Στιγμές που παγώνουν τον χρόνο

Υπάρχουν στιγμές που τα κύματα των συναισθημάτων σου είναι θηριώδη κι η όψη τους σε τρομάζει. Δεν μπορείς να εκφράσεις με λέξεις ό,τι θες να πεις. Νιώθεις να σε παίρνει το κύμα, όμως δε βρίσκεσαι μέσα στο νερό. Δε βρίσκεσαι κάτω απ’ αυτό. Βρίσκεσαι στο πιο ψηλό του σημείο. Σε ανυψώνει μέχρι να ακουμπήσεις τον ουρανό.

Κι είναι ευχή για κάθε άνθρωπο που πατάει πάνω στη Γη αυτή τη στιγμή να ζήσει τέτοιες στιγμές. Γιατί αυτές οι μικρές στιγμές είναι ταυτόχρονα κι οι μεγαλύτερες της ζωής μας. Είναι οι στιγμές που δεν ξέρεις τον λόγο για τον οποίο ζεις, όμως ξέρεις γιατί αξίζει να ζεις. Για την ικανότητα του σώματος και του μυαλού σου να συλλάβουν την τρομερή ένταση τέτοιων συναισθημάτων.

Είναι οι στιγμές που νιώθεις πως ο κόσμος γύρω σου δεν υπάρχει, δεν κουνιέται, δε ζει, δε συνεχίζει, δε σκέφτεται. Η σκέψη σου αιωρείται, χάνεις την αίσθηση του χρόνου, της ώρας, του καιρού, των ανθρώπων και των τοίχων που σε περιβάλλουν. Νιώθεις σαν να βρίσκεσαι παντού και πουθενά. Ξαφνικά τα πάντα χάνονται, σπάνε και στροβιλίζονται γύρω σου με έναν τόσο κομψό τρόπο, που παίρνουν το χρώμα της άμμου, και δεν προκαλείται χάος.

Ξαφνικά, οι ανησυχίες και τα προβλήματα που βασάνιζαν το μυαλό σου γίνονται θρύψαλα και σκορπίζονται στο αχανές σύμπαν που μας περιβάλλει και λέγεται «κόσμος». Τρέχουν και σταματάνε ανάλογα με το πόσο γρήγορα ονειρευόμαστε κι ανοιγοκλείνουμε τις βλεφαρίδες μας. Ανάλογα με το πόσο γρήγορα τρέχουμε στα όνειρά μας.

Κι επικρατεί ηρεμία. Νηνεμία ψυχής. Πραότητα συναισθημάτων κι αγαλλίαση του νου. Τίποτα πέρα απ’ το περίγραμμα του κορμιού σου δεν μπορεί να σου αποσπάσει την προσοχή. Δηλώνεις το παρόν στη μέρα, στην ώρα, στο λεπτό και στο δευτερόλεπτο. Το μόνο που κάνει τα γρανάζια του μυαλού σου να κουνιούνται είναι η αναπνοή σου, η δική σου κι εκείνου που βρίσκεται δίπλα σου. Δεν υπάρχει τίποτα που βάζεις μέσα για επεξεργασία και δε θέλει καμία προσπάθεια. Θέλει απλώς να ‘σαι παρών/παρούσα στη ζωή σου.

Το σώμα σου ελαφραίνει, είναι άυλο, σαν να μην υπάρχει βαρύτητα. Νιώθεις πως μέσα σου καίγεσαι και βράζεις, όχι όμως από πράξεις και σκέψεις μα απ’ τη ζωντάνια της ύπαρξής σας. Επειδή νιώθεις και νιώθεις να νιώθει. Επειδή μοιράζεστε την ίδια πραγματικότητα με τον ίδιο τρόπο και την αντίστοιχη ένταση. Επειδή δε χρειάζεται να περιγράψετε το τι βλέπετε μπροστά σας, διότι δεν υπάρχει, κι –αντιθέτως– αυτό που ζείτε, το νιώθετε. Επειδή τα αφτιά, τα ρουθούνια, τα μάτια, το στόμα σου σφύζουν από ευτυχία και δεν υπάρχει αρκετός χώρος να συσσωρευτεί το συναίσθημα. Επειδή δεν αισθάνεσαι τα χέρια, τα πόδια και το κορμί σου απ’ την ένταση των στιγμών.

Γιατί η ζωή είναι στιγμές. Και κάνει μεγάλο λάθος όποιος νομίζει πως η ευτυχία κι η χαρά είναι συναισθήματα που μετριούνται ποσοτικά και που διαρκούν για πάνω από μερικά δευτερόλεπτα. Όποιος μπορέσει να συνειδητοποιήσει αυτό, μπορεί να νιώσει την απόλυτη αφοσίωση στις μικρές μας στιγμές. Και στη διάρκεια αυτών των στιγμών, κλειδώνεις όμορφα την ύπαρξή σου και παγώνεις τον χρόνο.