Δεν εξαφανιζόμαστε απ’ τον κύκλο μας χωρίς εξηγήσεις

Σου ‘χει τύχει ποτέ να σου πέφτουν μαζεμένες τόσες εκκρεμότητες, ευθύνες κι υποχρεώσεις, που να νιώθεις το άγχος να σε κυριεύει σε βαθμό που να μην μπορείς πια να σκεφτείς καθαρά; Δουλειά, σχολή, οικογένεια –κι ό,τι αυτή συνεπάγεται– σχέση, φίλοι και γνωστοί, μικρές ή μεγάλες αγγαρείες, τις οποίες είχες δεχθεί μετά χαράς όταν τις πρωτάκουσες, όμως τώρα μετανιώνεις οικτρά;

Νομίζω θα οικειοποιηθούμε όλοι όλες ή έστω κάποιες από αυτές τις καταστάσεις. Οι περισσότεροι, τουλάχιστον, κάποια στιγμή υποτιμήσαμε μία φαινομενικά δύσκολη κατάσταση, ή απλά υπερτιμήσαμε τις δυνάμεις μας, κι έπειτα ανακαλύψαμε ότι έπρεπε να μην έχουμε δεσμευθεί τόσο για να μην απογοητεύσουμε κανέναν -κυρίως τον εαυτό μας, που μέσα σ’ όλο αυτόν τον χαμό κινδυνεύει να αποδειχθεί κατώτερος των περιστάσεων.

Θες να εξυπηρετήσεις τη μαμά σου σε μια δουλειά της ή να βοηθήσεις τον αδερφό σου σε ένα πρόβλημά του, όταν ταυτόχρονα έχεις να φέρεις εις πέρας χίλια δυο άλλα πράγματα, με τα deadline να σε πιέζουν όλο και πιο πολύ. Το αποτέλεσμα; Όχι απλώς να μην είσαι όσο παραγωγικός θα ήθελες αλλά να πανικοβάλλεσαι και μόνο στη σκέψη ότι έχεις να κάνεις τόσα, ψάχνοντας για λίγη ασφάλεια σε στιγμές απόλυτης –ενοχικής– αδράνειας.

Βέβαια, όσο πιο σύντομα συνειδητοποιήσουμε πως όλο αυτό το χάος είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας και δύσκολα μπορούμε να το αποφύγουμε, τόσο λιγότερο θα μας κυριεύει πανικός κάθε φορά που μας συμβαίνει. Επομένως, η δική μας συμπεριφορά σε τέτοιες καταστάσεις διαμορφώνεται όσο περισσότερο εξοικειωνόμαστε κι εμείς με αυτές.

Ποια, όμως, αντιμετώπιση είναι καλό να υιοθετούν όσοι βρίσκονται γύρω μας σε τέτοιες καταστάσεις; Σίγουρα μπορεί να μην είμαστε κι η καλύτερη παρέα σε τέτοιες στρεσογόνες φάσεις της ζωής μας, όμως είναι ωραίο να απομονωνόμαστε από κοντινά μας άτομα, να κρατάμε αποστάσεις απ’ τον κύκλο μας ή να αποφεύγουμε συνειδητά συναντήσεις για να μην τους γινόμαστε βάρος;

Το πώς ο καθένας μας αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις και τι απαιτήσεις έχει απ’ τον περίγυρό του είναι μάλλον αρκετά υποκειμενικό. Ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά κι απαιτεί και διαφορετικά απ’ τους κοντινούς του ανθρώπους, αναλόγως της σχέσης τους, των εμπειριών και του παρελθόντος τους.

Το μόνο σίγουρο είναι πως πρέπει να ‘μαστε ειλικρινείς απέναντι σε αυτούς που αγαπάμε, για να μην τους στενοχωρήσουμε ή κι απογοητεύσουμε. Ακόμα κι αν μία άσχημη φάση περάσει κι ακόμα κι αν είναι παραπάνω από σίγουρο πως θα τα βρούμε έπειτα, ας κρατήσουμε το γνωστό ρητό «οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους» στο μυαλό μας κι ας είμαστε ξεκάθαροι για τις ανάγκες μας και τον χρόνο που χρειαζόμαστε την κάθε δεδομένη στιγμή.