Από όποια οπτική κι αν το δεις δεν υπάρχει ωραιότερη περίοδος απ’ τη φοιτητική ζωή. Αυτή η ξεγνοιασιά, η ελευθερία, η ξέφρενη καθημερινότητα, δε συγκρίνεται με τίποτα.
Οι τελειόφοιτοι του Λυκείου περιμένουν με ανυπομονησία πότε θα τελειώσουν με τις πανελλήνιες ,που ένα χρόνο τους τρώνε το μεδούλι, να γίνουν φοιτητές και να ηρεμήσουν. Το ιδανικό, βέβαια, είναι να περάσουν σε κάποια σχολή μακριά απ’ την πόλη τους, ώστε να αποφύγουν εντελώς τον έλεγχο των γονιών.
Κάποια στιγμή, όμως, όλα τα ωραία τελειώνουν. Πόσο θα ‘σαι φοιτητής; Οι περισσότερες σχολές έχουν κατά μέσο όρο διάρκεια φοίτησης τα τέσσερα χρόνια, με εξαίρεση τις ιατρικές και τις σχολές Πολυτεχνείου.
Εδώ έρχεται να ενταχθεί στο σύστημα ο «αιώνιος» φοιτητής. Τι εννοούμε με τον ορισμό; Ο τύπος: «δεν υπάρχει περίπτωση να το κουνήσω από ‘δω». Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι έχει επιμηκύνει τις σπουδές του (λέμε τώρα ότι σπουδάζει) από δυο χρόνια μέχρι να αρχίζει να βγάζει ρίζες.
Αχ, αυτοί οι έρημοι οι γονείς που πληρώνουν κι αναρωτιούνται πότε θα τελειώσει ο κανακάρης τους ή το «χρυσό» τους το κορίτσι από αυτές τις σπουδές που δεν τελειώνουν.
Και να σου οι δικαιολογίες: «ότι ένα μάθημα έμεινε ακόμα», «μην ανησυχείτε», «θα περάσω», «είναι πολύ δύσκολα, δε φταίω εγώ, ο καθηγητής είναι πολύ αυστηρός» και πάει λέγοντας το παραμύθι.
Η αλήθεια είναι μια: απλά δε θέλουν να ενταχθούν στην κοινωνία των ανέργων ή τέλος πάντων να αρχίσουν να αναζητούν εργασία κι ό,τι αυτό επακολουθεί. Αφού μια χαρά περνούν με τα έτοιμα των δικών τους κι εδώ που τα λέμε δεν έχουν κι απόλυτο άδικο. Αφού και να αποφοιτήσουν, το χαρτί του πτυχίου θα γίνει αφίσα και θα το καμαρώνουν να στολίζει τον τοίχο.
Εκτός αν είναι πολύ τυχεροί ή το κυνηγήσουν πάρα πολύ ώστε να κάνουν αυτό που σπούδασαν και να είναι κι οικονομικά ανεξάρτητοι. Λίγο δύσκολο αυτό το κατόρθωμα στις μέρες μας.
Δε λέμε βέβαια για εκείνους που παράλληλα εργάζονται. Αυτοί ,ναι μεν, μπορεί να θεωρούνται «αιώνιοι» φοιτητές, αλλά η ανάγκη τους έφερε σε αυτήν την κατάσταση. Αν ήταν στο χέρι τους θα είχαν τελειώσει τις σπουδές τους προ πολλού.
Μιλάμε για εκείνους που θέλουν να ξυπνούν το πρωί, δηλαδή το μεσημέρι, να πηγαίνουν για το καθιερωμένο καφεδάκι τους στην πλατεία όπου πια τους ξέρουν όλοι, μέχρι κι ο καθαριστής του Δήμου. Ύστερα να πηγαίνουν στο εστιατόριο της σχολής, να τρώνε δωρεάν μαγειρεμένο φαγητό πάλι με παρέα.
Είναι κι οι ατέλειωτες βόλτες, τα πειράγματα στο δρόμο, τα αστεία που τους κάνουν να γελούν δυνατά με την ψυχή τους. Είναι εκείνες οι μέρες που μαζεύονται όλοι μαζί σ’ ένα σπίτι, ψήνουν, πίνουν, χορεύουν και κανείς δεν τους κάνει παρατήρηση. Είναι κι οι άλλες, που μαζεύονται για ταινία και τελικά καταλήγουν να παίζουν χαρτιά ή να έχουν βγει έξω διασκεδάζοντας μέχρι το ξημέρωμα.
Το άλλο καλό είναι ότι γνωρίζουν συνεχώς κόσμο. Νέους φοιτητές που μόλις μαθαίνουν τα βασικά, τους εντάσσουν κι αυτούς στην παρέα. Τους μαθαίνουν τα μέρη, τα κατατόπια, τους καθηγητές, τι να προσέξουν. Γίνονται δηλαδή και μέντορες και τους αρέσει κατά βάθος.
Πολλοί από αυτούς τους αιώνιους φοιτητές κάνουν και πολύ καλές γνωριμίες. Μπορεί να καταφέρουν να αποκτήσουν μια καλή θέση μέσα στο πανεπιστήμιο. Μπορεί να κάνουν δημόσιες σχέσεις για να μαζεύουν κόσμο σε νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, να διοργανώνουν πάρτι, συναυλίες, εκδηλώσεις.
Ας μην ξεχνάμε ότι τους περισσότερους τους βρίσκουμε να αναμειγνύονται στα φοιτητικά κόμματα. Εκεί καταφέρνουν να μοιράζουν με το αζημίωτο φυσικά σημειώσεις και τις εργασίες τους. Δηλαδή, λίγο από ‘δω λίγο από ‘κει, δεν περνούν κι άσχημα. Τα βολεύουν και οικονομικά και κάνουν τη ζωή που όλοι θα ζηλεύαμε.
Γιατί λοιπόν να τους κατηγορούμε συνέχεια; Σίγουρα δεν είναι λύση μόνιμη να φοιτούν μέχρι το 2036, αλλά όπως και κάθε άνθρωπος αρέσκονται στην καλοπέραση. Η ζωή τους δεν είναι μίζερη, βαρετή, ρουτινιασμένη. Ζουν την κάθε τους στιγμή έντονα και νιώθουν το αίμα να κυλά στις φλέβες τους. Δεν έχουν γίνει ρομπότ όπως οι περισσότεροι λόγω μιας βαριάς καθημερινότητας γεμάτη άγχος και προβλήματα.
Εξάλλου κάποια στιγμή όσο και να ‘ναι αιώνιοι φοιτητές, θα ωριμάσουν και θα μπουν στον κόσμο των ενηλίκων. Θα κάνουν οικογένεια, παιδιά και θα έχουν τόσες και τόσες υποχρεώσεις. Ας γευτούν αυτήν την απόλαυση λίγο ακόμα. Τώρα οι γονείς που θυσιάζονται για να σπουδάζουν εκείνοι, δεν έχουν παρά να κάνουν υπομονή.
Κάποια στιγμή θα τελειώσουν. Κάποια…
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Σκόνδρα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Κατερίνα Σκόνδρα
