Λένε ότι ο έρωτας τυφλώνει. Και μάλλον ισχύει. Είναι σαν να σε μεταμορφώνει σε κάτι άλλο για ένα διάστημα. Το θέμα είναι σε τι;; Για πόσο και που σ΄οδηγεί όλο αυτό. Κάποιες φορές στον ουρανό και άλλες στο γκρεμό.
Και γιατί δεν πατάμε φρένο; Γιατί δε λέμε σταμάτα εδώ να κατέβω, όσο είμαστε ακόμα ασφαλείς. Έλα μου ντε, εδώ είναι το θέμα. Γι’ αυτό γίνονται όλα. Γι’ αυτό χτυπάμε μετά το κεφαλάκι μας στον τοίχο και λέμε.
Πολλά πώς και κυρίως γιατί μας βασανίζουν στο τέλος κάθε ιστορίας. Γιατί δεν βλέπαμε είναι η απάντηση ή δεν θέλαμε να δούμε. Μάλλον αυτό είναι πιο σωστό τελικά, ο έρωτας δεν τυφλώνει, σε κάνει απλά να μην θες να δεις. Ακόμη και αν όλα τα σημάδια σου φωνάζουν να φύγεις, ακόμα και όταν εκείνος σου λέει να φύγεις, εσύ εκεί, να επιμένεις. Όσο πιο πολύ σε θίγουν τόσο πιο πολύ παλεύεις να αποδείξεις ότι αξίζεις. Σε ποιόν όμως είναι το ερώτημα. Στους άλλους ή εσένα;
Μάλλον δεν του συγχωρείς ότι ήρθε από το πουθενά για να σε βάλει ξανά στο ίδιο τριπάκι. Εκεί που έχεις αποφασίσει ότι θες την ησυχία σου, να μην σκέφτεσαι τίποτα και κανένα, να κάνεις την δουλίτσα σου και τα μπάνια σου,χαλαρά και ωραία, έρχεται αυτός από το πουθενά σαν Μητέρα Τερέζα να σου παρέχει τη βοήθειά του.
Με ποιο δικαίωμα ρε κύριε, δηλαδή; Και είναι μια σουπιά αυτός, έχει και κάλυψη, ξέρει να καλύπτει τα νώτα του. Δεν μπορείς να πεις όχι. Και να συνεχίζει να θυσιάζεται για πάρτη σου μέσα στην γλύκα. Και να προσφέρεται να σε πηγαίνει και σπίτι μετά την δουλειά αλλά ακόμα και να σε παραλαμβάνει για να σε πάρει.
Ναι καλά το κατάλαβες, συμπτωματικά μένετε και κοντά. Τι σύμπτωση! Κάρμα λένε οι φίλες σου.
Και πες πες ερωτεύεσαι. Και τρελαίνεσαι. Και δεν χτυπιέσαι πια για τον πρώην σου. Και έχεις εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο όλη μέρα, και δεν πα να καίγεται ο κόσμος, εσύ εκεί στη νιρβάνα της ευτυχίας σου.
Οι φίλοι έχουν ήδη βαρεθεί να ακούνε τα ίδια και τα ίδια, αλλά χαίρονται που σε βλέπουν έτσι μετά τις πλερέζες που είχες κατεβάσει για τον προηγούμενο και είναι απολύτως βέβαιες για το happy end. Μόνο που δεν είναι ούτε happy και φυσικά δεν είναι ούτε το τέλος εδώ, είναι μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη.
Ξαφνικά όλο αυτό γκρεμίζεται πανηγυρικά όταν διαπιστώνεις ότι δεν είσαι η μόνη. Η μόνη που πηγαινοφέρνει από τη δουλειά, η μόνη που πουλάει γλύκα και χάρη. Το σκηνικό τελειώνει ή έστω έτσι αποφασίζεις. Προσπαθεί να ψυχανεμίστει τις προθέσεις σου. Ψάρεμα στο ψάρεμα και παίζετε με υποννοούμενα.
“Μα εγώ στο είχα πει ότι σε βλέπω φιλικά, παρεξήγησες”. Είναι αυτή η ατάκα που αν μείνεις, θα βαρεθείς να ακούς. Σε νιώθω πολύ κοντινό μου άνθρωπο αλλά πάντα φιλικά.
Ναι, φιλικά, ακόμα και αν ζηλεύει μέχρι θανάτου, ακόμα και αν σου τηλεφωνεί δεκαπέντε φορές την μέρα για να δει τι κάνεις, τι έφαγες, τι σκέφτεσαι και τι δε σκέφτεσαι. Φιλικά θα σε αγκαλιάζει τα βράδια, φιλικά θα πηδηχτείτε, φιλικά θα απαιτεί να βγαίνετε μαζί παντού.
Μα τι δεν καταλαβαίνεις;
Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε, είναι αυτό που δε θέλουμε να καταλάβουμε.
Ότι δηλαδή μια τέτοια κατάσταση μας φθείρει, μας πληγώνει, μας εξαγριώνει και όσο κι αν δε θέλουμε να το σκεφτούμε, την έχουμε προκαλέσει κι εμείς.
Γι’ αυτό οι “φίλοι” με τους “φίλους” και οι εραστές με τους εραστές.
Με τις υγείες μας.
Συντάκτης: Έρμα Γεωργίου
