Δεν ξέρω πώς θα ακουστεί. Σίγουρα δεν είμαι η μόνη. Δεν είναι παρηγορητικό αυτό που λέω, αλλά προσπαθώ να μετριάσω το σοκ.
Είμαι παντρεμένη εδώ και 2 χρόνια. Η σχέση μου με τον άντρα μου ξεκίνησε όπως όλες οι σχέσεις. Με φλέρταρε, μου άρεσε ο τρόπος του ο γλυκός, τα λόγια του, οι πράξεις του και με κέρδισε. Σύντομα δεθήκαμε πολύ και μέσα σε ένα χρόνο μου ζήτησε να γίνω γυναίκα του.
Η αλήθεια είναι πως με παραξένεψε η πρεμούρα του να με παντρευτεί, αλλά ποια γυναίκα δεν ενθουσιάζεται στην ιδέα του γάμου, όταν βλέπει ότι έχει δίπλα της έναν άξιο σύντροφο.
Πραγματικά σύντροφος με όλη την έννοια. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι με παραμελεί, ότι δεν με καταλαβαίνει, ότι προσποιείται. Ούτε μια στιγμή δε μου πέρασε οποιαδήποτε αρνητική σκέψη από το μυαλό και σίγουρα ποτέ δε θα πίστευα αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου αυτό που θα ακούσετε.
Ο άντρας μου είναι γκέι. Ναι, είναι αλήθεια.
Δεν ξέρω πώς να νιώσω και τι να πω. Το θέμα δεν είναι ότι είναι γκέι. Αλλά ότι με κορόιδεψε, με απάτησε κι όλα αυτά πίσω από την πλάτη μου.
Οι άνθρωποι πραγματικά δε χρωστούν σε κανέναν καλοσύνη και σωστή συμπεριφορά. Όσο και να θέλουμε να φανταστούμε μια ιδανική κοινωνία στην οποία θα υπάρχει σεβασμός, αλληλεγγύη, αγάπη, συντροφικότητα, δυστυχώς, είναι ανέφικτο.
Δε λέω πως δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που να μην έχει αυτά τα χαρίσματα. Σαφώς υπάρχουν. Μα οι συνθήκες, η ζωή, οι συγκυρίες μας αναγκάζουν όλους να μη φερόμαστε πάντα και παντού με τον πρέπον τρόπο.
Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους. Είμαστε όντα βουτηγμένα στην αμαρτία και την ανηθικότητα. Πολλούς από μας, μας ιντριγκάρει το μυστήριο, το ανήθικο, το μη καθώς-πρέπει τέλος πάντων.
Συμβαίνει και το άλλο όμως. Στην κοινωνία αυτή που ζούμε διαρκώς υπάρχει μια πάλη. Όχι μόνο του ηθικού με του ανήθικου, αλλά πολλές αντιφάσεις οδηγούν σε αντιδράσεις, σε πόλωση. Μια από αυτές είναι ο πόλεμος των φύλων. Προσπαθούμε να ορίσουμε τι σημαίνει άντρας και τι γυναίκα.
Εκεί πρωτοστατούν τα διαδεδομένα και παντός καιρού στερεότυπα, χτισμένα και ορθωμένα σαν τείχος εδώ και πολλές δεκαετίες. Από την εποχή της γιαγιάς μου μέχρι τώρα ακούμε διαρκώς τις ίδιες απόψεις για έναν «σκληρό», ηγετικό άντρα και μια αδύναμη και υποταγμένη στην οικογένεια και τις υποχρεώσεις γυναίκα.
Τα χρόνια έχουν περάσει, κάποια πράγματα κάπως έχουν αλλάξει. Αναγνωρίζεται μια κάποια δυναμικότητα κι ανεξαρτησία στις γυναίκες, αλλά και μια ευαισθησία και συναισθηματικότητα στον άντρα.
Αυτό που ακόμα δεν αποδέχεται η κοινωνία, τουλάχιστον το μεγαλύτερο ποσοστό, είναι η ομοφυλοφιλία. Δικαιώματα γάμου και δημιουργίας οικογένειας έχουν παραχωρηθεί μόνο σε ελάχιστες χώρες, ενώ εδώ στην Ελλάδα ακόμα τους δείχνουν με το δάχτυλο.
Καταλαβαίνω, λοιπόν, γιατί ο άντρας μου να προσπαθεί να κρύψει τη φύση του και την επιλογή του πίσω από αυτήν την πράξη. Με παντρεύτηκε ξεκάθαρα για να ρίξει στάχτη στα μάτια των δικών του ανθρώπων που είχαν αρχίσει να τον υποψιάζονται, αλλά και στην ίδια την κοινωνία που δε θα αποδεχόταν τη ζωή που ήθελε να κάνει. Ήθελε να δημιουργήσει οικογένεια όπως όλοι οι άνθρωποι και να δει τα δικά του παιδιά να μεγαλώνουν.
Μα πώς θα το έκανε αν επέλεγε να ζήσει ως γκέι; Θα βασανιζόταν χρόνια να πείσει τους δικούς του πως δεν είναι «άρρωστος», ύστερα τον σύντροφό του να δεχθεί κι εκείνος την όλη πίεση και μετά να τα βάλει με κράτος και θεσμούς για να ζήσει με ηρεμία.
Υπάρχουν κάποιοι που είναι δυνατοί και το κάνουν. Δεν είναι όλοι όμως. Ο δικός μου ο άντρας υστερούσε στο δυναμισμό.
Πάντα χαμηλών τόνων, ήρεμος κι υποτονικός κάποιες φορές. Έπρεπε να το είχα καταλάβει ότι κάτι πήγαινε λάθος, τα βράδια που δεν ήθελε αγκαλιές ή άλλα που πήγαινε μόνος του τάχα μου για ποτό. Αλλά μέσα στη ζούρλα του έρωτα εθελοτυφλείς.
Δύσκολο να του συγχωρέσω την προδοσία του. Δεν μπορείς να εξαπατάς έτσι έναν άνθρωπο που έκανε όνειρα, που έχτισε τη ζωή του πάνω σου, που σε υπολόγισε ως άνθρωπο δικό του, μοναδικό.
Δε θα ξεχάσω ποτέ το βράδυ εκείνο που τον ακολούθησα σε μια από τις «μοναχικές» εξόδους του και τον είδα με άλλον.
Έτρεμα σύγκορμη και τριγυρνούσα σαν το φάντασμα μέσα στη νύχτα χωρίς να ξέρω πού πηγαίνω. Με μάτια γεμάτα δάκρυα και μια ψυχή που σπαρταρούσε, γυρνούσα από τετράγωνο σε τετράγωνο. Μέτραγα τις στιγμές μου μαζί του, την αγάπη που ακόμα του έχω. Τι να πρωτομαζέψω;
Δεν είναι μια κατάσταση αναστρέψιμη. Αν πήγαινε με άλλη γυναίκα ίσως και να του το είχα συγχωρέσει, γιατί θα μπορούσαμε να συνυπάρξουμε ως ζευγάρι. Τώρα αυτή η πιθανότητα έχει εκμηδενιστεί.
Ένα μόνο μπορώ να πω. Να υποστηρίζουμε τις επιλογές μας όποιες και να είναι. Να μην το βάζουμε κάτω. Αν θέλει πάλη, να αντέχουμε, να παλεύουμε. Η ζωή θέλει κόπο και βάσανα, αλλά θέλει και χαρές.
Θέλω να είναι ευτυχισμένος. Όχι μόνο αυτός αλλά και κάθε άνθρωπος που έχει επιλέξει το φύλο του, την ταυτότητά του, την ουσία του. Δεν έχει νόημα να προδίδουμε τους γύρω μας, επειδή είμαστε δειλοί. Αν δεν μπορείς να στηρίξεις τον εαυτό σου, μη φορτώνεις το βάρος αυτό σε κάποιον άλλον. Ο καθένας κουβαλά το δικό του σταυρό.
Είμαστε ευτυχισμένοι όταν έχουμε αποδεχτεί τον εαυτό μας. Πρέπει να τον αποδεχόμαστε και να τον αγαπάμε έτσι όπως είναι.
Εγώ εδώ σας αφήνω. Δεν έχω άλλα να πω. Εύχομαι να μην έχει τύχει σε πολλούς. Καλή δύναμη και κουράγιο σε όσους έχουν βρεθεί σε αντίστοιχη κατάσταση. Να θυμάστε η ζωή θέλει κότσια. Εγώ έτσι παρηγορώ τον εαυτό μου και συνεχίζω. Προχωράω παρακάτω και θα προσπαθώ κάθε μέρα να γιατρέψω αυτή τη βαθιά πληγή που εκείνος μου άνοιξε.
Πάνω από όλα, όμως, ελπίζω σε μια καλύτερη κοινωνία που δε θα βάζει επιπλέον λιθαράκια στην ήδη μεγάλη πονηριά των ανθρώπων.
Συντάκτης: Κατερίνα Σκόνδρα
