Όλοι θέλουμε να έχουμε έναν σύντροφο, έναν άνθρωπο δίπλα μας. Είναι υπέροχο να μπορείς να συζητάς μαζί του για ώρες, να σε ακούει, να σε στηρίζει.
Άλλο τόσο μοναδικό, θα έλεγα, να μοιράζεσαι το κρεβάτι μαζί του, να κοιμάστε αγκαλιά και να κάνετε όνειρα.
Ο έρωτας και η αγάπη είναι συναισθήματα πολύ δυνατά.
Όσο συνηθισμένα και αν ακούγονται στο αυτί του καθενός, αποτελούν την κινητήριο δύναμη της ζωής. Χωρίς αυτά δεν κυλάει.
Οι σχέσεις όμως χρειάζονται αφοσίωση, πείσμα, κουράγιο και τις περισσότερες φορές αντλούν πολλά δάκρυα και πόνο γιατί θυσιάζεις κομμάτια του εαυτού σου για να ταιριάξεις με τον άνθρωπό που έχεις επιλέξει.
Εμείς οι νέοι μονολογούμε αμέτρητες φορές στις παρέες μας, στους φίλους μας, τις δυσκολίες που έχουμε βιώσει στις σχέσεις μας. Αναλύουμε τις ιστορίες μας περί απάτης, προδοσίας, ξαφνικών και αδικαιολόγητων χωρισμών. Πολλές φορές παραπονούμαστε για την εγωιστική στάση του συντρόφου ή για τα χατίρια που δε μας έκανε ποτέ ή για τότε που μας έκανε ρεζίλι μπροστά στους φίλους με την κακή του συμπεριφορά.
Αυτά τα θεωρούμε προβλήματα και όντως πολλά από αυτά και ίσως και χειρότερα είναι οι αιτίες που διαλύεται μια σχέση.
Αναρωτιέμαι εδώ: Πόσοι από εμάς έχουν ακούσει ιστορίες των ηλικιωμένων για τις δικές τους σχέσεις; Εννοώ να τις αφουγκραστούν και να κατανοήσουν το βαθύ τους νόημα.
Μια μέρα ταξίδευα με το τρένο μαζί με καλή παρέα. Απέναντί μας καθόταν μια ηλικιωμένη κυρία. Παραπονέθηκε τότε πως κάποια παιδιά πίσω μας έκαναν φασαρία και έτσι πιάσαμε την κουβέντα.
Σύντομα η συζήτηση πέρασε στην αναπόληση των περασμένων της ζωής της, για τον έρωτα της για τον άντρα της όταν ήταν νέα.
Η συμπαθέστατη γιαγιάκα γνώρισε τον άντρα της σε πολύ δύσκολα χρόνια.
Μεταπολίτευση, φτώχεια, πείνα, κακουχίες. Η κοινωνία τότε ήταν κλειστή και δεν ανεχόταν πολλές προοδευτικότητες. Το μεροκάματο έβγαινε με πολύ κόπο. Μέσα σε αυτήν την τραγική κατάσταση όμως γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν.
Ο άντρας που ερωτεύτηκε ήταν ένας τζέντλεμαν αλλά και υπεύθυνος άνθρωπος. Σκεφτόταν και για τους δυο τους από την αρχή. Επειδή λοιπόν ήθελε να είναι ευτυχισμένοι και να ζήσουν τον έρωτά τους χωρίς περιορισμούς, μιας και οι επαγγελματικές ευκαιρίες ήταν ανεπαρκείς, της πρότεινε να φύγουν και να πάνε στον Καναδά.
Εκεί θα κατάφερναν κάτι καλύτερο, θα έκαναν την τύχη τους και θα μπορούσαν να κάνουν μια άνετη ζωή.
Έτσι κι εκείνη επειδή δεν ήθελε να χάσει το σύντροφό της, τον ακολούθησε με μια βαλίτσα ρούχα, στο δρόμο για το άγνωστο.
Δυο άνθρωποι μόνοι σε μια πόλη μακριά από την πατρίδα και τις οικογένειές τους. Πώς να φανταστεί κανείς την καθημερινότητά τους, τον αγώνα για επιβίωση αλλά και τη δημιουργία οικογένειας που κατάφεραν να κάνουν τελικά;
Η ψυχή τους ξέρει μόνο πώς τα έφεραν όλα αυτά εις πέρας. Είχαν πάντα στήριγμα ο ένας τον άλλον, δεν εγκατέλειψαν στις δυσκολίες αλλά το πιο σημαντικό: τους ένωνε μια βαθιά αγάπη και αυτό τα έσωζε όλα.
Όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα μετά από χρόνια αποφάσισαν να χτίσουν ένα εξοχικό και να απολαύσουν μόνοι τους τον έρωτά τους στα τελευταία χρόνια της ζωής τους. Του έδωσαν και όνομα: «ο παραδεισός μας, γυναίκα» της έλεγε.
Μα εκείνος δεν πρόλαβε να τον ζήσει, σε άλλο παράδεισο έφυγε ο κουρασμένος σύζυγος.
Η γυναίκα όμως δεν τα αναπολεί όλα αυτά με στενοχώρια, ούτε έβγαλε παράπονο. Έζησε μαζί του ονειρεμένη ζωή κι ας μην την είχε αληθινά ονειρευτεί. Είναι ακόμα ευτυχισμένη γιατί της έχει μείνει η ανάμνηση της αφοσίωσης και του έρωτα που ένιωθαν ο ένας για τον άλλον ακόμα και στα βαθιά τους γεράματα.
Η ζωή δεν χρωστάει σε κανέναν. Μάλλον εμείς της χρωστάμε. Μέσα από τέτοιες ιστορίες των παππούδων και των γιαγιάδων μας, ξυπνάει μέσα μας το αίσθημα ότι πρέπει να κοπιάζουμε, να πεισμώνουμε και να μην το βάζουμε κάτω.
Σημασία έχει, άρα, όταν έχουμε μια σοβαρή σχέση να είμαστε συντροφικοί, να στεκόμαστε αρωγοί, δίπλα στον σύντροφό μας, να μοιραζόμαστε τα πάντα μαζί του και να μην εγκαταλείπουμε στις δυσκολίες.
Όσοι καυγάδες, τσακωμοί και άλλα προβλήματα κι αν έρθουν, το θέμα είναι να υποχωρούμε και να σκεφτόμαστε το «μαζί» και όχι τον εαυτό μας.
Κάπως έτσι ίσως όντως πλησιάσουμε την ευτυχία.
Συντάκτης: Κατερίνα Σκόνδρα
