Η Μαρίνα Σάττι, χθες 17/7, ανήμερα της γιορτής της, κυκλοφόρησε το video clip του Αχ, θάλασσα (Ah THALASSA) ενός μελωδικού (ίσως και του μόνου μελωδικού) κομματιού από το καινούργιο της άλμπουμ P.O.P. aka Π.Ο.Π. Με μία ανακοίνωσή της στα social media η Μαρίνα μίλησε για τη συνεργασία της με Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) με σκοπό να βοηθήσουν με τα κέρδη από το video clip παιδιά που το έχουν ανάγκη.
Το τραγούδι «Αχ, θάλασσα» σχεδόν μοιρολογικό, είναι ένα κομμάτι που η ίδια έχει αφιερώσει στον μπαμπά της ο οποίος έφυγε από τη ζωή πριν λίγους μήνες. Ο μπαμπάς της Μαρίνας με καταγωγή από το Σουδάν ετάφη στη Ροδόπη, στο μοναδικό μουσουλμανικό νεκροταφείο στην Ελλάδα, δίπλα σε χιλιάδες πρόσφυγες.
Πηγή εικόνας: protothema
Το θέμα με τη Σάττι δεν είναι η μουσική της ιδιοφυΐα, ούτε η φιλανθρωπική της κίνηση να συνεισφέρει οικονομικά σε μια οργάνωση. Αυτό είναι δικαίωμά της άλλωστε – δικά της τα κέρδη, ό,τι θέλει τα κάνει. Άλλωστε νομίζω πως και η ίδια ξέρει πολύ καλά πως δε θα λύσει το προσφυγικό με τη δωρεά της, αλλά θα συνεισφέρει με έναν δικό της τρόπο, που λογικά θα κάνει τη συνείδησή της περήφανη. Το ζήτημα όμως είναι η μαεστρία που μία pop καλλιτέχνιδα, χρησιμοποιεί το βήμα της, για να μιλήσει για κοινωνικά ζητήματα.
Διότι είναι πολύ εύκολο, να έχεις τα φράγκα και τη δημοσιότητα και να τραγουδάς μόνο για αυτά, αλλά όταν κάνεις pop και mainstream μουσική και θίγεις το προσφυγικό, τότε γίνεσαι «τζιζ». Θυμάστε, όταν η Σάττι μίλησε για τον φραπέ και τις πλαστικές καρέκλες και έγινε το debate αν είναι αυτή η Ελλάδα μας κι αν η Σάττι μας δείχνει έναν καθρέφτη με το Βαλκανικό μας ταπεραμέντο; Ε, τώρα το κάνει πραγματικά, γιατί αυτή είναι η Ελλάδα μας. Συγγνώμη αν σας χαλάμε το γκλαμουροποιημένο σας όνειρο και sorry -not sorry- αν έχουμε μάθει στην Ελλάδα τις πληγές μας να τις κρύβουμε «κάτω από το χαλί» το οποίο προορίζεται για να σκουπίσουν τα birkis τους χιλιάδες τουρίστες πίνοντας φραπέ του 5ευρου. Τραγική ειρωνεία στο video clip του κομματιού το “no public access, owners only”. Η Ελλάδα βρίθει κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων.
Αυτή είναι η Ελλάδα μας παιδιά, ένα νεκροταφείο αμάχων, παιδιών. Την Ελλάδα θα τη δεις στα νησιά του Βορείου Αιγαίου που από το 2015 ούρλιαζαν ντόπιοι και πρόσφυγες για βοήθεια. Η ψυχή των ανθρώπων που ζουν εκεί ξέρει πώς κολυμπάνε στα νερά που αναποδογύρισαν τόσες βάρκες ασφυκτικά γεμάτες με κόσμο. Και πόσες γυρίζουν ακόμα που δεν το μαθαίνουμε. Τι, δεν έχει πάρει το αυτί μας για τα push backs που γίνονται στο Αιγαίο;
Η Σάττι το είπε δυνατά, κανονικοποίησε το να μιλάμε για κοινωνικά ζητήματα. Η Σάττι μισή Ελληνίδα – μισή Σουδανή, γυναίκα, unapologetic, οδηγάει τη Yamaha και δεν κάθεται συνοδηγός, είναι boss, μιλάει για τους πρόσφυγες. Είναι πολιτικοποιημένη, ε και; Έχουμε συνηθίσει τόσο την παγωμάρα απέναντι στις κτηνωδίες, που όταν κάποιος τοποθετείται πολιτικά συγκλονίζει την ηθική μας. Μια ηθική που βρίσκεται σε λήθαργο, υπάρχει μεν, αλλά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Γιατί αγαπητέ αναγνώστη, μη μου πεις ότι το στομάχι σου δε γίνεται κόμπος όταν μαθαίνεις πως β0μβαpδίζ0νται νοσοκομεία, γιατί αν αυτό σε αφήνει παντελώς αδιάφορο ή σου γεννάει αισθήματα ικανοποίησης, τότε πήγαινε γρήγορα να βρεις τη βοήθεια και την αγάπη που χρειάζεσαι.
Δεν είναι μυστικό, υπάρχει ξεν0φοβία στην Ελλάδα – κι όχι μόνο. Η Μαρίνα Σάττι πρεσβεύει όλα αυτά που φοβόμαστε: τις γυναίκες, τους μαύρους, τους πρόσφυγες, τους queer και το θάρρος της γνώμης μας. Τολμάει να αψηφεί τα σύνορα, κι ας ερεθiζει τον πατριωτισμό ορισμένων- γιατί παιδιά είτε το πιστεύετε είτε όχι, υπάρχουν άνθρωποι που στην καρδιά τους δεν αντιλαμβάνονται τα σύνορα και δεν τους νοιάζει. Άνθρωποι που μεγάλωσαν με πολλές πατρίδες και δεν αντιλαμβάνονται το μίσος ούτε την ιδιαίτερη πολιτιστική διαφορά μεταξύ των λαών. Εμείς και οι γείτονές μας είμαστε σοκαριστικά ίδιοι. Η Σάττι πάει στον Ασπρόπυργο και την Αγία Βαρβάρα και κάνει mainstream τον αθέατο κόσμο. Και μαζί φέρνει στο φως, με την ελπίδα να εξιλεωθούν, όλες τις πληγές που καταπίνουμε αμάσητες.
Πάνω σε μια βάρκα που λέγεται «Ζωή» η Μαρίνα τραγουδάει σπαρακτικά το «Αχ, θάλασσα», μια “mainstream” υπενθύμιση ότι μας νοιάζει και πονάμε όταν η ανθρωπότητα κυβερνάται από το μίσος και το κέρδος και δεν αντέχουμε άλλο να κρυβόμαστε βουβά. Στο τέλος του κλιπ γίνεται και ο απολογισμός της ντροπής (και πόσα ακόμα νούμερα μας λείπουν): «Την τελευταία δεκαετία, τουλάχιστον 29.984 άνθρωποι πέθavαν στη Μεσόγειο. 1.274 ήταν παιδιά».
«…Χωρίς αγάπη
Δεν θέλω εδώ να ζήσω στη στεριά
Μα εσύ είσαι τόσο ατάραχη θάλασσα μου
Γυαλί που καθρεφτίζεις πουλιά
Μα εγώ είμαι κύμα…»
Πηγή κεντρικής εικόνας: Parallaxi Magazine
Συντάκτης: Αγγελική Θεοχαρίδη
