Ξυπνάμε ένα πρωί και αρχίζουμε το κυνήγι της αδελφής ψυχής μας. Αυτής της μίας και μοναδικής και περιμένουμε να ταιριάξουμε σε όλα. Το άλλο μας μισό, αυτό που μας συμπληρώνει, αυτό που μας κυριεύει, αυτό μας απογειώνει.
Θα σας απογοητεύσω τα μάλα, αλλά δεν υπάρχει μία αδελφή ψυχή. Όχι γλυκά μου ροζ συννεφάκια, αυτό το λευκό φως δεν το βρίσκεις μοναχά σε ένα πρόσωπο. Γιατί ακριβώς τίποτε δεν είναι αμιγώς λευκό.
Μπορεί το δαχτυλικό μας αποτύπωμα να είναι μοναδικό στο κόσμο τούτο, αλλά στο συνταίριασμα ψυχών δεν υπάρχει αποκλειστικότητα.
Στο διάβα της ζωής μας, θα συναντήσουμε πολλές από δαύτες, σε ερωτικούς συντρόφους, σε φίλους, στην οικογένειά μας.
Ακόμα και για τα ερωτικά αν κόπτεστε μόνο, ακόμα και εκεί, δεν είναι μόνο αυτός ο μοναδικός προορισμός μας. Δεν είναι δέσμια η ψυχή μας και όσο και αν προσπαθήσει κανείς να την γραπώσει και να την αποθεώσει εις τα ουράνια, αυτή θα μάχεται για ελευθερία.
Εκεί είναι που την πατάμε όλοι.
Καλά, στην εφηβεία να δεις – και λίγο πιο μετά- το τι παραμυθόχορτο τρώμε περί του θέματος δε λέγεται.
Και να τα βιβλιαράκια τσέπης και να τα εγχειρίδια αναζήτησης και να τα website που σε τεστάρουν την επιτυχία της ανακάλυψής σας!
Εβδομήντα τοις εκατό, ογδόντα τοις εκατό, ενενήντα τοις εκατό και βρήκες την αδελφή ψυχή σου! Τι λες βρε ανόητε blogger και όλοι εσείς οι ψυχοβγάλτες -στην κυριολεξία!- της ανθρώπινης ανάγκης του ανήκειν σε κάτι, κάποιον;
Ποιος σας είπε ότι έτσι εύκολα μπορείτε να ποδοπατάτε τις επιθυμίες και τα ζόρια των άλλων;
Θα μου πεις, βρίσκουν και τα κάνουν. Ε, βρίσκουν βέβαια!
Όταν δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την μοναχικότητά μας και την μετονομάζουμε μοναξιά, ψάχνοντας το άλλο μας μισό απεγνωσμένα ή ανιχνεύοντας τον νυν μας σύντροφο αν τελικά τικάρει τα κουτάκια της αδελφής ψυχής, τι θα κάνουν και οι διαδικτυακοί βρυκόλακες;
Tο αίμα μας θα πιούν και μάλιστα με λεπτό καλαμάκι, για να είναι πιο βασανιστικό.
Όχι, τρυφερές ψυχές μου, το σύμπαν, ο γαλαξίας μας, ο κόσμος, η γη, πείτε το όπως εσείς γουστάρετε τέλος πάντων, κουβαλάει στην αγκαλιά του πολλές αδελφές ψυχές.
Είναι αυτές που σου απλώνουν άξαφνα το χέρι και μετά φεύγουν αθόρυβα, έτσι όπως ήρθαν.
Είναι αυτές, που όταν εσύ μαζεύεις με σφουγγαρόπανο τα δάκρυα από το πάτωμα, θα κάνουν ένα «φου» και θα αναρωτιέσαι αν έκλαψες ποτέ .
Είναι αυτές που όταν γελάς, θα μεγενθύνουν το χαμόγελό σου, γιατί απλά χαίρονται μαζί σου, χωρίς απαίτηση ανταλλαγής.
Είναι αυτές, που όταν κοιμάσαι, σε συναντούν στο ίδιο όνειρο. Και ίσως μετά και στη ζωή.
Είναι αυτές, που πέρασαν από τα ίδια δύσβατα μονοπάτια και ίσως σε νοιώθουν λίγο παραπάνω. Και αν όχι, είναι εκεί για να ακούσουν την ιστορία σου, σιωπηλά και πάλι, υπομονετικά.
Γι’ αυτό και είναι πάντα πάνω από ένας, δύο, τρεις, τέσσερις και παραπάνω, αυτοί που θα πεις «κάπου σε ξέρω», ή «μα δε γίνεται να συμφωνούμε στα πάντα!» ή απλά «είμαι εδώ για σένα».
Μην περιορίζετε το όνειρο καλοί μου, μην το στιβάζετε μαζί με ενοχές και προσδοκίες, χάνοντας έτσι αυτό που είναι μπροστά στα μάτια σας.
Μιλάμε για το σύμπαν, για έναν χωροχρόνο με περισσότερες διαστάσεις από όσες αντιλαμβανόμαστε και εμείς εκεί κολλημένοι με τη μία και μοναδική αδεφλή ψυχή! Δεν είναι εγωϊστικό αν το σκεφτείς καλύτερα; Δεν είναι και λίγο αστείο συνάμα;
Ρομαντικός δεν είσαι αν περιμένεις αυτό το ένα, ούτε αν ζεις στο παραμύθι σου.
Τα παραμύθια δεν είναι κλεισμένα σε σεντούκια. Οι φορεσιές τους ταιριάζουν σε όλα τα σώματα και αγγίζουν όλες τις ψυχές. Είναι θησαυρός που μοιράζεται.
Και όπως οι ήρωες των παραμυθιών, πολλές φορές έτσι και αδελφές ψυχές, συναντώνται, μάχονται, συνθλίβονται, νικάν μαζί και μετά αποχωρίζονται.
Ίσως, γιατί αυτός ήταν ο σκοπός ύπαρξής τους σε αυτό το καθορισμένο τόπο και χρόνο.
Ίσως, γιατί αυτό είχε να μάθει ο ένας από τον άλλον.
Και αυτό είναι αρκετό.
Γιατί από αγάπη ορίζεται.
Κοιτάξτε γύρω σας και αναγνωρίστε τις αδεφλές ψυχές σας.
Μην περιμένετε, ίσως σας έχουν ήδη βρει.
Συντάκτης: Ξένια Μπολομύτη
