Αναρωτιέσαι πολλές φορές αν είσαι πραγματικά δυνατός. Είναι κάτι στιγμές της ζωής, αρκετές δηλαδή, που εκεί ακριβώς επιβεβαιώνεσαι αν έχεις δύναμη πραγματικά ή αυτοαναιρείσαι. Δεν είναι κατάντια να μην είσαι δυνατός. Κατάντια είναι να λες ψέματα στον εαυτό σου και συνάμα στους άλλους ότι μπορείς να τα καταφέρεις μόνος.
Μεγάλη κουβέντα αυτή. Σπάνια κάποιος τα καταφέρνει στις πολύ δύσκολες στιγμές μόνος. Πρέπει να έχει τόσο απόθεμα ευτυχίας μέσα του, να έχει τσακωθεί με το φόβο, την ανασφάλεια, το άγχος. Τέτοια αυτοπεποίθηση κερδίζεται μετά από χρόνια όταν έχεις ήδη ζήσει τόσα πολλά και δύσκολα. Άρα πάλι γυρνάμε στην αρχή.
Χρειάζεσαι, επομένως, ανθρώπους να σε στηρίζουν και να τους νιώθεις δίπλα σου. Οι άνθρωποι αυτοί είναι κυρίως η οικογένειά σου. Αυτή θα βγάλει για ‘σένα το φίδι από το λάκκο. Θα σε συμβουλέψει, θα σε κατευθύνει, θα σε μάθει να ξαναπατάς στα πόδια σου και θα σε αντέχει εφ’ όρου ζωής. Είναι οι πολύτιμοι άνθρωποί σου, ο χρυσός σου.
Η ζωή είναι άτιμη, όμως, και δεν τα φέρνει έτσι σ’ όλους. Κάνει αυτά τα ξαφνικά ζικ-ζακ κι εκεί που πίστευες πως την έχεις πάρει ευθεία και σωστά σε βγάζει σ’ αδιέξοδο. Δεν έχεις ιδέα όμως απ’ αδιέξοδα αν δεν έχεις βιώσει την απόρριψη από το ίδιο σου το οικογενειακό περιβάλλον.
Όσο και να διατυμπανίζετε ότι κανείς δεν είναι άξιος να κρίνει ένα γονέα, η αλήθεια είναι μία: δεν είναι όλοι άξιοι να γίνουν γονείς. Όχι γιατί η απόκτηση παιδιού ήρθε μια μέρα απροειδοποίητα. Καμία σχέση δεν έχει αυτό. Ίσα-ίσα, που ακόμα κι άνθρωποι που δεν είχαν πάρει απόφαση να κάνουν οικογένεια, έχουν καταφέρει να γίνουν εξαιρετικοί γονείς κι έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά με τα παιδιά τους.
Ο λόγος γίνεται για εκείνους τους ανθρώπους που δεν τα ‘χουν βρει ούτε με τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν ξέρουν να δίνουν αγάπη, έχουν πνιγεί στον εγωισμό τους κι έχουν χάσει το παιχνίδι με τη ζωή και τις αξίες της προ πολλού. Αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Κάνουν παιδιά κι ύστερα τα βάζουν κι αυτά να υποφέρουν για όσα δεν έχουν μέσα τους. Όλα τα ελαττώματά τους, τα ψυχολογικά τους, ό,τι αρνητικό έχουν, τα ξεσπούν πάνω στα παιδιά τους.
Βγάζουν από την ψυχή τους τα πάθη τους κι εξαναγκάζουν με τον πιο άσχημο κι ύπουλο τρόπο τα παιδιά τους να ζουν στη μιζέρια, αποκόβοντάς τους απ’ όσα έχουν ανάγκη να ζήσουν: ευτυχισμένες στιγμές, αγάπη, θαλπωρή, στήριγμα, αγκαλιά. Ο άνθρωπος που μεγαλώνει κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν έχει άλλη επιλογή απ’ το να κάνει υπομονή κι όταν αισθανθεί έτοιμος να πάρει την απόφαση και να φύγει μακριά απ’ το πατρικό του.
Όταν οι δικοί σου άνθρωποι, που τελικά μόνο δικοί σου δεν είναι, σου κλείνουν την πόρτα, τότε αναγκάζεσαι να τα βγάλεις πέρα με τις δικές σου δυνάμεις. Τότε πραγματικά είσαι μόνος, γιατί αν σου συμβεί οτιδήποτε, απ’ το πιο μικρό, όπως να ξεμείνεις από χρήματα ή να μην έχεις έναν ώμο να κλάψεις, δε θα τρέξεις κατευθείαν στους γονείς. Θα κάτσεις και θα βρεις άλλες λύσεις. Σωστές, λάθος, δεν έχει σημασία, αφού δεν είναι κανείς εκεί να σου δώσει ένα χέρι βοήθειας.
Συνήθως, όμως, όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια απελπιστική κατάσταση, υπάρχουν οι φίλοι. Άνθρωποι που δεν έχουν οικογενειακό στήριγμα, καταφέρνουν να ξεχωρίζουν άλλους ανθρώπους και τους διαλέγουν πολύ προσεκτικά ως συμμάχους τους. Επειδή ακριβώς δεν έχουν την πολυτέλεια να κάνουν απλά παρέες για διασκέδαση και να αναλώνονται σε ένα σωρό γνωριμίες, ανοίγονται επιλεκτικά και κρατούν στο πλάι τους μόνο όσους αξίζει να μοιραστούν τα δύσκολα μαζί τους. Έτσι έμαθαν να ζουν ούτως ή άλλως.
Δύναμη ψυχής πρέπει να ‘χεις για να σταθείς στα δικά σου πόδια και να ζήσεις αξιοπρεπώς αποφεύγοντας, όπως ο διάβολος το λιβάνι, τα λάθη που έκαναν οι δικοί σου σε ‘σένα. Δεν έχεις την επιλογή να πέσεις ψυχολογικά κι αν το πάθεις θα φας χαστούκι απ’ την καθημερινότητά σου και θα σηκωθείς.
Μπορεί να μην έχεις τις απολαύσεις που έχουν οι συνομήλικοί σου, όπως να ασχοληθείς με το χόμπι που τόσο σου αρέσει ή τα ταξίδια που τόσο πολύ περιμένεις. Μπορεί να μην εκπληρωθούν όλα σου τα όνειρα, όμως καταφέρνεις κι επιβιώνεις κι αυτό είναι το μεγαλύτερο βραβείο της αξιοσύνης σου.
Εξάλλου κανείς δε ζει στην τελική όλα όσα ονειρεύεται. Αφού, απ’ τη φύση του ο άνθρωπος είναι άπληστος. Όσα του δίνεις, τόσα πιο πολλά θέλει. Εσένα, βέβαια, σου στερήθηκαν τα πιο σημαντικά, όμως εδώ είναι η ζωή, μάθε στα χέρια σου και στην καρδιά σου να τα αποκτήσουν από ‘δω και στο εξής. Πείσμωσε και φτιάξε έτσι τη ζωή σου ώστε να ζήσεις όσα σου στέρησαν. Πίστεψέ με θα τη βρεις την άκρη του νήματος και μόνο νικητής θα βγεις.
Να σου πω, καλύτερα που αντιμετώπισες τις δυσκολίες απ’ την αρχή. Τώρα έχεις μια ωριμότητα τέτοια ώστε να είσαι έτοιμος για ακόμα περισσότερες μάχες. Κι αν ισχύει αυτό που είπε ο Ευριπίδης, ότι: «αν αφαιρέσεις την περίοδο που ζεις δυστυχισμένα, τότε σου μένει ένα πολύ μικρό κομμάτι ευτυχίας», να ξέρεις πως αυτή την ευτυχία τη δημιούργησες εσύ με τις δικές σου δυνάμεις.
Αν λοιπόν έμαθες να σου κλείνουν την πόρτα αυτοί που πίστευες για δικούς σου ανθρώπους, το μάθημα που πήρες είναι να ανοίξεις άλλες τόσες, γιατί κατάφερες το πιο σπάνιο: να είσαι δυνατός μόνος. Κατά βάθος, βέβαια, δεν είσαι και τόσο μόνος. Έχει και όμορφες εκπλήξεις πιο κάτω, σύντροφοι ζωής λέγονται, για κοίτα καλύτερα. Είναι το δώρο σου για όσα τράβηξες.
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Σκόνδρα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Κατερίνα Σκόνδρα
