Τι τραβάτε κι εσείς οι drama queens!

Λοιπόν, το παιχνίδι ξεκινά, η σκακιέρα στήθηκε όπως-όπως κι εσύ δεν είσαι ακόμα σε θέση να δεχτείς τη νέα τάξη πραγμάτων. Δεν πειράζει, θα ανεβάσεις νέο εργάκι φέτος, το γνωστό σε όλους -Θύμα Γεννημένο Ποτέ Νικημένο-. Μεγάλη επιτυχία, σαρώνει σε παγκόσμιο επίπεδο, κοινό και κριτικοί το αποθεώνουν, τι να λέμε τώρα!

Κλάμα, μύξα, μοιρολόι όλα στην ημερήσια διάταξη με ένα στόχο: Συμπόνια. Χώρισες και νομίζεις πως όλοι αυτό σκέφτονται, όλοι αυτό συζητάνε κι ακόμα χειρότερα, όλοι έχουν την όρεξή σου. Έτσι, να κοιμηθείς και να ξυπνήσεις ξεκούραστα.

Για να μπούμε όμως όλοι σε mood ξεσκαρταρίσματος, πρώτον, δεν αφορούν κανέναν οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του χωρισμού σου. Οι μόνοι που δικαιούνται να ξέρουν είναι εσύ και το πρώην έτερόν σου ήμισυ. Δεύτερον, πόσο δεν το έχεις πλέον σε εκτίμηση είναι άλλη μια μαύρη σελίδα της γκρεμισμένης ευτυχίας σας, δε χρειάζεται να διατυμπανίζεις δεξιά κι αριστερά ότι ξεκίνησες τη διαγραφή χθες αργά όταν θυμήθηκες ότι είχε ξεχάσει την τρίτη σας επέτειο. Και πάλι έπρεπε να το υπενθυμίσεις εσύ. Και πάλι έξυνε το καζανοκέφαλο. Και πάλι δώρο γιοκ.

Τρίτον, δεν είναι ρεαλιστικό όλες σου οι σχέσεις να ήταν ο έρωτας της ζωής σου κι εσύ σε κάθε χωρισμό να ανακοινώνεις ότι το μαγαζί κλείνει κι ότι οι σχέσεις δεν είναι για σένα. Δεν είναι λογικό να τα παίρνεις όλα τόσο βαριά, το καταλαβαίνεις φαντάζομαι, να αγαπάς με πάθος, να ερωτεύεσαι παράφορα και να χωρίζεις καταλυτικά κι ηρωικά, όλα στην ίδια πίστα. Γιατί όλα να εκτοξεύονται με διαστημικές ταχύτητες; Γιατί να πρέπει να στραγγίξεις κάθε ρανίδα αξιοπρέπειας; Γιατί να έρθουν και οι φίλοι σου να μάθουν το ρεζίλι σου; Ούτε τσίπα, ούτε ένα ψήγμα αυτοεκτίμησης;

Μην κουνάς το κεφάλι τώρα που με διαβάζεις, ξέρεις ότι τα εννοώ όλα αυτά μέχρι και την τελευταία συλλαβή. Έχεις κάνει την ξεφτίλα συνώνυμο σου και το λήμμα στη wikipaideia έχει τη φωτογραφία σου. Περιμένεις με ανυπομονησία πότε θα ξανασυρθείς με το ζόρι σε κάποιο στέκι της παρέας, να διηγηθείς με δάκρυα στα μάτια την χθεσινή ιστορία διανθισμένη με λίγο δράμα ακόμα, λίγες ατάκες αιώνιας υπομονής για το αδηφάγο κτήνος που σε απογοήτευσε, αφού πρώτα σε γοήτευσε. Έχεις αρωγό σ’όλα αυτά κάτι κολλητούς που προσπαθούν να σε συναρμολογήσουν κάπως και για υποβολέα ό,τι καψουροτράγουδο έχεις ξεθάψει από εγχώρια και παγκόσμια δισκογραφία.

Περιφέρεις τη μιζέρια σου σαν αξιόλογος drama king ή queen, αλλά έχεις παραλείψει κάτι. Το αξίωμα σου δεν είναι αιρετό, διορίστηκες αυτεπάγγελτα, πέφτεις στα πατώματα, σε άδεια στρώματα μέχρι τα ξημερώματα και δίνεις κι εσύ με τον τρόπο σου δικαιώματα.  Δεν βασίζονται όλα αυτά που ζεις στην ειλικρίνεια, βάζεις και λίγη σαλτσούλα. Αν ήσουν εντάξει με τους ρόλους που διαλέγεις, θα είχες αυλικούς, υπηκόους και ανάκτορο. Εσύ δεν έχεις κανένα από τα τρία, άρα είσαι απλά ο κλαψομουνίξ της παρέας. Δεν είσαι τυχαία σ’αυτή τη θέση, την έχεις σκηνοθετήσει προσεκτικά και κερδίζεις έδαφος σταδιακά.

Και για να το παίξω λίγο ο δικηγόρος του διαβόλου, μέχρι πότε θα είσαι έτσι; Το νερό κύλησε, σε πλημμύρισε και μάλλον ήρθε η ώρα να σε πνίξει. Ε, πνίξε εσύ πρώτα το παρελθόν σου για να κολυμπήσεις καλύτερα στο μέλλον.