άτομα που δεν επιτρέπουν λάθη στον εαυτό τους και ακόμα και όταν ξέρουν ότι έκαναν δεν θα το παραδεχθούν ποτέ σε άλλο άτομο γιατί έτσι νιώθουν διπλά ηττημένοι. Οπότε προτιμούν να κάνουν ότι δήθεν το αγνοούν και όλα είναι καλά.
Όλο αυτό ξεκινάει από την παιδική ηλικία, που βλέπεις ένα παιδάκι να κλαίει και να ουρλιάζει όταν χάνει στο παιχνίδι μέχρι οι άλλοι να του δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία και έτσι να τους αποδείξει ότι τελικά δεν έχασε. Βέβαια τα άλλα παιδιά είναι λίγο δύσκολο να ακολουθήσουν τους δικούς του κανόνες οπότε είναι πολύ λογικό να έρχεται σε κόντρα με αυτά.
Το σημαντικότερο ρόλο βέβαια θα τον παίξουν οι γονείς. Είναι εκείνοι που πρέπει να τον κάνουν να καταλάβει ότι πρέπει να μάθει να χάνει. Η ήττα είναι ένας τρόπος να γίνεσαι καλύτερος και όχι να αυτοκαταστρέφεσαι. Γιατί σαν παιδί μπορεί να γίνεται πάντα το δικό σου αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνεται εφ’ όρου ζωής. Είναι κρίμα ένας άνθρωπος να βασανίζεται και να βασανίζει και άλλους, γιατί απλά τα πράγματα δεν του πήγαν όπως τα είχε στο μυαλό του. Τελικά αυτή η μικρή λέξη κρύβει πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε.
Συντάκτης: Έρμα Γεωργίου
