Αυτός ο νους που τρέχει κι αυτή η σκέψη η άτιμη είναι αίτια καταστροφών.Μπορούν να σε φθείρουν και να χαλάνε τις στιγμές σου απλώς και μόνο επειδή προσκολλάνε σε λάθος πράγματα.
Κάποιες φορές λειτουργούν σαν το μηχανισμό του ρολογιού, έτσι θα ΄πρεπε δηλαδή να λειτουργούν, να πηγαίνουν μπροστά, να αποθηκεύουν το τώρα. Έλα μου ντε που τα γρανάζια παθαίνουν αμόκ και αρχίζουν να γυρνάνε προς τα πίσω.
Μα θα μου πεις, δε γίνεται να ξεχάσεις το παρελθόν. Σίγουρα όχι, αλλά εσύ αναπολείς. Ταξιδεύει ο νους σε μέρη περασμένα. Γυρνάει καρε-καρέ μια ασπρόμαυρη ταινία δράματος, ρομάντζου, θρίλερ, οτιδήποτε διαθέτει κανείς στις μνημονικές «ταινιοθήκες» του.
Αυτό το σιχαμένο παρελθόν κολλάει σαν βδέλλα ώρες ώρες κι ενώ κάνεις υπεράνθρωπες προσπάθειες δεν μπορείς να το αποχωριστείς. Ειδικά αν έχεις προχωρήσει παρακάτω σε μια νέα σχέση πολλά υποσχόμενη, είναι η στιγμή που οφείλεις επιτέλους να το αποχωριστείς και να το καταχωνιάσεις στα πιο απύθμενα βάθη του μυαλού σου.
Μα εσένα σε πιάνει αυτό το αντιδραστικό, το «γιατί να το περιθωριοποιήσω». Σου ξεφεύγει ενώ δεν το θες και κάνοντας απότομους ελιγμούς εμφανίζεται στιγμές που δεν πρέπει για να σου θυμίσει άλλες που δεν ανήκουν πια στο παρόν, όμως όλως τυχαίως μοιάζουν.
Μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Πολλοί από μας αναπολούμε το παρελθόν των σχέσεων μας και αρκετές από αυτές τις ιστορίες τις έχουμε διηγηθεί στο τωρινό ταίρι μας είτε ηθελημένα είτε επειδή δεν μπορούμε να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό. Ο καημένος/η, που δεν φταίει σε τίποτα να κάθεται να ακούει ανούσια πράγματα, κάθεται πολλές φορές και αφουγκράζεται, σκύβει και το κεφάλι. Ακόμα χειρότερα σε παρηγορεί, προσπαθώντας να σου δείξει με τη φτωχή αξιοπρέπεια που του έμεινε, ότι είναι εκεί. Είναι μαζί σου, δίπλα σου.
Εσύ δεν κρατιέσαι με τίποτα. Μέρη που έχεις κάτσει για φαγητό, σοκάκια που έχεις γυρίσει, φίλοι του παλιού συντρόφου, ιστορίες, όλα τα φέρνεις στο νου και τα πετάς πού και πού σαν αυτοσχέδιες μικρές βόμβες. Επειδή σου θύμισαν κάτι όμορφο, επειδή θεωρείς πως έχεις κάνει thug life, επειδή θες να κάνεις επίδειξη, επειδή σε τρώει μια ηλίθια αφέλεια. Χίλιες δυο δικαιολογίες ενός ταπεινωμένου υπέρμετρου εγωισμού.
Ας έρθουμε τώρα από την άλλη πλευρά. Αν δεν ήσουν τόσο τυφλωμένος από τον εγωπαθή νου σου, θα καταλάβαινες πόσο ταλαιπωρείς τον τωρινό σου σύντροφο. Δεν αντέχει να ακούει ότι όπου σε πάει έχεις πάει με άλλο ταίρι, ούτε και όσα έζησες μαζί του. Γεμίζει ερωτηματικά. Δεν μπορεί να καταλάβει αν τον εκτιμάς τελικά, αν πράγματι περνάς καλά μαζί του, αν σε γεμίζει ως οντότητα και σύντροφος ή απλώς καλύπτει τις αόρατες πληγές σου. Σίγουρα πάντως αυτές οι συμπεριφορές καταδεικνύουν ασέβεια.
Εσύ έχεις τα κολλήματά σου και καλά κάνεις. Η διαρκής αναπόληση του ένδοξου παρελθόντος σου, πρέπει να μείνει πίσω, ειδικά όταν γίνεται θέμα προς συζήτηση με ένα νέο, ερωτικό παρόν.
Μειώνεις τη δική σου προσωπικότητα, ποδοπατάς την αξιοπρέπειά σου. Στην τελική αν δεν σταματήσεις να το κάνεις, θα γίνει και η τωρινή σου σχέση παρελθόν. Μετά τι θα λες; Με παράτησε γιατί μιλούσα για τους πρώην;
Εφόσον το παρελθόν ακόμα σε απασχολεί, μείνε μόνος. Αν προχωράς παρακάτω αυτόματα σημαίνει: κλείνω ό,τι ανήκει σε αυτό σε ένα σεντούκι και δεν το ανοίγω κάθε τρεις και λίγο. Μόνο όταν είσαι μόνος μπορείς να αναπολείς. Τότε έχεις κάθε δικαίωμα κι ελευθερία να σκεφτείς, να θυμώσεις, να κλάψεις, να μιλήσεις. Οι φίλοι θα είναι κάπου εκεί συνήθως και θα σε ακούσουν.
Το παρελθόν δεν είναι παρόν. Είναι για να μένει πίσω μας. Υπάρχει στη μνήμη μόνο για να μας διδάσκει να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη, να ξέρουμε καλύτερα τι ζητάμε, μας διδάσκει για να αποκτούμε μαθήματα ζωής. Έτσι οφείλουμε να το χρησιμοποιούμε. Διαφορετικά θα πληγωνόμαστε συνέχεια, θα ξαναπέφτουμε στις ίδιες παγίδες και θα γεμίζουμε με μαύρο μελάνι την ψυχή μας.
Θες ακόμα να μιλάς γι αυτό;
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Σκόνδρα: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Κατερίνα Σκόνδρα
