Έπρεπε να 'χω φύγει ήδη

Αγαπητή καβάντζα,

Ετοιμάστηκα να σου πω όλα αυτά που δε θα αφήσω κανέναν να τολμήσει να μου ξεστομίσει. Θέλω να πιστεύω ότι με τον καιρό σε είχα προειδοποιήσει για όλο αυτό, το ‘βλεπες κι εσύ, έτσι δεν είναι;

Πραγματικά νιώθω άσχημα αλλά δε γίνεται διαφορετικά. Aν συνεχίσω έτσι, θα μας χάσω και τους δυο, εσύ θα δυστυχήσεις κι άλλο και δε θα το αντέξω. Ακόμη και το αίτημα φιλίας στο έστειλα γιατί ήσουν φίλος του, για να έχω όσα περισσότερα κοινά μπορούσα μαζί του. Όλα ήταν σαθρά για σένα και τόσο ξεκάθαρα για μένα από τη αρχή κι εσύ εκεί, γαμώτο, έδινες και προσπαθούσες συνεχώς. Καλά, δε μ’ έβλεπες πως ήμουν αλλού;

Στον έβδομο ουρανό τη μία μέρα, σε λίστα αναμονής για το νεκροταφείο την επόμενη, τέλεια συντονισμένη με τον ίσκιο του. Δεν υπήρχε πιο ακατάλληλη στιγμή να με πλησιάσεις και μάλλον δε θα σου είχα δώσει καμία ευκαιρία αν δεν είχα την καταστροφικά ευφυή ιδέα να εκδικηθώ τον εαυτό μου. Κι όλα αυτά γιατί άργησε να ξεκαθαρίσει τι ήθελε να ζήσει μαζί μου και μέχρι πού ήταν διατεθειμένος να το φτάσει.

Δεν υπήρχε πιθανότητα να δεχτώ ένα τόσο κραυγαλέο υποκατάστατο, από τη μια να σκάβεις για την αγάπη που πίστευες ότι δικαιωματικά σου ανήκε κι εγώ απ’ την άλλη να παλεύω με κάθε ρανίδα που σηματοδοτούσε την ύπαρξή του. Στα κατάβαθα της καψούρας και του απωθημένου να μη βρίσκω τον κεντρικό διακόπτη λειτουργίας και να σου δίνω θέση μόνο στη μειονεκτική σύγκριση.

Όλες μας οι συναντήσεις ήταν προσεκτικά σχεδιασμένες από την αλεπού που κρύβω στο αίμα μου κι εσύ υπέκυψες σε όλες τις παγίδες. Παρόλα αυτά, δε με έχεις πείσει ακόμα για την αθωότητά σου αλλά δεν έχω δικαίωμα να σου ζητήσω αποδεικτικά στοιχεία για το παραμικρό. Έβλεπα με τρόμο την εξελικτική σου μεταμόρφωση, ένα βήμα πιο κοντά στο άπιαστο, ένα άλμα πιο πέρα απ’ την πραγματικότητα, να αγωνίζεσαι βίαια να γίνεις εκείνος. Ωστόσο, η διανομή των ρόλων ήταν άδικη για σένα κι όσο κι αν νόμιζα πως ήταν συναινετική η μεταξύ μας απάτη, αποδείχτηκα χειρότερη.

Κι αυτή η ροή των στιγμών μεταξύ μας ήταν ανεπίτρεπτα επαρκής, υπήρχε συνεχής τροφοδότηση, ρε φίλε γιατί; Να μοιραστούμε καθημερινότητα, φίλους , βόλτες, κρεβάτι, ξύπνημα κι εγώ σταθερά εξαγριωμένη με όλα τα δικά του που τα έκανες να μοιάζουν δικά σου, έξαλλη που τα ισοδύναμά σου μου ήταν πάντα τόσο ελάχιστα, τόσο πενιχρά, τόσο λιγούτσικα.

Το κάθε αποτύπωμα που άφηνες ήταν πλημμυρισμένο από μια ηχηρή απουσία που δε λέει να το βουλώσει κι ήσουν πάντα ετοιμοπόλεμος να με κάνεις να αλλαξοπιστήσω. Αφού ήθελες κι εσύ ο ίδιος να ξεχάσεις ότι το μόνο που ζητούσα ήταν να μου δείξει ότι τον νοιάζω έστω και λίγο. Χαρακτηριστικό σου η επεκτατική πολιτική του ερωτευμένου που νιώθει ενοχλημένος από την απρόσμενη εισβολή. Μα σου ήταν αδύνατο να τον αποτινάξεις από πάνω μου, ήταν έμφυτο να τον αγαπώ.

Όπως καταλαβαίνεις θα γκρεμίσω βάναυσα τη συνείδησή σου, μου είναι απαραίτητη αυτή η αποσυμφόρηση και είναι όση περισσότερη ειλικρίνεια μπορώ να σου χαραμίσω. Μην ανησυχείς, όπως κάθε σωστός προδότης θα κάνω γρήγορα ό,τι είναι να κάνω. Και θα το κάνω γιατί τα όνειρά μου έχουν το περίγραμμα του κορμιού του και τα όνειρα είναι το μόνο φυλαχτό που επιτρέπεται να κουβαλάει αξιοπρεπώς ένας ερωτόπληκτος.

Δε σ’ αγάπησα, ελπίζω να μη σε πειράξει, δεν έπρεπε ν’ αλλάξεις, θα μπορούσα και χειρότερα.

Αντίο.