Έστειλες ε;

Πέντε μέρες μετά η ένδειξή σου άλλαξε, πρασίνισε – όπως και η φάτσα μου – και έγινε bold. Είχα απενεργοποιήσει τη συνομιλία και άργησα να το δω. Μήνυμα απορημένο και για τις δυο πλευρές. Για μένα που έστειλες, για σένα τι γίνεται με μένα. Εντύπωση μου κάνει, αλήθεια, το θράσος σου. Όχι μόνο γιατί ήξερα, αλλά γιατί πρώτος ήξερες εσύ.

Δεν ξέρω πόσα ακριβώς είναι τα λάθη σου και δε θέλω και να μάθω, δεν έχουν μεγάλη αξία, άλλωστε. Ήσουν τόσο σίγουρος για την απάντηση, τόσο σίγουρος ότι με είχες. Δε δίστασες να μου πασάρεις το ειρωνικό σου υφάκι με την πεποίθηση ότι θα ανταποκριθώ τρέχοντας. Σου διέφυγε μια σημαντική λεπτομέρεια, αγάπη μου.Όλα είναι μια απόφαση.

Δε σε θεωρώ αρκετά ηλίθιο για να σου συγχωρήσω το παραμικρό απ’ όσα με ανάγκασες να υποστώ και δε μου λένε τίποτα ούτε οι κλήσεις σου, ούτε οι φωτογραφίες σου. Παραλίγο να με κάνεις να ξεχάσω πως δεν ήσουν όπως σε είχα σχεδιάσει και όλες οι συγνώμες σου είναι πιο φτηνές από τσιγάρα στη μαύρη αγορά. Νόμιζες πως θα καταπιώ αμάσητο το παραμυθάκι σου επειδή σου είχα πει ότι πάντα τον αγαπούσα το λύκο; Μάλλον, δε θυμάσαι τίποτα. Εσύ, ο ίδιος με φώναζες γάτα μα ξέχασες ότι έχω εφτά ψυχές να σου πουλήσω.

Ξαναέστειλες όταν είχα αποφασίσει ότι δεν μπορώ να σε θυμάμαι άλλο, όταν είχα αποφασίσει να μη θέλω να σε έχω. Ξαναέστειλες γιατί όσες κόρνες κι αν μου πατήσεις, πάντα θα γυρίζω υπεροπτικά το κεφάλι απ’ την άλλη. Ξαναέστειλες για να μάθεις τι έχω πάθει και δε σου μιλάω. Αυτό ακριβώς έπαθα· δε σου μιλάω πια. Ήθελα να σε θυμάμαι και τα κατάφερες να παλεύω να σε ξεχάσω. Δεν πειράζει που δεν είσαι πρώτος στις συνομιλίες μου, είσαι πρώτος σε όλα τα υπόλοιπα, κατάλαβες τώρα;

Είσαι πρώτος όταν ξυπνάω και τελευταίος όταν πέφτω να κοιμηθώ. Είσαι εδώ, αλλά όχι για πολύ, μέχρι να καταλάβω ότι για να γίνω αυτή που είμαι πάλεψα με όλους ακόμα και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Πράσινη ένδειξη, λοιπόν, για να μου θυμίζει ότι το μαζί είναι ωραίο όταν ρέει και απ’ τις δυο πλευρές κι ότι είναι μάταιο να κολυμπάς σε ωκεανούς από ψέμματα θηριώδη και αλησμόνητα. Πράσινη ένδειξη γιατί ακόμη προσπαθείς να κάνεις το μυαλό μου να σε χρειάζεται και μ’ έχεις να αναρωτιέμαι ποια μπόρεσε ποτέ να σε ξεπεράσει.

Ψάχνω να βρω πλέον οτιδήποτε. Ό,τι με βγάλει από την εξάρτηση σου θα είναι καλό, ένα πιο ελαφρύ ναρκωτικό, θα κάνει τη δουλειά του. Και ξέρεις πώς το λένε αυτό το πράγμα, υποκατάστατο, εκεί με κατάντησε λοιπόν το μεταξύ μας. Να μετράω με κόπο ότι έχω να τζογάρω, πιο τυφλή από ποτέ και να κρατάω κάθε σκέψη μέχρι τον επόμενο οδοστρωτήρα ελπίδας που έχει άγνωστα δρομολόγια.

Το μήνυμά σου το έχω ακόμη στα αδιάβαστα, όχι από κακία, όχι από αδιαφορία, ούτε για αντίποινα. Πεθαίνω να το διαβάσω, πεθαίνω να δω τι έστειλες, έστω και βρισιά να είναι, αλλά με σκλήρυνες πολύ απ’ την προηγούμενη φορά. Και κάτι τελευταίο, μπάσταρδε, αν νομίζεις ότι όλο αυτό θα έχει καλό τέλος, τότε μάλλον δεν πρόσεχες και πολύ.