Πέρασε μεν, δεν ξεχάστηκε δε

Όσοι από εμάς έχουμε περάσει τις ηλικίες των 22 και 23, με πόση λεπτομέρεια θυμόμαστε πλέον τις σχέσεις που είχαμε στην εφηβεία μας; Σίγουρα υπάρχουν αποθηκευμένες στο μυαλό μας, όμως αποτελούν σημείο αναφοράς για το παρόν μας και τις συνοδεύει ένα «τι θυμήθηκες τώρα»;

Όλοι ανεξαιρέτως έχουμε ζήσει μια καψούρα στην ηλικία των 16 και 17. Είτε αυτό ήταν σχέση, είτε φλερτ, είτε μονόπλευρος έρωτας. Πάντως αν ερωτηθούμε τι έχουμε να θυμόμαστε από αυτές τις αθώες ηλικίες, είναι σίγουρο πως θα έχουμε να διηγηθούμε κάτι που σίγουρα ήταν όμορφο και σε σημεία επίπονο. Όλοι έχουμε κάτι να μας τσούζει. Το θέμα είναι κατά πόσο μας τσούζει ακόμα και στο τώρα και κατά ποιο βαθμό το έχουμε αφήσει να επηρεάσει τη ζωή μας.

Συνήθως, σκεπτόμενοι τις σχέσεις που είχαμε στα 16 μας, σπανίως θυμόμαστε οικειοθελώς τρομερές λεπτομέρειες της σχέσης παρά μόνο αν ανατρέξουμε για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Με άλλα λόγια, βρίσκονται βαθιά θαμμένες στο παρελθόν και πλέον, ακόμα κι αν κάποιος μας τις θυμίσει, είναι πιο δύσκολο να μας στενοχωρήσουν. Διότι ο χρόνος σε κάνει να βλέπεις πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Αυτό που σε κάποια μικρότερη ηλικία σου προκαλούσε λύπη, τώρα πια δεν σου προκαλεί τίποτα αρνητικό (ίσως νοσταλγία) διότι μαζί με την κατάσταση, έχουμε ωριμάσει και εμείς. Ξέρουμε πως ό,τι κι αν μας πλήγωσε τότε, μας δίδαξε και κάτι και πλέον είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και των άλλων. Δεν είναι λόγος λοιπόν να χαιρόμαστε που κάποιες κακές καταστάσεις του παρελθόντος υπήρξαν; Σίγουρα πονέσαμε τότε, όμως τώρα είναι πολύ όμορφο που έχουμε την ικανότητα να αξιολογήσουμε το τι συνέβη και να το δούμε με άλλη ματιά.

Βέβαια, έχοντας όλα αυτά υπ΄ όψιν, γίνεται να πούμε περασμένα ξεχασμένα σ’ αυτές τις σχέσεις; Γίνεται να μπορέσουμε να συγχωρέσουμε τους ανθρώπους που μας έβλαψαν, ή αν μάλλον, γίνεται να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας;

Εάν έχουμε προχωρήσει σημαντικά και έχουμε κάνει βήματα προς τη βελτίωσή μας, τότε ίσως να μπορούσαμε να πούμε κάτι τέτοιο. Όσες περισσότερες εμπειρίες συλλέγουμε κι όσους περισσότερους ανθρώπους γνωρίζουμε, τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε σημαντικά από τις παλιές μας σχέσεις. Με αυτόν τον τρόπο, μας είναι πιο εύκολο να αποκολληθούμε από τις κακές αναμνήσεις, να συγχωρέσουμε τον άλλο μα και τον εαυτό μας και τέλος, να φερθούμε με αξιοπρέπεια και ευγένεια αν η ζωή μας φέρει ξανά κοντά. Δεν είναι κι αδύνατο να ξανασυναντηθούμε με κάποια παλιά μας σχέση. Όταν βρεθούμε λοιπόν, πώς θα συμπεριφερθούμε; Ανάλογα με το πόσο έχουμε βελτιωθεί, θα υπάρξει και ανάλογη αντίδραση.

Ένα άλλο ερώτημα είναι εάν αυτές οι σχέσεις μας έχουν κάποια θέση στη ζωή μας τώρα, έτσι όπως είναι. Όχι ερωτικές σχέσεις, αλλά φιλικές. Μπορούμε να είμαστε φίλοι με παλιές μας σχέσεις; Υπάρχουν κριτήρια που αν τα πληροί ο άλλος μπορεί να έχει θέση; Υπάρχει κάποια γραμμή που αν την περάσουμε, είναι όλα περασμένα ξεχασμένα;

Ίσως δεν έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες πολιτισμένες σχέσεις πρώην, παρ΄ όλ’ αυτά υπάρχουν άνθρωποι που, έχοντας αλλάξει με την πάροδο των χρόνων, μπορούν να δουν πλέον τα θετικά που έχουν αποκομίσει από τη σχέση και να αναγνωρίσουν τα θετικά στοιχεία ενός ανθρώπου που πιθανόν να μην έχει και καμία σχέση με το άτομο που ήταν πριν χρόνια.  Γιατί και σε εκείνο το άτομο έχουν παρουσιαστεί νέες ευκαιρίες και έχει ωριμάσει από τις εμπειρίες. Επομένως, ίσως το να διατηρείς σχέσεις (ή και φιλίες) με άτομα που κάποτε υπήρξες μαζί να είναι ένα δείγμα πως έχεις ωριμάσει ως άνθρωπος, έχεις αποδεχθεί το παρελθόν και έχεις επιλέξει να κρατήσεις τα θετικά στοιχεία κάποιου που κάποτε σου έδειξε και τα αρνητικά του. Όταν λοιπόν, το παρελθόν σου χτυπάει την πόρτα, μπορεί και να είναι για καλό!