Δεν ξέρω τι κάνατε εσείς όταν ανακαλύπτατε την σεξουαλικής σας φύση, ορμή και δύναμη και θέλατε να γίνετε σούπερ ήρωες ανθεκτικοί, προσαρμοστικοί, ελαστικοί και αδιάβροχοι, αλλά αυτό με το παιχνίδι του «γιατρού», το θεωρούσα πάντα λίγο αστείο. Αστείο λέω, όχι γελοίο. Με λέτε και πυροβολημένη αν θέτε, κανένα πρόβλημα, αλλά δε θυμάμαι –τουλάχιστον στο συνειδητό μου επίπεδο- να μπήκα στο ρόλο ασθενούς και οδοιπόρου. Ή ιατρού.
Θα μου πείτε τώρα «ασθενής και οδοιπόρος αμαρτίαν ούκ έχει» και θα με βρείτε και σύμφωνη, έτσι για αλλαγή. Πώς μπορεί να κουβαλάει αμαρτία ένα παιδί έτσι και αλλιώς; Ακόμα δεν έμαθε την ετυμολογία της, θα μπει και στη εφαρμογή της; Μωρέ φόρεσε τη ρόμπα και έλα στο ιατρείο μου τώρα θα σου πει το οχτάχρονο -πολλά βάζω;- και με τη γλώσσα πίπτουσα θα τρέξεις και ας μην ξέρεις ακόμα τι θα προκύψει εν τη διαγνώσει.
Όλοι βρεθήκαμε εκεί. Όλοι θα βρεθούνε. Στην ανακάλυψη, όχι απαραίτητα στο «ιατρείο». Μπορεί να είναι και το σπίτι με τα φαντάσματα και να πας εσύ σεινάμενη κουνάμενη για να έρθει να σε σώσει ο γενναίος Ghostbuster, να λυτρωθείς και εσύ, να λυτρωθεί και αυτός από την καούρα. Η φαντασία των παιδιών είναι ανεξάντλητη και όταν επρόκειτο και για χρήση αυτής μετά συνοδεία ερωτικών οργάνων –για το στηθοσκόπιο ομιλώ πονηρούληδες- τότε μιλάμε για φαντασία εν καμίνω.
Ή μάλλον για παίδες εν καμίνω.
Μου πήρε χρόνια να καταλάβω τι σόι βίτσιο είναι αυτό με το γιατρό. Συναντούσα ανθρώπους, μοιραζόμαστε εμπειρίες και τσουπ, εκεί στα προεφηβικά και πιο πριν, εμφανιζόταν ο μπαμπούλας με την άσπρη ρόμπα. Μόνο που αυτός ο μπαμπούλας ήταν γοητευτικός, λίγο εσύ του κουνιόσουνα, λίγο αυτός σε εξέταζε με βλέμματα να βγάζουν μπουρμπουλήθρες, δε θέλει και πολύ να ενδώσεις.
Σου λέει, ο γιατρός δε με εξετάζει για να δει τι έχω; E κάτσε τώρα στον κρεβάτι να σου πω εγώ τι έχεις. Ή έλα να το βρούμε μαζί. Συνήθως μαζί βαδίζουν γιατρός και ασθενής, γιατί έχει και πιο πλάκα. Άσε που θέλει και χρόνο να δεις τι παίζει από τη μέση και κάτω. Η΄ πάνω.
Εδώ δεν ξέρουμε που παν τα τέσσερα, δε μας λένε που δεν μας λένε οι γονείς μας αν τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός ή κάποιο άλλο πετούμενο, δεν μας λένε και στο σχολείο τι γίνεται όταν ξαφνικά ξυπνάς και έχεις εξάψεις, ε τι κάνεις και εσύ μικρό μου, χαμένο στο λαβύρινθο της άγνοιας;
Αθώα και ζωηρά καταλήγεις εκεί. Ασθενής λοιπόν γιατρέ μου. Περάστε θα σου πει και χωρίς εισαγωγή θα βρεθείς στο κρεβάτι του πόνου. Θα κοιτάς από τη χαραμάδα της πόρτας μην δεις καμιά σκιά και πεταχτεί με τη ποδιά γεμάτη αλεύρια η μαμά, αλλά κυρίως θα ακολουθείς τας εντολάς του ιατρού. Το παιχνίδι δεν έχει φύλα, δεν έχει θέσεις, δεν έχει πονηριά.
Γιατί, μετά από αυτό, θα την ανακαλύψεις και αυτήν.
Σήκωσε μπλουζάκι, κούνα το χεράκι, κλείσε τα μάτια και τσούπ σκάει το πρώτο φιλί της χαμένης αθωότητας! Αυτό το σκαστό, που σε κάνει να γελάς τόσο πολύ και να θέλεις και άλλο. Ω, τι χαρά βρήκαμε τη θεραπεία. Δέκα φιλάκια ακόμα και η συνταγή ολοκληρώθηκε. Τώρα ποιος τελικά καταλήγει στο κρεβάτι του πόνου δεν ξέρω, ίσως να είναι τελικά ο γιατρός ο ίδιος. Αλλά δεν έχει σημασία, γιατί δεν υπάρχουν ακόμα κανόνες. Και βέβαια ως παιδί, θα πας ενάντια, θα τους σπάσεις και θα παίζεις το γιατρό δύο φορές την εβδομάδα.
Αθώα, ξε-αθώα αν περάσεις τα δώδεκα, δε δικαιολογείσαι να βγάζεις ακόμα νυστέρι. Κάτσε μεγάλε – γιατί τώρα θέλεις να να λέγεσαι «μεγάλος»- τέρμα αυτά. Που είναι και αυτοί οι γονείς να πούνε καμιά κουβέντα να σώσουνε τα έρμα τα παιδιά από την αγωνία; Γιατί αγωνία είναι να μην ξέρεις τι να κάνεις όταν τελικά καταλάβεις ότι ο πελαργός εχάθει και έχεις και εσύ τα δικά σου πτηνά να ασχοληθείς.
Τι να σας πω, είμαι υπέρ του παιχνιδιού ούτως ή άλλως, μικρός είσαι, μεγάλος, είναι στη φύση μας. Είναι στη φύση μας να εξερευνούμε ρε παιδί μου, τι ζόρι τραβάς εσύ τώρα; Εμ, πως αλλιώς θα μάθεις; Mε το «φάε φάε» και το «μη»;
Aφήστε τα παιδιά να εκφραστούν ελεύθερα, τουλάχιστον αυτός ο γιατρός είναι ο μόνος που δε θα ζητήσει φακελάκι.
Συντάκτης: Ξένια Μπολομύτη
