Όλοι κάνουμε διπλή ζωή

Όπως κάθε μέρα, έτσι και σήμερα, σηκώθηκα, πλύθηκα, ντύθηκα και διάλεξα προσεκτικά το προσωπείο μου. Πήγα στη δουλειά, το ‘παιξα τυπική, παραπάνω απ’ ότι συνηθίζω, είδα λίγο κόσμο, απέφυγα περισσότερο και κάποια ευλογημένη στιγμή, γύρισα στο καταφύγιο. Η πραγματική μου ζωή, επιτέλους αρχίζει!

Ώρα να βγάλω τη μάσκα, εκτέλεσε τέλεια την αποστολή της κι αύριο έχουμε να επεξεργαστούμε ακόμα πιο δύσκολες περιπτώσεις. Για το υπόλοιπο 24ωρο , μου αρκεί να είμαι σ’ ένα μέρος που μ’ αρέσει, με κάποιον που έχω επιλέξει ν’ αγαπώ και να του δείχνω όλα αυτά που μάζευα κι έκρυβα ακόμα κι απ’τον ίδιο μου τον εαυτό.

Μέσα σ’ αυτή τη γιάφκα που αποκαλούμε σπίτι, είμαστε πιο γυμνοί κι από έμβρυο σε προγεννητικό στάδιο, είμαστε ακριβώς ό,τι αγαπάμε, ό,τι ονειρευόμαστε και κάτι παραπάνω. Μόλις βγούμε έξω και μπούμε σε τροχιά κατανάλωσης, γινόμαστε ό,τι πουλάμε, ό,τι μισούμε κι ακόμα πιο κάτω.  Άλλο αυτό που έχουμε μέσα μας, άλλο αυτό που δείχνουμε στους υπόλοιπους. Ούτε οι πιο δικοί μας άνθρωποι δεν είναι για μας. Έχουν κι εκείνοι δεύτερες ζωές, κάποιοι ίσως και περισσότερες. Οι πιο αδαείς δείχνουν σε όλους το ίδιο, μα είναι οι δυνατοί, οι παράταιροι, αυτοί που τελικά τα καταφέρνουν και φέρνουν την ισορροπία στο συμπαντικό σύνολο.

Το μέσα σου είναι για να ανήκει σε σένα μόνο, που ξέρεις καλά από τι υλικό είναι φτιαγμένο και γιατί το έφτιαξες έτσι. Εξάλλου, ότι επιλέξεις να μοιραστείς είναι εις βάρος σου. Δουλεύεις λίγο -δουλεύεις πολύ, βγαίνεις λίγο -βγαίνεις πολύ, κοιμάσαι λίγο -κοιμάσαι πολύ, θυμάσαι λίγα -τα ξεχνάς όλα, μόνο καταδίκες κέρδισες με τα αποκαλυπτήρια, τελικά. Έγινες, λοιπόν, μια δισυπόστατη οντότητα γιατί το μέτρο έχει αποστολέα και παραλήπτη τη μετριότητα, πράγματα που δεν είναι για σένα.

Δε σε νοιάζει τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα, ούτε κρύβεις πράγματα για να μην πληγώσεις κάποιον. Απλά, κρατάς πολλά για τον εαυτό σου γιατί ξέρεις πως δεν υπάρχει αυτί και μυαλό ικανά ούτε να σ’ ακούσουν ούτε να σκεφτούν. Δε χρειάζεται να ξέρει κανείς ούτε τα πάντα ούτε το τίποτα. Η σιωπή σου έγινε τρόπος ζωής και σκέψης, έμαθες να μένουν μέσα τα σημαντικά, τα αδύνατα, πριν γίνουν δυνατά.

Τα περνάς όλα από κόσκινο, όλα θα πάρουν τη θέση τους, μετά από σοβαρή μελέτη, θα γίνει ξεκαθάρισμα οριστικό. Δεν υπάρχει στιγμή κάθαρσης, ούτε στιγμή ελευθερίας, οι άλλοι , οι τρίτοι πάντα θα είναι εκεί , ίδιοι κι απαράλλαχτοι να σου υπενθυμίζουν ότι δικαίωμα στην απροσεξία έχουν μόνο τα νεογέννητα. Είναι βαριά καμπάνα να φοράς μόνιμα ασπίδα και γυαλιά νυχτός, να προφυλάσσεσαι και να ερευνάς.

Δεν είναι σίγουρο ότι θέλουν να σε χτυπήσουν, δεν ξέρεις καν ποιος είναι ο στόχος κι αυτό δυσχεραίνει τη θέση σου. Δεν είχες ποτέ το πλεονέκτημα, σου μένει μόνο η αυτοθωράκιση για να μπορείς να έχεις κάτι να λαχταράς και να κυνηγάς. Οι επιλογές είναι δικές σου και τους λόγους σου τους ξέρεις καλύτερα από τον καθένα, μη διστάσεις να κλείσεις τα αυτιά σου και να ακούσεις μόνο προς τα μέσα, μόνο εκεί που είναι όλα, απ’ την αρχή, γραμμένα.

Η καλή ζωή είναι ευθύνη, η μόνη που έχεις απέναντι στον εαυτό σου, η μόνη ευκαιρία να αποδείξεις ότι σε νοιάζει αυτό που ζεις ό,τι κι αν είναι. Η προσωπική σου ζωή είναι το μοναδικό βιώσιμο ατομικό χρέος, μη εξαγοράσιμο και αδιαπραγμάτευτο. Γι ‘ αυτό, να την προσέχεις.