Στη σχέση με μουσικό είστε τρεις∙ εσείς και το πεντάγραμμο

Περιμένεις υπομονετικά να γυρίσει απ’ την πρόβα η οποία θα κρατούσε «το πολύ ένα δίωρο», αλλά έχουν ήδη περάσει τρεισήμισι ώρες κι ακόμα να φανεί. Είχατε προγραμματίσει να πάτε για φαγητό, σχέδιο που μάλλον ακυρώνεται για ακόμα μια φορά.

Είναι, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι που αφοσιώθηκαν στη μουσική ψυχή τε και σώματι. Περπατάνε και σκέφτονται νότες, συγχορδίες, τον επόμενο ενισχυτή που θα πρέπει ν’ αγοράσουν ή το μοντέρνο πετάλι για την κιθάρα. Συναναστρέφονται κόσμο, αλλά δεν είναι ποτέ εκατό τοις εκατό παρόντες. Σχεδόν πάντα το μυαλό τους ταξιδεύει αλλού∙ συνθέτει νέα μουσική, τελειοποιεί ένα δύσκολο απόσπασμα στο πιάνο, προγραμματίζει το επόμενο live, αναλύει το νέο κομμάτι της Vanessa Mae στο βιολί.

Εσύ προσπαθείς να ‘σαι υποστηρικτής όλης αυτής της δημιουργικής ενασχόλησης, αλλά δεν είναι πάντα τόσο εύκολο. Οι δικές σου ανάγκες ίσως να περιθωριοποιούνται ή να έρχονται δεύτερες. Είναι πιο σημαντική η πρόβα πριν την παράσταση απ’ το άγχος που σου προκαλεί το αφεντικό στη δουλειά. Έχει μεγαλύτερη σημασία η ραδιοφωνική συνέντευξη που θα δώσει για να προωθήσει τα νέα μουσικά κομμάτια παρά το ότι εσύ δε σχολάς ποτέ στην ώρα σου.

Πολλές φορές έρχεται για ύπνο την ώρα που εσύ ξυπνάς για να ετοιμαστείς για τη δουλειά. Η μέρα σου αρχίζει με μια καλημέρα και μια καληνύχτα ταυτόχρονα. Οι μόνες κοινές σας ώρες είναι συνήθως αργά το απόγευμα, αν δεν έχει πρόβα για κάποιο live ή sound check για το ίδιο βράδυ. Τότε μπορείτε να αράξετε, να πιείτε καφέ και να συζητήσετε όπως κάνουν όλα τα ζευγάρια. Ή μήπως όχι;

Η θεματολογία καταλήγει και πάλι στη μουσική. Σου δείχνει στο διαδίκτυο το νέο στούντιο που θα ήθελε να γίνει η επόμενη ηχογράφηση –επειδή εκεί είχε ηχογραφήσει κι ο τάδε διάσημος μουσικοσυνθέτης– ή σου αναλύει τα προτερήματα του νέου ενισχυτή, που κάνει τον ήχο να βγαίνει πιο γλυκός και πιο γεμάτος –ό,τι κατάλαβες, κατάλαβες­­– ή εκείνο το δοξάρι που είναι σε προσφορά σε μια ιστοσελίδα και σκέφτεται ότι πρέπει να προλάβει να το αποκτήσει. Πίνεις καφέ και γνέφεις καταφατικά με το κεφάλι. Παρατηρείς με αγάπη τον ενθουσιασμό και την αφοσίωση στη μουσική, αλλά, να, ξέρεις ότι η μουσική είναι το τρίτο πρόσωπο στη σχέση σας.

Τις Παρασκευές είναι δύσκολο να βγείτε οι δυο σας, για τα Σάββατα ούτε λόγος, κάθε δεύτερη Τετάρτη έχει κλεισμένο live και Τρίτες και Πέμπτες είναι οι προγραμματισμένες πρόβες. Παραμονή Χριστουγέννων είχε παρουσίαση σ’ ένα κοινό δύο χιλιάδων ατόμων και το βράδυ της Πρωτοχρονιάς έπαιζε σ’ ένα εξαιρετικό piano bar για περίπου χίλια άτομα.

Η ζωή να κυλά από πρόβα σε live και νόμιζες ότι θα έμενε έτσι, μέχρι που γέμισε μία βαλίτσα με τα χρειώδη κι άρχισε τις περιοδείες. Ένα άδειο σπίτι που περίμενε πότε θα γυρίσει το κλειδί στην πόρτα, μέχρι να ξαναφύγει.

Χαιρόσουν πολύ με όλη αυτή την επιτυχία. Αφίσες, θαυμαστές, ζήτηση από σπουδαίες μουσικές σκηνές, αναγνώριση μιας δουλειάς που ήξερες από πρώτο χέρι πόσο κόπο έκρυβε πίσω της. Πόσα ξενύχτια, πόσο άγχος, πόση συγκέντρωση στον στόχο. Κι εσύ; Εσύ έπρεπε να ‘σαι εκεί όταν σε χρειάζεται για να στηρίξεις, ν’ ακούσεις, να αισθανθείς. Έπρεπε να επιβραβεύσεις και να ενθαρρύνεις, όχι γιατί σε υποχρέωνε κάτι, αλλά γιατί ήθελες, γιατί έτσι ένιωθες ότι είναι η αγάπη. Εκείνο το δέσιμο που ‘χεις με τον άνθρωπό σου, η κατανόηση που δείχνεις όταν νοιάζεσαι για τον άλλον, η υπομονή κι η επιμονή. Όμως για πόσο;

Σκέφτεσαι πως ίσως να ήταν καλύτερα αν έβγαινες με μια δασκάλα δημοτικού ή μ’ έναν τραπεζικό υπάλληλο, με μια αρχιτέκτονα ή έναν πολιτικό μηχανικό. Ένα άνθρωπο που να ξυπνάτε παρέα το πρωί για καφέ, που η δουλειά του να ‘ναι μόνο για εκείνες τις οκτώ ή εννιά ώρες της ημέρας, που το μυαλό του θα απελευθερώνεται, όταν δεν είναι στο γραφείο ή στο σχολείο, που θα μπορεί να σκεφτεί κι άλλα πράγματα πέρα απ’ τη μουσική.

Είναι, όμως, μια μαγεία που σε κρατά. Η λάμψη που βλέπεις στα μάτια αυτών των ανθρώπων όταν μιλάνε για το ταξίδι της μουσικής. Όταν τους αντικρίζεις στη σκηνή, εκτεθειμένους, με την ψυχή τους ολόγυμνη να παραδίδεται κομμάτι-κομμάτι στο κοινό για να νιώσει και να ηρεμήσει, όταν ακούς το χειροκρότημα που τους ζεσταίνει και παρατηρείς τη γλύκα της ικανοποίησης επάνω τους, ξέρεις ότι δεν μπορείς να φύγεις.

Γιατί σ’ αυτό το ερωτικό τρίγωνο η μουσική είναι ο καταλύτης για να μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει.