Ζητείται απόδραση απ’ τη ρουτίνα

Η ρουτίνα δεν είναι κατ’ ανάγκη κάτι κακό. Δείχνει έναν προγραμματισμό στη ζωή μας, ότι ξέρουμε τι θέλουμε, χτίζοντας πάνω σε πράξεις κι αποτελέσματα, δίνοντάς μας το περιθώριο να δημιουργούμε. Το δημιούργημα μπορεί να μην είναι πάντα καλλιτεχνικής φύσης, όπως ένας τέλειος πίνακας ζωγραφικής ή ένα υπέροχο τραγούδι, αλλά το σπίτι που πάντα ονειρευόμασταν ή το αμάξι που ζαχαρώνουμε τόσο καιρό. Ρουτίνα ως μέσο για να πετύχουμε στόχους, λοιπόν!

Μέσα σ’ αυτό το συγκροτημένο πλάνο χρειάζεται πάντα και μία διέξοδος. Ένα παραθυράκι που θα μας προσφέρει μία άλλη οπτική γωνία των πραγμάτων, μία διεύρυνση των οριζόντων μας για να μη μείνουμε στάσιμοι και βαρεθούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα ταξίδι ή μια εκδρομή, ίσως ακόμα ένας ερχομός αγαπημένου προσώπου. Είναι αυτά τα πράγματα που τα περιμένουμε πώς και πώς, όχι γιατί δε μας αρέσει η καθημερινότητά μας, αλλά γιατί αυτή η προσμονή δίνει μία ώθηση να συνεχίζουμε όταν μάς τελειώνει το κουράγιο. Μοιάζει, αν θέλετε, με μια ανάσα οξυγόνου μετά από μια μεγάλη βουτιά: λατρεύουμε να είμαστε κάτω απ’ το νερό, αλλά δεν είμαστε φτιαγμένοι να ζούμε έτσι.

Όσο όμορφα κι αν έχουμε προγραμματίσει την εβδομάδα μας, όσο κι αν αγαπάμε αυτό που κάνουμε και αισθανόμαστε ότι μας γεμίζει, έρχεται κάποια στιγμή, που αναπόφευκτα η επανάληψη κουράζει. Ό,τι κι αν είναι αυτό που επαναλαμβάνεται, εκ των πραγμάτων κάποτε θα γίνει βαρετό, αφού τείνει να ‘ναι αναμενόμενο. Η ζωή δεν μπορεί να είναι μια επανάληψη σκηνών, ακόμα κι αν αυτές είναι φανταστικές. Ακόμα κι η τούρτα σοκολατίνα θα μας φανεί συνηθισμένη αν την έχουμε για επιδόρπιο μια βδομάδα.

Αν, όμως, στο μυαλό μας υπάρχει η εικόνα του «πακετάρω βαλίτσα», η είσοδός μας στο αεροπλάνο, ή ίσως μια άφιξη ενός αγαπημένου προσώπου που μας λείπει αφάνταστα, αμέσως τα πράγματα γίνονται πιο ενδιαφέροντα κι ανακτούμε δύναμη για να συνεχίσουμε στην απαιτητική καθημερινότητα. Λες κι εκείνη η σκέψη είναι το καύσιμο που γεμίζει το νοητικό ρεζερβουάρ, έτσι ώστε να ‘μαστε πιο χαρούμενοι όταν κουραζόμαστε και να αντέχουμε να προχωράμε.

Αγαπάμε τον πρωινό μας καφέ, τη ρουτίνα που προβλέπει να ετοιμαστούμε για να φύγουμε απ’ το σπίτι, απολαμβάνουμε τη διαδρομή για τη δουλειά, χαιρόμαστε την ίδια τη δουλειά και τους καρπούς της εργασίας μας. Όλα μας βοηθούν να φτάσουμε στους στόχους μας, όμως η προσμονή εκείνης της μέρας του επόμενου μήνα που θα τρέξουμε σπίτι για να ετοιμάσουμε ρούχα, παπούτσια κι αξεσουάρ για το ταξίδι, που θα κλείσουμε τη βαλίτσα και θα βάλουμε το διαβατήριο στην τσάντα, είναι ένας παράδεισος φτιαγμένος στα μέτρα μας.

Μια εκδρομή στο βουνό ή ένα διήμερο κάπου εκτός πόλεως, η διαμονή σ’ ένα χωριουδάκι ή σ’ ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο, είναι κάτι που αλλάζει τις εικόνες μας, το πώς κινούμαστε· μπαίνουμε, έστω για λίγο, σε πιο βραδείς ρυθμούς που μας επιτρέπουν την ξεκούραση και να φορτίσουμε μπαταρίες. Καμιά φορά αυτές οι μικρές εξορμήσεις, κατά τη διάρκεια της εργασιακής περιόδου, είναι πιο αναζωογονητικές απ’ ό,τι διαρκείς διακοπές, που τελικά φτάνουν να μας κουράσουν κιόλας.

Το να αποζητάμε μια παύση δε σημαίνει ότι μας πιάνουν τάσεις φυγής, ούτε ότι έχουμε παράπονα απ’ τη ζωή μας. Απλώς αποζητάμε την αλλαγή, όσες μέρες κι αν κρατάει αυτή, αρκεί που θα μας προσφέρει την ανανέωση. Είναι σαν να κάνεις ένα διάλειμμα για γίνεις πιο δυνατός, ούτως ώστε να συνεχίσεις πιο εύκολα και πιο ευχάριστα το έργο σου. Η ζωή μας, άλλωστε, δεν είναι μόνο δουλειά. Είναι μια συλλογή από όμορφες στιγμές που μας κάνουν να αγαπάμε και να αποζητάμε όλα αυτά που επιλέγουμε να ζούμε.