Οι φίλοι που μας έχουν μονίμως στα αζήτητα

Η ισορροπία ίσως είναι η βασικότερη προϋπόθεση για να διατηρηθεί μία φιλική σχέση. Μπορεί να μη ζυγίζουμε πόσα δίνει ο ένας και πόσα ο άλλος, αλλά μια γενικότερη εικόνα θα πρέπει να περιλαμβάνει αμοιβαία αγάπη και συμπαράσταση. Η φιλικότητα, η ευγένεια κι η διάθεση του χρόνου προσφέρονται απλόχερα απ’ τους φίλους.

Τι γίνεται, όμως, όταν μόνο ο ένας ψάχνει τον άλλο; Τι σημαίνει όταν μόνο ο ένας θα πάρει τηλέφωνο ή θα στείλει μήνυμα για να δει τι κάνει ο φίλος του ή για να κανονίσουν να βγουν; Ο άλλος διατηρεί μια σχεδόν ουδέτερη στάση, χωρίς να κάνει τον κόπο να ψάξει τον φίλο του, όμως όταν θα μιλήσουν ή θα συναντηθούν, φέρεται πολύ φιλικά κι ευγενικά, σαν να μην τρέχει τίποτα.

Καταντά εκνευριστικό και κουραστικό να ‘σαι εσύ πάντα εκείνος που θα ψάξει τον άλλο. Λες και μόνο εσύ έχεις την έννοια του φίλου σου αν είναι καλά, πώς περνά, λες και μόνο εσύ έχεις την ανάγκη να συναντηθείτε και να τα πείτε. Οι φιλικές σχέσεις δε δημιουργούνται για την απλή κοινωνικοποίηση, αλλά για να υπηρετήσουν κάτι πιο ουσιαστικό και πιο βαθύ. Όταν σ’ αυτή τη σχέση μόνο εσύ τροφοδοτείς κι ενισχύεις τον λόγο ύπαρξής της, θα καταφέρει, άραγε, να επιβιώσει; Με λίγα λόγια, θα μείνεις σ’ αυτή τη φιλία ή θα αποχωρήσεις χωρίς τύψεις; Και το εύλογο ερώτημα: Αν αποφασίσεις να την κάνεις, ο φίλος σου θα σε ψάξει ή θα παραμείνεις για εκείνον στα αζήτητα, όπως ήσουν τόσο καιρό;

Ίσως αυτή η συμπεριφορά να πηγάζει από μεγάλο εγωισμό. Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι δεν πρέπει οι ίδιοι να κάνουν τίποτα για τους άλλους, λες κι ο κόσμος τους οφείλει την αμέριστη προσοχή του. Ίσως κάποιων να ‘ναι απλά ο χαρακτήρας τους τέτοιος που να μη σκέφτονται ότι θα πρέπει να ‘χουν έναν πιο δραστήριο ρόλο στις σχέσεις τους και γι’ αυτό να φαίνονται αδιάφοροι. Ίσως κάποιοι να ‘ναι ντροπαλοί. Ή ίσως όλα τα πιο πάνω να ‘ναι απλές δικαιολογίες.

Αυτές οι ανισόρροπες φιλικές σχέσεις μπορεί να ‘ναι γεμάτες αγάπη και κατανόηση, όταν βρίσκεστε κι όταν μιλάτε, πάντα όμως με δική σου πρωτοβουλία. Σκέφτεσαι ότι οι άνθρωποι έχουν τρεχάματα, δουλεύουν πολύ, έχουν πολλές υποχρεώσεις. Κι εσύ έχεις ένα τεράστιο to do list, όμως βρίσκεις πέντε λεπτά να κάνεις ένα τηλεφώνημα ή να στείλεις ένα μήνυμα. Επίσης θέλεις και κάνεις χώρο στο πρόγραμμά σου για να δεις το φιλαράκι σου. Ουπς, να η μαγική λέξη: Θέλεις.

Εύκολα μπορείς να καταλήξεις ότι ο φίλος σου δε θέλει να σε κάνει παρέα. Δε σε θεωρεί και τόσο σημαντικό κομμάτι της ζωής του, δεν αισθάνεται ότι σε χρειάζεται, δεν του είσαι απαραίτητος και γι’ αυτό, άλλωστε, δεν είσαι και προτεραιότητα. Από ευγένεια και λεπτότητα απαντάει το τηλέφωνο ή το μήνυμα, βγαίνει μαζί σου όταν δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει κι αν θα τον ψάξεις ή δε θα τον ψάξεις, δεν του κάνει και μεγάλη διαφορά.

Τα βάζεις κάτω και τα ζυγίζεις. Ναι, τόσο καιρό δε μέτραγες πόσα έδωσες εσύ και πόσα ο άλλος, όμως ήρθε η ώρα να το κάνεις. Στην τελική, οι φιλίες δεν πρέπει να δημιουργούν ούτε άγχος ούτε δεύτερες σκέψεις. Είναι διαδικασίες όμορφες και χαλαρές για να μας κάνουν να χαιρόμαστε τη ζωή, να ‘χουμε συνοδοιπόρους άτομα με τα οποία επικοινωνούμε, που βλέπουμε τις καταστάσεις με παρόμοιο τρόπο κι αλληλοσυμπληρωνόμαστε.

Μία καλή λύση είναι να το κουβεντιάσεις με τον άλλο. Να θέσεις το ζήτημα επί τάπητος και να εκφράσεις αυτό που ‘χεις παρατηρήσει, όχι με αυστηρό ύφος ή προσάπτοντας κατηγορίες αλλά με την απορία του γιατί συμβαίνει αυτό το πράγμα. Μπορεί να λάβεις κάποια λογική εξήγηση που να ξεκαθαρίζει το τοπίο. Στην τελική, οι ειλικρινείς κουβέντες είναι πάντα η πιο σωστή οδός για υγιείς σχέσεις με γερά θεμέλια.

Αν αποφασίσεις να ακούσεις και την άλλη πλευρά, μπορεί να ανακαλύψεις μια διαφορετική οπτική που να ξεδιαλύνει τη θολούρα της κατάστασης. Ή να βρεθείς μπροστά σ’ ένα δίλημμα: Να παραμείνεις σ’ αυτή τη φιλία έτσι όπως είναι και να δεχθείς ότι πάντα εσύ θα ψάχνεις τον άλλον ή να αποχωρήσεις με ευγένεια κι αξιοπρέπεια; Είναι ωραίο να κάνουμε θυσίες για εκείνους που αγαπάμε, αλλά για να διατηρηθεί μία φιλία χρειάζεται προσπάθεια κι απ’ τις δύο πλευρές.