Είμαστε οι γαμάτοι θείοι που θα ξενυχτάνε με τα ανίψια τους!

Θυμάσαι ακόμα τη χαρά σου όταν τα αδέρφια σου σού ανακοίνωσαν τον ερχομό ενός νέου μέλους. Δεν ξεχνάς τον ενθουσιασμό σου, αφού δεν ήταν ένα τυχαίο νέο, η οικογένεια κυκλοφορεί νέο μοντέλο στην αγορά! Θυμάσαι πως σχεδίαζες τι να του μάθεις να κάνει, τι να του πεις να μην κάνει ποτέ, σκεφτόσουν τι χαρακτηριστικά θα έχει, αν θα πάρει κάτι κι από σένα κι ότι τελικά θα είναι ένα μικρό πλασματάκι, απόλυτα ικανό να ξεσηκώσει με τα ξεφωνητά του δυο οικογένειες, που μέχρι χθες δεν είχαν πιο ισχυρή κόλλα μεταξύ τους.

Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να ενωθούν δυνάμεις, να αποφασιστούν συμμαχίες και κοινές στρατηγικές μέθοδοι για να ανατραφεί σωστά το νεοφερμένο κλωσόπουλο. Ο ρόλος σου; Καταλυτικός και ξεκάθαρος. Θα γίνεις φύλακας-φίλος. Κάτι παραπάνω από κολλητός, κάτι λιγότερο από γονιός. Θα κερδίσεις όλο το υπόλοιπο σόι κατά κράτος και θα έχεις εφ’ όρου δικαίωμα να ξέρεις νέα, ανησυχίες, προβλήματα και χαρές πριν απ’ τους λοιπούς συγγενείς.

Στην αρχή κάνεις πρόβα γονικής συμπεριφοράς κι έχει μόνο χαμόγελα το πρόγραμμα. Μετά, αρχίζουν τα άγχη κι οι λαχτάρες, αλλά το παίζεις cool κι άνετος. Δεν ξενυχτάς με μπιμπερό και γάλατα, ξενυχτάτε παρέα με μπουκάλες με ξίδια και ξηροκάρπια. Περάσατε μαζί όλα τα στάδια της εφηβείας, γιατί κι εσύ, εξάλλου, αφορμή έψαχνες να την ξαναζήσεις, σου αρκεί που δεν έβγαλες σπυράκια ακμής. Ξέρεις το όνομα της πρώτης καψούρας, ποιος μαλάκας πληγώνει περισσότερο απ’ όλους και γιατί το ΤΕΙ στην επαρχία μπήκε πριν το Πανεπιστήμιο Αθηνών στο μηχανογραφικό.

Μετά σου παρουσιάστηκε μια ευκαιρία να βάλεις τη φοιτητική ζωή στο replay και να κλέψεις λίγο νιάτα, λίγο αέρα ξέγνοιαστο και θυμάσαι τα στέκια που σεργιάνιζες κάποτε χωρίς να σου φτάνουν οι ώρες. Σε είδαν χάλια κι εσύ ξέρεις πόσο εύκολα γίνονται λιώμα. Θα δασκαλέψεις διακριτικά, γιατί η σχέση σας κερδίζει στην εμπιστοσύνη και χάνει μόνο τις ώρες που θα αποφασίσει η νεότερη γενιά να κρατήσει μυστικές.

Σέβεσαι, παρατηρείς σχεδόν νυχοπατώντας, δε γίνεσαι ρουφιάνος για χάρη κανενός. «Sorry, αδερφέ, το ξέρω πως είναι παιδί σου, ναι, καταλαβαίνω τι εννοείς, αλλά δε χρειάζεται να τρελαθείς απ’ την αγωνία, είναι μαζί μου κι είναι σε καλά χέρια».

Στα οικογενειακά τραπέζια, κάθεσαι δίπλα τους, είσαι ο πρώτος που συγχωρεί μαλακίες, αυτός που τους δείχνει πώς να λυγίζουν για να μη σπάσουν και ποιο χαμόγελο να χρησιμοποιούν για να πείθουν ότι συμπαθούν το συγγενολόι. Αν προκύψει ρήγμα, θα είσαι η γέφυρα, ο αρμός που γεμίζει τα κενά ώστε να μείνει σταθερός ο οικογενειακός δεσμός και να γίνει γόρδιος.

Σε κάθε πρόβλημα, αναλαμβάνεις ρόλο σωστικής λέμβου χωρίς απαραίτητα να λάβει γνώση ο κηδεμόνας, ξελάσπωμα απ’ τα λίγα, δηλαδή και χωρίς πολλές συνέχειες. Είναι η συνέχειά σου, είναι ένας χαρακτήρας που βοήθησες κι εσύ στη διαμόρφωσή του, ακόμα κι όταν πίστευες ότι κανένας δεν είναι αρκετός κι αντάξιος, το έκανες γιατί έλπιζες κι ήθελες να δεις αυτό το πλάσμα να μεταμορφώνεται σε σκεπτόμενο, υγιή ενήλικα, πιο δυνατό απ’ ό,τι σκόπευες να τον κάνεις, πιο αδάμαστο απ’ ό,τι θα μπορούσε ποτέ κανείς να διαχειριστεί.

Σε κάθε οικογένεια υπάρχουν ρίζες, αγαπημένες συνήθειες, προσωπικά έθιμα μα όλοι περιφρουρούν τις νεοσύστατες υπάρξεις. Σε κάθε χέρι όλα τα δάχτυλα έχουν δικό τους ρόλο και λειτουργία, μα όλα μαζί συνθέτουν τη γροθιά∙ με ό,τι αυτό συνεπάγεται.