Υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που ανήκουν στην κατηγορία «ακατάστατοι». Προσοχή δεν αναφέρομαι στους τεμπέληδες. Και για να μην μπερδευτείτε, θα σας εξηγήσω αναλυτικότερα τι εννοώ.
Καταρχήν πιστεύω ότι γεννιούνται έτσι. Θα τα ξεχωρίσετε από παιδιά πολύ εύκολα. Είναι εκείνα τα παιδάκια που η μάμα τους τους αλλάζει ρούχα περίπου κάθε μισή ώρα. Είναι εκείνα που θα απολαμβάνουν να φτιάχνουν μπαλίτσες από λάσπες και γεμάτα χαρά θα τις πηγαινοφέρνουν πάνω-κάτω για να δείξουν τα κατορθώματα τους σε όλη την οικογένεια. Ο μπαμπάς μπορεί και να γελάσει. Η μαμά σίγουρα θα είναι στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού.
Όταν του λες ότι πρέπει να διαβάσουν, είναι σαν να τους υποβάλεις στο μεγαλύτερο βασανιστήριο. Εκείνη την ώρα προτιμάνε να κάνουν όλες τις δουλειές του σπιτιού παρά αυτό. Τι; Μόνα τους; Εδώ γελάμε. Μπορούν να καθίσουν στην καρέκλα δύο λεπτά και αυτό με μεγάλο προσωπικό τους εξαναγκασμό.
Από τους δασκάλους τους θα ακούσετε πολλές φορές τις εξής ατάκες: «Είναι αφηρημένο. Ώρες-ώρες μοιάζει να χάνεται στον κόσμο του. Με κοιτάει αλλά το μυαλό του είναι αλλού». Και έχουν δίκαιο. Είναι αλλού. Την ώρα που ο δάσκαλος εξηγεί την άλγεβρα, τα παιδιά αυτά ονειρεύονται τη στιγμή που θα χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα ή για καλοκαιρινές τους διακοπές. Συνήθως εκτός από το διάλειμμα αγαπούν τα μαθήματα τέχνης και ψυχαγωγίας (θέατρο, ζωγραφική, γυμναστική), όπου μπορούν να εκτονωθούν δηλαδή.
Κάπως έτσι είναι και στη συνέχεια της ζωής τους αυτά τα άτομα. Στον κόσμο τους. Δεν τους αρέσουν οι μεγάλες παρέες, αποπροσανατολίζονται. Από τα δέκα άτομα που θα τους συστηθούν, θα θυμούνται το ένα ή και κανένα. Για ποιο λόγο άλλωστε; Αφού δεν θα τους ξαναδούν. Βαριούνται κιόλας να ακούσουν δέκα άτομα που δεν ξέρουν να μιλάνε μεταξύ τους και να μην ξέρουν σε τι απ’ όλα να απαντήσουν. Θα αποσυρθούν λοιπόν. Θα τους δεις συνήθως να κοιτάζουν αόριστα παίζοντας νευρικά με τα μαλλιά τους ή δαγκώνοντας τα νύχια τους. Αν τους μιλήσεις θα το καταλάβεις, όταν θα σε ακούσουν μόλις την τρίτη φορά που θα επαναλάβεις την ερώτηση.
Οι φίλοι τους αναλαμβάνουν το ρόλο της μάνας. Είναι αυτοί που θα τους επαναφέρουν συνέχεια στον πραγματικό κόσμο. Τα κλειδιά σου τα πήρες; Το κινητό; Έκλεισες τις συσκευές πριν φύγεις; Κάποιες φορές δήθεν θα τσαντιστούν από τέτοιου τύπου ερωτήσεις, γιατί πάνω απ’ όλα θέλουν να έχουν την ησυχία τους. Άλλες πάλι, θα το σκεφτούν λίγο και θα αρχίσουν να τρέχουν σαν τρελοί. Πάλι καλά που υπάρχεις και εσύ, θα σου πουν αργότερα γελώντας.
Αν μένουν μόνοι τους, το σπίτι τους μοιάζει σαν βομβαρδισμένο τοπίο. Αν προσπαθήσει κάποιος άλλος να τους τα συγυρίσει, θα εκνευριστούν γιατί όσο περίεργο και να ακούγεται οι ίδιοι ξέρουν που είναι το κάθετι. Αν πάλι τους πιάσει η καλή διάθεση να καθαρίσουν (πράγμα σπάνιο) θα κάνουν το σπίτι να λάμπει. Μετά από ώρες βέβαια γιατί κατά τη διάρκεια θα ακούνε μουσική, θα σταματάνε για να τραγουδήσουν και κανένα ρεφραίν, θα μιλήσουν και με καμιά φίλη στο τηλέφωνο, θα φάνε, θα πιούνε, θα κάνουν μπάνιο και ό,τι άλλο θυμηθούν μέχρι να τελειώσουν.
Στο τέλος θα νιώθουν τόσο περήφανοι με το αποτέλεσμα που θα υπόσχονται στον εαυτό τους ότι θα το έχουν έτσι συνέχεια. Βέβαια αυτή την υπόσχεση θα την αναιρέσουν λίγο αργότερα όταν χρειαστεί να ετοιμαστούν γρήγορα για να βγουν.
Το μυαλό τους είναι σαν το σπίτι τους, χαώδες. Ξέρουν τι θέλουν αλλά δεν ξέρουν πρακτικά πώς να το εφαρμόσουν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι απίστευτα δημιουργικοί όταν κάνουν κάτι που τους αρέσει και δεν είναι μόνο η δουλειά των ονείρων τους αλλά ότι θεωρεί ο καθένας τους δημιουργικό. Αν λοιπόν γνωρίζετε ένα τέτοιο άτομο να ξέρετε πως δεν συμπεριφέρεται έτσι για να σας σπάσει τα νεύρα απλώς λειτουργεί διαφορετικά. Αν θέλετε κάτι από αυτόν ζητήστε το με ευγένεια και να είστε σίγουροι ότι θα κάνει τα πάντα για να σας ευχαριστήσει.
Αν πάλι είστε εσείς αυτός, τότε να ξέρετε πως δεν είστε ο μόνος. Στο κάτω-κάτω της γραφής «Δεν είναι ακαταστασία, είναι δημιουργία».
Συντάκτης: Έρμα Γεωργίου
