Αφού έγινε viral η εξομολόγηση του Brad Pitt περί άμετρης υποστήριξης της γυναικός του, σκέφτομαι τον απόηχο που θα αφήσει. Είμαστε που είμαστε της κλειδαρότρυπας με το παπαρατσικό σύνδρομο, το ζητούμενο είναι αν κερδίζουμε κάτι. Αφύπνιση, ενεργοποίηση, περισσότερη κατανόηση;
Και τελικά πόσοι Μπράτ και πόσες Αντζελίνες κυκλοφορούν δίπλα μας; Μήπως είσαι ένας από αυτούς; Αν σας «συγκλονίζει» η ιστορία ενός άντρα που στάθηκε πρώτα σύντροφος με την ενδεχόμενη απειλή του χωρισμού να σκιάζει το παρόν του, τότε καλό θα ήταν να ανασκουμπωθείτε και να αναρωτηθείτε γιατί.
Πριν τρία χρόνια γνώρισα την Alix, Γαλλίδα, κοντά στα τριάντα τρία. Όταν ήρθε να με βρεί, μου είπε αυτό «το σώμα μου είναι ένας σάκος μποξ, μόλις ξεπέρασα την αρρώστια, δε ξέρω αν μπορώ να κάνω παιδιά και δεν έχω αίσθηση που είναι τα χέρια μου και που είναι τα πόδια μου. Μπορείς να με βοηθήσεις;». Και μετά κλάμματα.
Από αυτά που τα δάκρυα έχουν χάσει την αλμύρα τους, είναι βουβά και ζητούν κάτι για να ξαποστάσουν.
Ο Chris, σύντροφός της εδώ και δέκα χρόνια, είναι ένας άντρας με βηματισμό που θυμίζει βαμβάκι, αυτή την αίσθηση είχα όταν τον πρωτογνώρισα. Σαν να μην είχε πλάτες για να σηκώνει βάρη, αλλά για να ντύνει με αυτές τις διακεκομμένες ανάσες της Alix. Να τις ολοκληρώνει για να μη χάνεται στάλα οξυγόνου.
Μία αρρώστια, δε μιλάμε για απλό βηχαλάκι και κρεβάτωμα τριών ημερών- είναι ο καταπέλτης στη σχέση που ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμος να εκτοξευτεί. Δεν είναι απλά μία μάχη που στο πεδίο της αφήνεις λαβωμένους και τρέχεις να ανασυγκροτηθείς.
Είναι ένας πόλεμος, που αυτοανακηρύσσεται ερήμην σου και με έκτακτη στρατολόγηση σε καλεί να προασπίσεις την «εθνική σου ξεγνοιασιά». Γιατί αυτή χάνεις και αυτής εκλειπούσης, τα σκοτάδια ζυγίζουν παραπάνω.
Ο Chris λοιπόν πολέμησε για να να μη χαθεί η ξεγνοιασιά. Όχι γι’ αυτόν, αλλά για την Alix. Άφησε τη δουλειά του, ζώντας σε μία χώρα που δεν ήταν πατρίδα του και αγκάλιασε το παρόν τους χωρίς την παραμικρή προσδοκία για το μέλλον.
Σε αυτές τις περιπτώσεις η προσδοκία ἰσως είναι μία και δεν έχει εγκεφαλικές επιταγές μόνο. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι τα καρδιογραφικά συναισθήματα θα ταράσσουν ενίοτε τον «σάκο του μπόξ», που αυτή τη φορά είναι ένας: η σχέση καθαυτή, η άμπωτη και η παλίρροιά της.
Η Alix, σε αυτόν τον ενάμιση χρόνο και τον αγώνα ανάκτησης αυτού που συνθέτει το σώμα, τη ψυχή και το νου της –και ο νους το ξέρουμε όλοι πια, δεν είναι μόνο ο λογισμός-, έγινε δεσμώτης ιλίγγου. Ένας δρομέας, που η ταχύτητα του δεν είχε πια ταυτότητα χρόνου, μάλλον και αυτός είχε αγκυροβολήσει σε λιμάνια λησμονιάς.
Η μνήμη της χαράς είχε διαβρωθεί τόσο που κόντευε να γίνει έκθεμα στο μουσειακό της συνειδησιακής της ύπαρξης. Κάτι σαν σταλακτίτης, μια κωνική απόθεση χημικών ενώσεων/αντιδράσεων και τίποτα άλλο.
Τίποτα δεν ήταν εύκολο. Χωρίς όμως αυτό να το κάνει και αδύνατο. Η επιστήμη θα κάνει τη δουλειά της με ενδοφλέβια μιλιγκράμ ελπίδας και μετρήσεις εις την δεκάτη.
Το να είσαι όμως παρών στο παρόν του άλλου, προϋποθέτει άλλη σφυγμομέτρηση.
Δεν είναι θέμα υπομονής μόνο. Αυτή στη τελική είναι και η απόληξη μια εσωτερικής διεργασίας αφού έχεις καταφέρει να αποδεχτείς καταγραφές, προβολές και καταστάσεις που σε ξεπερνούν.
Αποδοχή δεν σημαίνει υποδούλωση. Αποδοχή δε σημαίνει υποχώρηση. Έχει όλα αυτά τα υπέρ που τα προσπερνάμε. Αν δεν δεις γυμνή μια κατάσταση πως θα την φέρεις βόλτα έτσι και αλλιώς; Με μαγικά ραβδάκια ή με μετάθεση ευθυνών;
Σκακιέρα δεν είναι μόνο η μετατόπιση μιας συνθήκης, είναι και η διαχείριση της συνθήκης καθαυτής.
Στον ενάμιση αυτό χρόνο, η Alix κατάφερε να αγαπήσει ξανά το κορμί της, τα όργανά της –ναι και αυτά!-και να αρχίσει πάλι να γυμνάζεται και να ταξιδεύει.
Ο Chris, άρχισε δειλά δειλά να δουλεύει από το σπίτι χωρίς τον εκφοβισμό της χασούρας μιας καριέρας.
Καριέρα έγινε η γυναίκα που αγαπούσε. Η Αlix έγινε η έρευνά του, η επίτευξη του στόχου: επιστροφή στη ξεγνοιασιά!
Αρχίσαμε να μιλάμε με την Alix για μύθους, για ενεργειακούς τόπους, για το σώμα ως μοχλός επιβίωσης. Ακόμα και με τα βασικά της ανατομίας και φυσιολογίας. Αυτά που θεωρούμε δεδομένα και αν ρωτήσεις το διπλανό σου κατά που πέφτει το συκώτι μάλλον θα δείξει κατά νεφρό μεριά.
Όχι ότι είσαι υποχρεωμένος να ξέρεις, αλλά μάθε να το αγαπάς. Να αγαπάς ότι φέρεις. Ότι ολοκληρώνει τις λειτουργίες σου. Αυτό έκανε και ο Chris.
Σε διάστημα έξι μηνών άλλαξε τη διατροφή της, έκανε καθημερινή άσκηση και άρχισε πάλι να διαβάζει. Να τος και ο σταλακτίτης να λιώνει, η κωνική μορφή να σχηματοποιείται σε κάτι από χαμόγελο.
Χθες έλαβα στην αλληλογραφία μου την φωτογραφία του γιου της. Δύο εβδομάδων. To email της έκλεινε με τη λέξη «φως».
Δε ξέρω πόσοι από μας αντιστεκόμαστε σε αυτό. Ούτε τι σημαίνει φως για το καθένα. Αυτό που έμαθα όμως από τα παιδιά είναι, ότι η επιμονή δεν είναι ένα τσιγκέλι για να κρεμάμε μόνο τους φόβους μας.
Είναι αγάπη. Από αυτές που βιώνουν το παρόν στην ολότητα του.
Από αυτές που δε χρειάζονται πια μεγάλες προσδοκίες.
Συντάκτης: Ξένια Μπολομύτη
