Κάποιες φορές η αλλαγή επαγγέλματος είναι απαραίτητη

Είσαι μαθητής, χτίζεις το μέλλον σου, βάζεις ισχυρά θεμέλια, σου λένε. Και διαβάζεις. Και ξενυχτάς πάνω απ’ τα βιβλία. Και μισείς τους καθηγητές σου, που δε σου φταίνε σε τίποτα. Και μπαίνεις στη σχολή που ονειρευόσουν και τώρα πια ξενυχτάς και χωρίς βιβλία, είσαι πλέον φοιτητής. Τώρα που ρίχνεις ματιές πίσω, μάλλον τα καλύτερα σου χρόνια ήταν αυτά, τα φοιτητικά, τα ρέμπελα.

Ψιλοανησυχείς για το αύριο αλλά υπάρχουν ακόμα γονεϊκές χορηγίες, οπότε το παίζεις κουλ. Και παίρνεις το πτυχίο και σε καμαρώνει η μάνα σου και κάνεις και μεταπτυχιακό και κάνεις ακόμα πιο περήφανη τη μάνα σου και ψάχνεις για δουλειά και τελικά τη βρίσκεις. Αρχίζεις να βγάζεις τα δικά σου χρήματα, τα πρώτα ανεξάρτητα, τα «νεογιλά», ενώ παράλληλα αρχίζεις να μεταμορφώνεσαι σε εργαζόμενο πρώτης γραμμής σε μάχες άσκοπες και βαρετές. Εργαζόμενος-χάμστερ, εγκλωβισμένος στο ίδιο σημείο του τροχού, όσο κι αν ανεβάζεις ταχύτητα, όσο κι αν προσπαθείς ο προορισμός δε φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Απορημένος για το παρελθόν, ανικανοποίητος με το παρόν κι ακόμα χειρότερα, αβέβαιος για το μέλλον.

Ώσπου μια μοιραία ηλιόλουστη μέρα, ξυπνάς από το λήθαργο με αφορμή το οτιδήποτε που σε επισκέπτεται με πολυπρόσωπες εκδοχές: απλήρωτοι λογαριασμοί, βαρύ ωράριο, ανύπαρκτη προσωπική ζωή, κούραση που σε κάνει να μη νιώθεις τη σπονδυλική σου στήλη, όλα σαν τη φασολιά του Τζακ, ψηλώνουν και στην κορυφή σε περιμένει ένας κακός γίγαντας, η Μιζέρια. Τώρα είναι η στιγμή που αποφασίζεις σκληρά και απόλυτα για σένα. Δεν είναι εύκολο ούτε ευχάριστο μα πρέπει να κάψεις τα σχοινιά που σε κρατάνε πίσω, πριν γίνει η συνήθεια πιο δυνατή από την επιθυμία.

Εξάλλου έχεις ήδη φύγει πριν ακόμη υποβάλλεις την παραίτησή σου. Μην το πεις πουθενά, κράτα άλλο ένα μυστικό σχέδιο για να κρυφογελάς όσο το καταστρώνεις, άλλος ένας λόγος να σιγοτραγουδάς στο μπάνιο σου ελεύθερος, με μια έννοια λιγότερη, τη μίζερη δουλειά σου. Ήρθε λοιπόν η ώρα να γίνεις κυνηγός με θήραμα τη ζωή σου. Να φορέσεις ωτοασπίδες προστασίας από ό,τι παλεύει να σε κατευθύνει. Ήρθε η ώρα να οριοθετήσεις τα ζόρια σου και να τα βαφτίσεις όπως γουστάρεις, αφεντικό, συνάδελφο, αφραγκία, ανεργία, δανεικά. Ώρα να διαλέξεις, προσεκτικά ή ανέμελα, πάντα κατά τον δαίμονα εαυτού κι όχι κατά το κοινωνικό φαίνεσθαι.

Μη λυπάσαι τον εαυτό σου, τα χρόνια που έρχονται να λυπάσαι, αν τα καταδικάσεις. Μην κλαις το πτυχίο, αυτό το κέρδισες και το κανε κορνίζα η μάνα σου. Κλάψε για τα άλλα που χάνεις εξαιτίας του. Δεν είναι ντροπή και αδυναμία να τραβήξεις μόνος σου το χαλί.  Πάρε βαθιές ανάσες, κοφτές επιλογές, ψάξε βαθύτερα για ό,τι σ’ ενδιαφέρει, για ότ,ι θες πραγματικά να γίνεις, ξεκίνα δικές σου μάχες.

Σιγούρεψε όλα όσα κατέχεις, γίνε κυρίαρχος στη ζωή σου, στη δουλειά σου, στο συμφέρον σου. Γίνε δημιουργός για το καλύτερο που έρχεται, ξεκίνα με ό,τι λιγότερο κρατάς στα χέρια σου και ξεζούμισέ το. Θα νιώσεις άγχος, αγωνία, άγνοια, χαρά για το καινούριο σου δημιούργημα. Μην οπισθοχωρήσεις, δεν το έφτιαξες εν μια νυκτί, πίστεψέ το πριν το δουν οι άλλοι. Μην το φοβάσαι ακόμη κι αν φαντάζει ανέφικτο, εκεί είναι η μαγκιά σου, να το πετύχεις, που θα το πετύχεις έτσι κι αλλιώς. Όρμα, μη φοβάσαι για τίποτα!