Γιατί η πρόταση να ‘ναι αυστηρά αντρική υπόθεση;

Αισθάνεσαι πως ήρθε η ώρα να κάνετε το μεγάλο βήμα. Είστε κι οι δύο έτοιμοι να επισημοποιήσετε τη σχέση σας. Σίγουροι για τον σύντροφό σας, την αγάπη σας και τον εαυτό σας. Ο καθένας με την καριέρα του και τα ενδιαφέροντά του, στέκεστε γερά στα πόδια σας κι είστε πλέον αποφασισμένοι να ανεβείτε μαζί τα σκαλοπάτια της εκκλησίας (ή του δημαρχείου) ενώ σας ραίνουν ρύζι φίλοι και συγγενείς.

Τέλεια και με το καλό, αλλά πριν αρχίσουμε να κοιτάμε για γαμπριάτικα και νυφικά, ποιος θα κάνει την πρόταση, οέο; Ποιος θα πάρει την ευθύνη της εισήγησης ή το βάρος της απόρριψης;

Η παράδοση θέλει τον κύριο να αγοράσει ένα ακριβό δακτυλίδι με διαμάντι, να κλείσει τραπέζι σ’ ένα πολυτελές εστιατόριο και να πάει εκεί την αγαπημένη του. Καλοντυμένοι κι οι δύο, αφού δειπνήσουν με σαμπάνια, θα σηκωθεί εκείνος, θα γονατίσει μπροστά της ανοίγοντας το κουτάκι με το μονόπετρο και θα ξεστομίσει την πολυπόθητη πρόταση: «Θα με παντρευτείς;» Συγκινημένη εκείνη, θα βάλει το χέρι στο στόμα για να μη φωνάξει από ευτυχία και με δάκρυα στα μάτια θα πει: «Ναι..! Θα σε παντρευτώ!». Τότε ο κύριος θα της περάσει το δακτυλίδι στο χέρι και θα σηκωθεί να τη φιλήσει με μια απερίγραπτη χαρά να διαγράφεται στο πρόσωπό του, ενώ οι θαμώνες του εστιατορίου θα χειροκροτάνε χαμογελαστοί. Εμ… Οκ, αυτό ακούγεται λίγο σαν σκηνή από άρλεκιν.

Εν έτει 2019, που η ισότητα των δύο φύλων είναι πλέον μία πραγματικότητα –κι όποτε αυτό ξεχνιέται και τα πράγματα γίνονται δύσκολα κι άδικα, διεκδικείται–, γιατί να πρέπει αυστηρά ο άντρας να κάνει την πρόταση γάμου; Δεν μπορεί μια γυναίκα που δηλώνει κι είναι ανεξάρτητη, ισάξια κι ισότιμη μ’ έναν άντρα, που έχει την καριέρα της, τα ενδιαφέροντά της, την παρέα της, ν’ αποφασίσει να αναλάβει αυτό τον ρόλο και να ζητήσει απ’ τον καλό της να παντρευτούν;

Παλιότερα ίσως ο άντρας να θεωρείτο ο κυνηγός, ο στυλοβάτης της σχέσης, άρα κι ο πιο δυνατός κι ο πιο τολμηρός. Σήμερα, όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οι γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα κι υποχρεώσεις με τους άντρες. Οπότε, γιατί μια κυρία δεν μπορεί να πάρει την πρωτοβουλία και να κάνει εκείνη την πρόταση γάμου; Τον καλεί, λοιπόν, για ποτό στο αγαπημένο τους μπαράκι και του λέει πολύ όμορφα και κομψά: «Τι θα ‘λεγες να παντρευτούμε;».

Μία άλλη σκέψη είναι ότι οι άντρες ανέκαθεν θεωρούνταν πιο ψύχραιμοι στις χυλόπιτες, ότι δηλαδή μια αρνητική απάντηση δε θα τους επηρέαζε τόσο όσο τις γυναίκες (αυτό, βέβαια, δεν αποδείχτηκε ποτέ). Άρα, αν η πρόταση γάμου πέσει στο κενό, ο κύριος θα παραμείνει χαλαρός και θα πει: «Δεν τρέχει τίποτα, πάμε παρακάτω» και θα τελειώσει εκεί το στόρι. Αλλά ούτε αυτό ισχύει. Το στερεότυπο που θέλει τους άντρες αναίσθητους έχει παύσει και, ναι, προφανώς και δικαιούνται να στεναχωρηθούν, να κλάψουν, να τους πάρει από κάτω.

Άρα το κλισέ «ο κύριος πρέπει να κάνει την πρόταση γάμου, γονατίζοντας μπροστά στην κυρία» καταργείται ανεπιστρεπτί. Έχουμε πλέον ακούσει για πραγματικά ευρηματικές και πρωτότυπες προτάσεις γάμου: Κάποιος έφτασε με κότερο στη μαρίνα όπου η καλή του καθόταν για καφέ με μια φίλη της, κι ένα τεράστιο πανό στο κότερο έγραφε: «Θα με παντρευτείς;»,  ένας άλλος έκανε κατάδυση, όταν ήταν μαζί στην παραλία και ψάρεψε ένα κοχύλι που είχε μέσα το μονόπετρο για να της το προσφέρει, κάποιος έκανε πρόταση στην κοπέλα του ζητώντας από ένα διάσημο τραγουδιστή να την καλέσει στην πίστα, κι ένα σωρό άλλες περιπτώσεις αντρών που είχαν όμορφες και πρωτότυπες ιδέες για να ξεστομίσουν τη μεγάλη πρόταση. Δε χρειάστηκε να γονατίσει κανένας μπροστά στον άλλο, δηλώνοντας άραγε τι; Υποταγή; Χμ, δε νομίζω. Η αγάπη που δένει ένα ζευγάρι πρέπει να είναι ελεύθερη, δε χωρά υποταγή, ούτε εξουσία.

Αφού έχουμε ξεπεράσει το κλισέ “bend the knee” για τους κυρίους, έφτασε ίσως η εποχή για τις κυρίες να σκεφτούν ότι θα πρέπει να πάψουν να το παίζουν πριγκίπισσες στο μπαλκόνι και να περιμένουν απ’ τον καλό τους να πάρει την απόφαση για το επόμενο βήμα. Ας το τολμήσουν οι ίδιες. Ας πάρουν οι ίδιες το ρίσκο της απόρριψης  ή την ευθύνη του γάμου. Ισότητα στην εργασία, στη μισθοδοσία, στην ψήφο, παντού προφανώς. Γιατί όχι κι εδώ;